EuroSonic 2014 @ Groningen, dag 3: Dans Dans en Nadine Shah laten onuitwisbare indruk na

EuroSonic zit erop. Het showcasefestival in Groningen lokte 38.500 bezoekers, waaronder ruim 3000 muziekprofessionals en bood dit jaar een podium aan 337 bands uit 29 landen. Dé revelatie tijdens de slotavond was de Britse Nadine Shah, maar ook Dans Dans en Melanie De Biasio dwongen ontzag af.

Zelf zagen we gemiddeld zes optredens per avond. We twijfelen er dus niet aan dat we heel wat moois hebben gemist. Maar omdat een mens maar op één plaats tegelijk kan zijn en kiezen óók een kunst is, kunnen we, moe maar voldaan, toch weer enkele artiesten oplijsten die, naar hun concerten te oordelen, ruimschoots uw aandacht verdienen.

KID KARATE

Sinds het succes van The White Stripes zijn gitaar-drumsduo’s al lang niet uitzonderlijk meer. Ook Kid Karate uit Dublin zweert resoluut bij de ‘less is more’-filosofie. Toch klinkt de rauwe rockmuziek van zanger-gitarist Kevin Breen en beatleverancier Steven Gannon minder afgekloven dan verwacht en dat komt vooral doordat de heren een loop station gebruiken en occasioneel keyboard-samples in hun songs integreren. De twee Ieren debuteerden vorig jaar met de prima ‘Lights Out EP’, waarop ze de scherpte van Death From Above 1979 wisten te koppelen aan de aanstekelijke bluesrock van The Black Keys. Live nam Kid Karate de toeschouwers dan weer in de klem met strak gespeelde, schuimbekkende nummers zoals ‘Two Times’, ‘This City’ en ‘Heart’. Vooral het laatstgenoemde -sleutelzin: “If I had a heart I would love you”- galmde, na afloop, nog urenlang door ons hoofd.

SCARLETT O’HANNA

De Française Scarlett O’Hanna (echte naam: Anna Muchinn) maakte een poosje deel uit van de band Cobson, maar brengt in mei met ‘Romance Floats’ haar derde solo-cd uit. Ze leeft en werkt al ruim drie jaar in Brussel, deelde het podium met Laura Veirs, Scout Niblett en Emily Jane White en werd zelfs een hele Europese tournee lang op sleeptouw genomen door Wilco. Maar naar haar uitstekende concert tijdens EuroSonic te oordelen, vliegt deze dame ook moeiteloos op eigen vleugels. O’Hanna, begeleid door een bassist die occasioneel ook keyboards speelde, en een drummer, imponeerde met prachtige, introverte indiefolksongs die liefhebbers van Cat Power en St Vincent meteen de oren deed spitsen. De zangeres serveerde songs, zoals ‘The Jacket’ of het nieuwe ‘Thieves’, die je niet onberoerd lieten en etaleerde bovendien een zekere behendigheid op de elektrische gitaar. In Japan beschikt ze al over een trouwe aanhang. We kunnen dus geen reden bedenken waarom ook u Scarlett O’Hanna niet binnen afzienbare tijd aan uw boezem zou drukken.

HIS ELECTRO BLUE VOICE

Wie oordopjes op zak had, kreeg volop de kans ze te gebruiken tijdens het overrompelende concert van het Italiaanse powertrio His Electro Blue Voice. Het gezelschap uit Como is al ruim tien jaar actief, bracht talloze singles en ep’s uit, maar werd vorig jaar opgepikt door het Amerikaanse Sub Poplabel, waar bands als Nirvana, Mudhoney en The Melvins ooit onderdak vonden. Het resultaat: ‘Ruthless Sperm’, het uitstekende langspeeldebuut van de groep, dat tijdens haar set in Groningen uiteraard centraal stond. Zoals verwacht klonk His Electro Blue Voice luid en fuzzy. Het energieke drietal veroorzaakte een explosie van raw power, met witgloeiende, repetitieve gitaarriffs en een gedreven ritmesectie als voornaamste springstof. Op zich niets nieuws onder de zon, want in de muziek hoorden we echo’s uit het franjeloze oeuvre van de vroege Wipers, Flipper, The Stooges en diverse Krautrockbands. De songs werden doorgaans zo lang uitgesponnen dat zowel de muzikanten als de toeschouwers erdoor in trance raakten. ‘Death Climb’, ‘Spit Dirt’ of ‘Tumor’, over woede, verveling en onmacht, voelden aan als een onverhoedse stomp in je maag en waren dus niet voor kneusjes bestemd. Maar wie niet terugdeinsde voor een portie weldadige tyfusherrie, genoot drie kwartier van een adrenalinerush, vergelijkbaar met die van een valschermspringer in oorlogstijd.

