De derde dag van Jazz Middelheim, met drie Belgische publiektrekkers, was uitverkocht. De tent werd achtereenvolgens omgetoverd in cultureel centrum, dansclub en zentempel. Jazz? Het was alweer een dag om te nemen of te laten.
Al vroeg in de middag werd duidelijk dat het ook op de derde dag van Jazz Middelheim koppen lopen zou worden. Daar zat het lekkere weer voor iets tussen, maar het bewijst vooral dat headliners van eigen bodem – Jef Neve, STUFF en Melanie De Biasio – Park den Brandt makkelijk doen uitverkopen. En dat alleen al is hartverwarmend.
Avishai Cohen met studenten van het Conservatorium Antwerpen***
Artist in residence Avishai Cohen speelde voor de derde en laatste keer deze editie. Ondertussen voelde de Israëlische trompettist zich al helemaal thuis op Jazz Middelheim: ‘Het was een fantastische ervaring. Het zal moeilijk zijn om terug naar huis te keren’, zo bedankte hij het publiek. Nu trad hij aan als coach voor een viertal studenten van het Antwerpse conservatorium. Vaak zijn dergelijke concerten bescheiden opwarmertjes voor het echte werk. Daar was Avishai Cohen stilletjes zelf ook van uitgegaan, zo vertrouwde hij de volgelopen tent toe. Maar dat pakte anders uit: ‘Vanaf de eerste repetitie klikte het met deze jongens. Ik heb het gevoel dat we écht muziek kunnen maken, in plaats van ermee te worstelen.’ Het moeilijkste bleek uiteindelijk het leren uitspreken van de familienamen van zijn jonge kornuiten, want Cohen stond zichtbaar te genieten. Hij nam het voortouw en speelde onbezorgd en languit misschien wel de mooiste solo’s die we van hem gehoord hebben dit festival. Het Afrikaans geïnspireerde repertoire was gelicht uit twee van zijn vorige albums, ‘After the Big Rain’ (2007) en ‘Flood’ (2008). Die zonnige muziek was een welkome afwisseling. Vooral drummer Casper Van De Velde voelde zich erin thuis als een vis in het water, maar ook bassist Kobe Boon swingde als de neten. Het niveau van deze jonge jazzmuzikanten is verbazend hoog, maar wanneer Cohen even de teugels viert en het woord aan zijn jonge collega’s laat, voel je bij hen toch ook de stress van het moment toeslaan. Dan wordt het zelfs voor getalenteerde jongens als Harrison Steingueldoir (piano) of Roeland Celis (gitaar) nerveus zoeken naar die mythische vijfde versnelling. Geen nood, ze mogen zich trots op de borst kloppen. Mooi concert! (Frederik Goossens)
Jef Neve & Typhoon **
De tent zat al afgeladen vol nog voor Jef Neve op het podium moest verschijnen. Hier en daar zelfs een schermutseling om die laatst overgebleven stoel. Het zijn taferelen die we nog niet zo vaak eerder meemaakten op Middelheim. Het illustreert niet alleen het succes van deze editie maar ook: Jef is en blijft publiekslieveling nummer 1. De pianist, die al ruimschoots zijn strepen op het Middelheimpodium heeft verdiend, verbaasde opnieuw met een apart programma in tandem met de Nederlandse zanger-rapper Typhoon. Die is hier nog een nobele onbekende, maar heeft in eigen land al twee succesvolle albums op zijn naam. De twee kwamen elkaar ooit tegen op een podium en speelden, zonder repetitie, zonder veel afspraken, twee nummers die meteen het publiek naar de keel grepen en deed vragen om meer.
Neve opende met een solo vol van de bekende Neve-ingrediënten: meeslepende romantische melodieën gespeeld met die intense overgave en dat ontwapenende enthousiasme waar hij een patent op heeft. Diezelfde overgave bespeurde je ook bij zijn brother-from-another-mother, die in eerste instantie nog onder de indruk leek van de omstandigheden en zijn weg naar het hart van het Middelheimpubliek moest zoeken. Je zou voor minder: je staat als hiphopper op een van de oudste jazzfestivals van België en dat met een set waarvan ongeveer één derde op voorhand is afgesproken. De rest zou op het moment zelf uit de lucht worden geplukt. Een gewaagde onderneming die geheel naar de geest van jazz en improvisatie is, maar er uiteindelijk in de verste verte ook maar iets mee te maken zou hebben. Niet dat dat Jef of Typhoon wat kan schelen, en dat is hun volste recht.
De rapper debiteerde teksten over liefde, gemis en het verstikkende effect van vooroordelen. Voor zover wij hebben kunnen uitmaken, tenminste, want dit soort klein-poëtische beslommeringen komen vast beter tot hun recht in de intieme atmosfeer van een concertzaal of cultuurcentrum. Zelfs in een muisstille festivaltent ging een en ander verloren. Eerlijk? Dit was niet het soort muziek waar wij graag onze zondagen mee vullen, en af en toe bekroop ons zelfs dat Dominee Gremdaat-gevoel: ‘Kent u dat ook, lieve mensen?’ Maar het Middelheimpubliek sloot de twee in de armen, en deed gewillig mee met de communale samenzang. (Frederik Goossens)
STUFF.: hybride beats **1/2
Zoals Laïs indertijd folk opnieuw hip maakte bij een jonge generatie, doet STUFF. dat met jazz. Of dit de ‘juiste’ aanpak is? Het is een van de vele mogelijkheden, want er is niet één enkele toekomst voor de jazz. Deze jongens geven toe dat ze gingen neuzen in het verleden: de periode toen fusion plots even hip was. Ze voegden er kubistische beats aan toe, en caleidoscopische grooves, spacy psychedelica, deep house en de obligate electronica. In Middelheim knalde een bonte mix van Kraftwerk, ELP, Squarepusher, Daedalus en Flying Lotus uit de boxen. Best interessant en opzwepend, maar het duurde te lang om te blijven boeien. Of kwam het omdat iedereen op zijn stoeltje bleef zitten? Maar potentieel hebben ze. Meer nog: over tien jaar zullen we weten of we in 2016 een concert meemaakten dat een van de bepalende hoofdstukken uit de evolutieleer van jazz is gebleken. (Georges Tonla Briquet)
Melanie De Biasio: concert in slowmotion (**1/2)
Het voorlopige (commerciële) hoogtepunt in de discografie van Melanie De Biasio is ‘Blackened Cities’, één enkele track van net geen vijfentwintig minuten. Haar concert werd helemaal opgebouwd rond dit epos, aangevuld met songs uit voorganger ‘No Deal’, die ook lang werden uitgesponnen. Een gestileerd concept is het zeker, al kun je er niet omheen dat De Biasio zowel een stem als bakken podiumpresence heeft. Als een kat sloop ze over het podium. Het verhoogde de elektrisch geladen atmosfeer die in de tent hing. Je kreeg de indruk dat je als voyeur een trip meemaakte naar Chris Isaak’s ‘Blue Hotel’ langs een desolate weg met Twin Peaks als eindstop. Op de achtergrond leek het zelfs even of we ‘Riders on the Storm’ hoorden. Trance van de eerste tot de laatste noot. Of het jazz was? Vraag dat bij gelegenheid eens aan haar klassemuzikanten: pianist Pascal Mohy, bassist Sam Gerstmans en drummer Dré Pallemaerts, die gepokt en gemazeld zijn in het wereldje.
(Georges Tonla Briquet)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier