Fleetwood Mac @ Sportpaleis: Meer vakmanschap dan inspiratie

Goed anderhalf jaar na zijn vorige Belgische passage, slaagde Fleetwood Mac er ook nu weer in het Sportpaleis te vullen. Met als attractie: zangeres Christine McVie, die, na 17 jaar afwezigheid, eindelijk op het oude nest was teruggekeerd. Voor de rest noteerden we echter weinig verrassingen.

Hoe je het ook wendt of keert: Fleetwood Mac blijft een fenomeen. De groep, die ruim honderd miljoen platen verkocht, ontstond haast een halve eeuw geleden, onder leiding van zanger-gitarist Peter Green, als een loot aan de Britse bluesboom en was tijdens de sixties verantwoordelijk voor classics als ‘Oh Well’, ‘Albatross’ en ‘The Green Manalishi’. Na talloze personeelswissels vestigde ze zich aan de overkant van de Atlantische oceaan, lijfde ze een Amerikaans songschrijversduo in en trok ze de kaart van de Westcoastpop, wat haar in 1977 -in volle punkperiode dus- een commercieel en artistiek hoogtepunt opleverde met ‘Rumours’.

De plaat, die tot dusver veertig miljoen afnemers vond, bulkte van de hits, bevatte geen enkel zwak moment en staat geboekstaafd als één van de best verkochte langspelers ooit. Die onverwoestbare popklassieker, tot stand gekomen in een context van relatiebreuken en narcotische excessen, zorgt ervoor dat Fleetwood Mac, ook 38 jaar later, nog altijd razend populair blijft.

In de VS waren kaartjes voor de huidige ‘On with the Show’-tournee zo gegeerd dat de groep haar oorspronkelijk geplande 42 optredens haast diende te verdubbelen en ook in Europa liep het storm, te beginnen met zes uitverkochte concerten in de Londense 02 Arena en binnenkort een plekje als headliner op het Isle of Wight festival. Niet kwaad voor een band die de jongste drie decennia niets meer heeft geschreven wat u zich nog wenst te herinneren. Het geheim van Fleetwood Mac is nostalgie. En het besef dat iedere tournee wel eens de laatste zou kunnen zijn. Het jongste groepslid, Lindsay Buckingham, is tenslotte 65 en het oudste, Christine McVie, 71. John McVie (69), de bassist van het eerste uur, herstelde nog maar onlangs van darmkanker en dat herinnert het publiek er natuurlijk aan dat ook steenrijke pophelden niet het eeuwige leven hebben.

Bosnimf

Nu Christine McVie haar kluizenaarsbestaan op het Engelse platteland heeft opgegeven en haar muzikale familie voor het eerst sinds 1998 weer heeft vervoegd, klinken de geruchten over een mogelijke nieuwe plaat steeds luider. De zangeres en toetsenvrouw zou samen met Buckingham zelfs enkele verse liedjes uit haar pen hebben geknepen. Maar in een recent interview met Mojo laat John McVie er geen twijfel over bestaan dat Fleetwood Mac zijn tijd heeft gehad. Hoe dan ook, als we in Antwerpen écht getuige waren van de zwanenzang van de groep, was het een eerbaar afscheid.

Het openingskwartier was alvast behoorlijk sterk. De meerstemmige samenzang in ‘The Chain’ klonk magisch als vanouds en Chris McVie, verschanst achter haar piano, gaf met ‘You Make Loving Fun’ aan dat ze zich, tijdens haar 78^ste concert sinds haar terugkeer, weer helemaal thuis voelde op het podium. Stevie Nicks, die in de loop van de set herhaaldelijk van outfit zou verwisselen, oogde nog steeds als een bosnimf maar bewees met het pakkende ‘Dreams’ en het onverslijtbare ‘Rhiannon’ vooral dat ze uitstekend bij stem was. In ‘Second Hand News’ trok Lindsay Buckingham dan weer het laken naar zich toe en pakte hij uit met enkele van zijn karakteristieke gitaarsolo’s.