MELANIE DE BIASIO

De belangstellenden voor de Waalse Melanie de Biasio waren veel talrijker dan het theaterzaaltje met slechts 120 zitjes aankon. Maar dat droeg bij tot het exclusiviteitsgehalte van het concert. Het werd er één voor fijnproevers, want de dwarsfluitspelende jazzzangeres uit Charleroi straalde pure klasse uit. De songs uit haar jongste cd ‘No Deal’ werden zonder pauze, als een soort suite, aan elkaar gelast, en haar drie begeleiders kweten zich op een subtiele maar dienstbare manier van hun taak. Tijdens ‘I Feel you’ werd de piano zelfs zo licht en behoedzaam beroerd dat je ze haast niet kon horen. In het zacht voorbijschuifelende, ingehouden ‘The Flow’ legde De Biasio zelf dan weer een opvallende stembeheersing aan de dag. Vooral de manier waarop ze in haar frasering ruimte gaf aan de stilte was indrukwekkend. Naar het einde toe werd de muziek, met vingerknippende songs als ‘Sweet Darling Pain’ en ‘I’m Gonna Leave You’, iets uitbundiger en swingender. Kieron Tyler, van het Britse blad Mojo, liet ons al weten dat hij een fan is. Maar we zijn ervan overtuigd dat Melanie De Biasio in Groningen nog meer internationale deuren heeft doen opengaan.

DANS DANS

Bert Dockx kon niet alleen met Flying Horseman op een grote schare nieuwsgierigen rekenen, ook met zijn andere band, Dans Dans, speelde hij voor een bomvolle zaal. De instrumentale muziek van het trio, een amalgaam van garagejazz, psychedelische rock, impro en filmmuziek, werd bijzonder enthousiast ontvangen en dat lag voor een deel aan de achteloze virtuositeit en de energieke aanpak van de drie topmuzikanten. Bij Dans Dans vervagen alle stilistische grenzen en regeert de veelzijdigheid. De interactie tussen de groepsleden zorgt dan ook steevast voor een broeierige spanning. Dockx, bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques en drummer Steven Cassiers lijken samen zo goed als alles aan te kunnen: ze geven niet alleen blijk van luistervaardigheid, maar ook van een onwaarschijnlijke ideeënrijkdom. Bovendien klinken ze tegelijk grillig en toegankelijk en steken ze het publiek, met nummers als ‘Au Hasard’ of ‘The Sicilian Clan’, moeiteloos in hun zak. Zelden zoveel superlatieven gehoord, als na hun optreden in Groningen. Neem het van ons aan: Dans Dans is een wereldgroep.

NADINE SHAH

Het laatste concert dat we op EuroSonic zagen, was voor ons meteen dé revelatie van het festival. Nadine Shah, een Britse zangeres en toetsenspeelster van gemengd Pakistaanse oorsprong, debuteerde vorig jaar met de cd ‘Love Your Dum and Mad’, waarmee ze prompt haar plek opeiste tussen Polly Jean Harvey en Zola Jesus. Shah is een romantische ziel met gevoel voor dramatiek en beschikt over een warme, indringende stem, die zowel beïnvloed is door Maria Callas als door de traditionele ghazals die ze via haar vader leerde kennen. Dat haar songs over lust, verlies en onbeantwoorde liefde doorgaans aan de donkere kant zijn, hoeft niet te verbazen. De meeste kwamen tot stand in een periode waarin twee van haar beste vrienden uit het leven stapten. Toch manifesteerde Nadine Shah zich op het podium niet als een depri-act. Tussen de nummers door gaf ze al giechelend aan over veel zelfrelativerende humor te beschikken. Met intense, doorvoelde songs als ‘Aching Bones’, ‘The Devil’, ‘Runaway’ en ‘Dreary Town’ liet ze alvast niemand onberoerd. Shah werd meestal bijgestaan door een voortreffelijke band, al bouwde ze ‘All I Want’ op een kale elektronische loop en nam ze met haar klassiekerige pianospel het voortouw in de ballad ‘Remember’. Met Nadine Shah is in Groot-Brittanië een talent opgestaan dat niet voor, pakweg, Anna Calvi hoeft onder te doen. Als u haar nog niet kent, moet u beslist eens luisteren. Koude rillingen gegarandeerd.

Dirk Steenhaut