Flying Horseman @ Handelsbeurs: Een bezwerende trip door tijd en ruimte

‘Night Is Long’, de nieuwe cd van Flying Horseman, kreeg onlangs in uw lijfblad vijf sterren toebedeeld en ook de live-passage van het sextet in de Handelsbeurs kon op grote belangstelling rekenen. Naar goede gewoonte kwamen Bert Dockx en zijn vrienden bedwelmend en meeslepend uit de hoek.

Eerst vond in Gent echter nog een tweede première plaats. De avond werd geopend door Nive Nielsen, een Groenlandse zangeres met inuït-roots, die deze week haar tweede cd, ‘Feet First’, loslaat. Op het podium werd ze bijgestaan door The Deer Children, een groep die, naargelang het continent waar ze optreedt, grondig van line-up verschilt. De man die alles keurig regisseert is Nielsens levensgezel, de Vlaamse multi-instrumentalist Jan De Vroede, die ooit nog bij Think of One speelde en ervoor zorgde dat in de Handelsbeurs, naast een Amerikaanse drummer en gitarist, ook Antwerpse vrienden zoals toetsenspeler Tom Pintens en bassist Thomas De Smet (allebei ex-Zita Swoon) mee in bad werden getrokken.

Nive Nielsen schrijft charmante folkrockliedjes over de simpele dingen des levens die, sinds haar zes jaar oude debuut ‘Nive Sings!’, bij een steeds groter publiek aftrek vinden. Op haar platen kreeg ze tot dusver al hulp van onder anderen John Parish, Howe Gelb van Giant Sand, de drummende helft van The Black Keys en Ralph Carney, een oudgediende van Tom Waits. Maar op het podium waant de immer giechelende chanteuse zich nog altijd een kind in een speelgoedwinkel. Terwijl haar muzikanten liedjes als ‘Pirate Song’ of ‘Wrong’ inkleuren met zingende zaag, sax en trombone, etaleert ze nu eens ontwapenend enthousiasme, dan weer naïeve verwondering.

Het hoogtepunt van de set was ‘In My Head’ waarin de band naar een hogere versnelling schakelde en met een zinderend uitroepteken achter de song plaatste. De in het Groenlands gezongen afsluiter ‘Tuttukasik’ werd door de blazers, nu aangevuld door Pintens op klarinet, van een naar New Orleans wijzende ‘funeral march vibe’ voorzien. Maar om Nive en haar Deer Children in optimale omstandigheden aan het werk te zien is het nog wachten tot volgend voorjaar wanneer ze, ter ondersteuning van hun nieuwste werkstuk, op eigen kracht door onze streken zullen toeren.

Verrassen én bevestigen

Het gros van het publiek kwam uiteraard voor Flying Horseman. Spilfiguur Bert Dockx (zie ook Dans Dans) is één van de interessantste en veelzijdigste muzikanten die de jongste jaren in Vlaanderen zijn opgestaan: een talent dat veel te rijk is om nog langer binnen onze landsgrenzen gekooid te blijven. Met zijn vierde cd, ‘Night Is Long’, zet Flying Horseman een nieuwe, beslissende stap in zijn evolutie: het is een plaat die tegelijk verrast en bevestigt maar, vooral, waarop voortdurend intrigerende dingen gebeuren op het snijpunt van folk, rock en blues noir.

Openers ‘Faithfully Yours’ en ‘Wild Colours’ steunden in Gent allebei op bezwerende grooves van Afrikaanse origine: repetitief en voortgestuwd door de in exotiek gedrenkte ritmen van drummer Alfredo Bravo. De ijle maar sfeerbepalende stemmen van de zussen Maieu gaven de songs niet zelden een onaards karakter, maar eigenlijk toonden alle bandleden zich meesters op hun eigen terrein. Het vernuftig gearrangeerde, intimistische ‘Little Boy’ was een berçeuse met een donker randje, terwijl achter andere nummers, zoals ‘Brother’, een zekere jachtigheid schuilging.

Zanger-gitarist Bert Dockx is een man met een mening, die niet onverschillig blijft voor wat er in de wereld gebeurt. In dat opzicht is ‘Night Is Long’ misschien wel zijn meest politieke plaat tot nu toe. Dat bleek niet alleen uit ‘Sunsets’ (“over Europa”), maar ook uit het door walging en verontwaardiging gevoede ‘Money’, een uitgesponnen song vol duistere auditieve draaikolken die op en galopperende beat was gemonteerd. Een ander nummer vol ingehouden woede (maar ook met een memorabel gitaarmotiefje) was het ongedurige ‘Lucile’, uit de vorige cd ‘City Same City’, waarin Dockx, lang vóór de huidige vluchtelingencrisis, inzoomde op het lot van de onfortuinlijken met een “illegal Arabian body” die in gammele bootjes de Middellandse zee trachten over te steken, op zoek naar een beter leven.

Dansbaar voor derwisjen

‘Chaos’ had iets van Ry Cooder, maar dan door een kubistische bril bekeken, en tijdens ‘Spider’ leek het tempo fluks de hoogte in te gaan, maar dat was een voor Flying Horseman zo typisch schijnmaneuver. Zo klonk het filmische gitaarspel van Bert Dockx afwisselend mijmerend en visceraal en contrasteerden zijn gecroonde zangpartijen voortdurend met de rusteloosheid in de muziek. Die was bij momenten zelfs behoorlijk dansbaar, zij het dan voor doorgewinterde derwisjen.

“Vinden jullie het erg wanner we nog drie extra nummers spelen?”, informeerde de zanger na een in alle opzichten bevlogen set. Niemand stribbelde tegen, dus deed Flying Horseman nog een graai in zijn ‘back catalogue’ met een sober ‘America is Dead’, het broeierige ‘Bitter Storm’ en het schuimbekkende ‘We Care’, overspoeld door dezelfde rollende golven als die in ‘Tupelo’ van Nick Cave & The Bad Seeds’.

Flying Horseman pleegde met zijn romantische grootstadsblues een weldadige aanslag op de zintuigen. En de staatsveiligheid wist weer volstrekt nergens van.

Voor de overige concertdata van Flying Horseman, zie: http://www.bestov.be