Glimps, het showcasefestival in de Gentse binnenstad, gaat zijn vijfde jaargang in. Wie op zoek wil naar de talenten van morgen krijgt er, gespreid over drie dagen en elf podia, ruim zeventig optredens voorgeschoteld. Ook heel wat jonge Belgische bands dingen er naar een internationaal publiek. Tijdens de openingsavond maakten onze landgenoten van Go March, Blackie & The Oohoos en The Black Heart Rebellion alvast indruk.
GO MARCH
Een Antwerps trio dat zijn entree alvast niet heeft gemist, is Go March. De heren, uit een vorig leven al bekend van bands als Intergalactic Lovers, Statue en Broken Glass Heroes, maken uitsluitend instrumentale muziek die het midden houdt tussen math-, post- en krautrock: repetitief, hypnotisch en met een sterk filmisch karakter. Zelf laat Go March zich, op zijn pas verschenen titelloze debuut-cd, naar eigen zeggen beïnvloeden door de David Lynch van ‘Lost Highway’, maar sommige van de nummers zouden zeker ook geknipt zijn als thema voor een donker politiefeuilleton.
Met een dynamisch concert in de Handelsbeurs gaven de heren alvast aan waarom de viersterrenrecensie deze maand in het Britse blad Uncut en de superlatieven van Clash magazine (“A propulsive, molten piece of music, almost funky in its digital rigidity”) niet op overdrijving berusten. Gitarist Philipp Weies en synthspeler Hans De Prins namen om beurten het voortouw en refereerden afwisselend aan Kraftwerk, 65 Days of Static en Battles, terwijl drummer Antoni Foscez de kracht van NEU! koppelde aan subtiliteit en duidelijk de motor van het vehikel vormde.
De grillige maar catchy muziek van Go March klonk strak en trefzeker, masseerde met zijn pulserende techno-maneuvers àl onze dansspieren, maar bleef zeker niet verstoken van lyrische momenten. Wie andere instrumentale bands zoals Dans Dans, STUFF., Manngold de Cobre en Condor Gruppe al aan de boezem drukt, moet ook déze marsorder beslist ter harte nemen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
• BLACKIE & THE OOHOOS
Op 15 januari verschijnt de derde langspeler van Blackie & The Oohoos en tijdens hun optreden op Glimps lichtten de zussen Loesje en Martha Maieu, ook bekend van Flying Horseman, alvast een tipje van de sluier op. Beide dames stonden geposteerd achter hun keyboards en lieten hun ijle sirenenstemmen versmelten tot iets dat de ene keer engelachtig, de andere keer sinister of spookachtig aandeed.
Eigenlijk is de groep, aangevuld door een drummer en een bassist die soms ook gitaar speelde, een wat meer down to earth-versie van CocoRosie. Want ook bij Blackie & The Oohoos hoor je fantasierijke, folky elementen die op een broeierige manier in de songs worden verwerkt. Het materiaal is zowel breekbaar als verleidelijk, dromerig als grimmig, maar dwingend genoeg om je aandacht geen moment te laten verslappen.
Volgens een journalist van The Guardian, eerder op de dag in een paneldiscussie, is de muziek van het kwartet uitstekend, maar maakt het met een groepsnaam als Blackie & The Oohoos in Groot-Brittannië geen enkele kans, omdat het woord ‘Blackie’ voor Engeslstaligen “een uitgesproken racistische bijklank” zou hebben. Tja, the devil is in the details. Hopelijk zijn de hoezen van die nieuwe plaat dus nog niet gedrukt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
• THE BLACK HEART REBELLION
Vijf donkere schaduwen, badend in rook en rood licht. U hebt het al in de gaten: de passage van The Black Heart Rebellion op Glimps had meer weg van een somber ritueel dan van een doordeweeks concert. Het vijftal heeft een hardcore-verleden, maar op zijn eerder dit jaar verschenen derde cd evolueerde het naar een sinistere vorm van postpunk, waarin zowel ruimte was voor psychedelica als voor tribale folkinvloeden. De trage, slepende songs van de groep herinnerden beurtelings aan het zwartste van Joy Division, Swans en Current 93. Door de aanwezigheid van een harmonium, een elektrische saz en allerlei percussietuigen kregen ze echter vaak een oriëntaals randje.
De wall of sound die door The Black Heart Rebellion werd opgetrokken en de onheilspellende doodsroffels van de drummer gaven je als toeschouwer een claustrofobisch gevoel. Alleen lag de stem van Pieter Uyttenhove zo diep in de mix begraven, dat de inhoud van zijn melodramatische vertellingen volledig aan ons voorbijging. Mocht u dus beweren dat de man in zijn teksten de spelregels van het kleurenwiezen uitlegde, zouden we u niet eens durven tegen te spreken.
Niettemin kan de titel van de jongste plaat van het kwintet, ‘People, When You See The Smoke, Do Not Think It’s The Fields They are Burning’, als wegwijzer dienst doen. Het is een quote van een zenboeddhistische monnik uit de negentiende eeuw, die er naar zijn nakende crematie mee verwees. Geen wonder dat de muzikanten zichzelf, althans op het podium, zo ernstig namen en dat hun smeulende set zo’n verzengend intense indruk maakte.
The Black Heart Rebellion kwam tegelijk visceraal en minimalistisch uit de hoek en ook een vleugje mystiek leek aan de heren wel besteed. En indrukwekkende ervaring, zeer zeker, maar niet het soort concert waarna je vrolijk fluitend de nacht in stapt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier