Faces on TV verkennen in de AB het spanningsveld tussen melancholie en sensualiteit

‘All we have is now’ zingt Jasper Maekelberg op Night Funeral, zijn eerste plaat van lange adem met Faces on TV. De man maakt popmuziek voor het Hier en Nu en dat verklaart wellicht waarom zijn debuut op de dag van de release in de AB al meteen live boven de doopvont werd gehouden.

De 29-jarige Maekelberg wordt wel eens de nieuwe wonderboy van de Belgische popmuziek genoemd. Als muzikant liep zijn pad langs bands als Amongster, Warhaus en zijn eigen geesteskind, Faces on TV, maar in het recente verleden was hij ook zeer in trek als producer en geluidsingenieur. Zo verhuurde hij zijn diensten aan iedereen van Mintzkov tot Jef Neve, van Bazart tot Nordmann en van Warhola tot Gabriel Rios. Dat de Gentenaar een veelzijdige geluidsknutselaar is, staat wel vast. Bovendien is hij een gedreven doe-het-zelver die veel instrumenten beheerst; een perfectionist die eindeloos aan nietige details blijft sleutelen, ook al is hij de enige die hoort wat er mis mee is.

Uit zelfbescherming legde Jasper Maekelberg zich tijdens het maken van Night Funeral dus bewust enkele beperkingen op. Zo zocht hij zijn toevlucht tot een instrumentarium -dwarsfluit, oed,West-Afrikaanse balafon- dat hij nauwelijks beheerste en riep hij de expertise van buitenstaanders in wanneer hij door de bomen het bos niet meer zag.

Met de macabere cd-titel zet hij het publiek alvast op het verkeerde been. Night Funeral is geen horror movie, maar een verzameling songs over het einde van een zeven jaar durende relatie. Het is een verhaal van vervreemding en afstandelijkheid, van iemand die zo veel van huis is dat hij zijn grip op de werkelijkheid verliest, alleen eindigt en zo gedwongen wordt zijn eigen zwakheden onder ogen te zien. Maekelberg likt zijn wonden, noemt de dingen bij hun naam, maar verliest zich niet in tristesse en dramatiek, want tegenover de wegdeemsterende liefde staat de nood aan losbandigheid.

Fluisterfalset

De plaat is een ode aan de nacht, die vrijheid, onthechting en creativiteit symboliseert. Pas nadat hij de dag heeft begraven en op nachtmodus overschakelt, voelt de muzikant zich helemaal in zijn sas. Het einde van ieder hoofdstuk is per definitie ook het begin van iets nieuws. Night Funeral beweegt zich dus in het spanningsveld tussen melancholie en sensualiteit, tussen ambacht en speels experiment.

Op het podium van de AB presenteerden Faces on TV zich weliswaar als kwartet, maar je merkte meteen dat het Jasper Maekelberg was die, als zanger-gitarist, de lakens en kussenslopen uitdeelde. Alle nummers uit de nieuwe plaat kwamen voorbij en waren zonder uitzondering rijk aan ideeën. Toch hoedde de groep er zich voor de studioversies van haar songs slaafs na te spelen. Faces on TV goochelden met dynamiek en klank, zonder dat de inhoud werd aangetast en ook de arrangementen stonden duidelijk niet in steen gebeiteld. Maekelberg en de zijnen speelden moderne popmuziek waarin vreemde, gesamplede geluidjes een belangrijke rol speelden en waarin, net als bij Balthazar, Warhaus of Rhye, de esthetiek van hiphop, dance en elektronica niet werd geschuwd.

De frontman bediende zich regelmatig van een soort fluisterfalset, wat het sexy karakter van de songs zeker ten goede kwam. In het heupwiegende Dancing After All schurkten de stemmen van Maekelberg en toetsenspeelster Dienne Bogaerts zich innig tegen elkaar aan. Night Funeral steunde live vooral op een prominente baslijn, de recente radiohit The Image of Boy Wonder werd aangezwengeld met tintelende xylofoonklanken en Call Me Up huisvestte een frivool gitaartje.

Prikkeldraad

Faces on TV schrokken er niet voor terug dingen te doen die weinig voor de hand lagen. Zo meenden we in het verleidelijke Same Thing vage softsoulonvloeden te ontwaren, maar tegelijk bestond Jasper Maekelberg het een bezwerende prikkeldraadsolo uit de snaren te schudden. Suspicious koppelde dan weer een parlando-zanglijn aan meeslepende Afro-Braziliaanse ritmen, terwijl Looking Glass een aanstekelijke groove liet botsen met krolse blazers-uit-een-doosje. Variatie troef dus, maar ondanks die klankrijkdom kon je Faces on TV nooit een gebrek aan samenhang verwijten.

Maekelberg weerstond aan de neiging alle gaatjes dicht te plamuren en schuwde ook de soberheid niet. In het nagenoeg solo gebrachte Tell Me kreeg hij op het eind enkel gezelschap van Bogaerts’ in reverb gedrenkte stem en Traveling Blind werd in zijn ruwste, meest afgekloven gedaante de zaal in geslingerd. Ook met het broeierige Run Against the Stream -de vibe leek sterk op die uit Red Right Hand van Nick Cave- en het catchy Love/Dead grepen Faces on TV terug op hun allereerste ep van een jaar of twee geleden.

Met Slowly Fading Out, één van de nummers waarin Dienne Bogaerts een dwarsfluit bespeelde, trokken Maekelberg en zijn gezellen een sierlijke streep onder een concert dat genoeg intrigeerde om de volgende stappen van Faces on TV met gespannen verwachtingen tegemoet te zien. Een live-prestatie waar weinig op af te dingen viel dus. Benieuwd of het gezelschap dit huzarenstukje op Rock Werchter nog eens zal overdoen.

Dirk Steenhaut