Maar lang niet alle songs van Fleetwood Mac zijn onvergetelijk . ‘Everywhere’, ‘Little Lies’ en ‘Say Thay You Love Me’ klonken ontstellend banaal en doordeweeks en haalden het niveau meteen een flink eind naar beneden. Zeker, de groep die in de achterste linies werd bijgestaan door een driekoppig dameskoortje en twee extra gitaristen, trakteerde de toeschouwers op mooie, zij het soms wat protserige visuals. Alleen kregen we soms het gevoel ons weer in de kleuterklas te bevinden. Zodra het gespierde ‘Tusk’ werd ingezet kreeg je op het beeldscherm zowaar een paar slagtanden te zien. En u kunt nooit raden welk hemellichaam werd getoond tijdens ‘Sisters of the Moon’.

Ontlading

Net zoals vorige keer behoorde het korte akoestische setje tot de absolute hoogtepunten van de avond. Eerst stond Lindsay Buckingham in zijn eentje in de schijnwerpers met ‘Big Love’, dat vooral imponeerde door zijn vingerbrekende capriolen op de snaren en qua opwindingsgraad en manische intensiteit zelfs even aan de Pixies deed denken. Toen de artiest werd vervoegd door Stevie Nick svolgde een even sober als aangrijpend ‘Landslide’ en vonden de twee ex-geliefden, na een turbulente haat-liefderelatie, hand in hand iets terug van hun oorspronkelijke harmonie. Even leek Buckingham met het folky ‘Never Going Back Again’ nóg een huzarenstukje te zullen uithalen, maar het nummer in kwestie werd helaas totaal verknoeid door ’s mans vocale overacting.

“Ik ben zelf ook ooit arm geweest, dus laat nooit iemand je dromen afnemen”, sprak Nicks naar aanleiding van ‘Gypsy’. Die andere publieksfavoriet, ‘Gold Dust Woman’ -tijdens de vorige tournee nog goed voor een broeierig piekmoment- kreeg dit keer jammer genoeg een elastiekbehandeling die alle spanning uit de song wegzoog. Met de bluesy powerballad ‘I’m So Afraid’ verviel Buckingham soms iets teveel in bombast, maar dank zij zijn expressieve gitaaruithalen bleven we toch bij de les. En toen hij een streep onder de show trok met ‘Go Your Own Way’ viel in de zaal een emotionele ontlading waar te nemen, die aangaf hoezeer talloze aanwezigen op dat nummer episodes uit hun eigen leven hadden geprojecteerd.

‘World Turns’, een gedreven folkrocksong waarmee de bisronde van start ging, werd halverwege onderbroken door een saaie drumsolo van Mick Fleetwood. Niet dat we de man, een overlever van vele oorlogen, zijn vijf minuten aandacht niet gunden, maar zijn geroffel was slechts een alibi voor een infantiel vraag- en antwoordspelletje met het publiek. Na ‘Don’t Stop’, tijdens de vroege jaren negentig nog als campagnelied gebuikt door Bill Clinton, floepten plots de lichten aan en bleek dat Fleetwood Mac in Antwerpen, om onduidelijke redenen, de twee laatste nummers uit zijn set had geschrapt.

Sneu, want zo werd de Belgische fans dus Christine McVie’s lijflied ‘Songbird’ ontzegd. Wel werd een foto geprojecteerd van de Antwerpse Grote Markt en kwam Fleetwood ons nog vertellen dat we lief voor elkaar moesten zijn. Die goede raad was niet eens zo overbodig, want toen moesten de urenlange files nog beginnen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Chain / You Make Loving Fun/ Dreams / Second Hand News / Rhiannon / Everywhere / I Know I’m Not Wrong / Tusk / Sisters of the Moon / Say You Love Me / Big Love / Landslide / Never Going Bak Again / Over My Head / Gypsy / Little Lies / Gold Dust Woman / I’m So Afraid / Go Your Own Way // World Turning / Don’t Stop.