Equal Idiots in de AB: een fluim van de juf en een bank vooruit

© Agathe Danon

Het Kempense rammelrockduo Equal Idiots hield een soort generale repetitie voor het festivalseizoen in de AB. Missie geslaagd, al kan de groep zeker nog groeien.

‘Wat weet u over Equal Idiots?’ We durven wedden dat tot een jaar of twee jaar geleden geen enkele niet-Kempenaar een zinnig trefwoord kon bedenken voor deze vraag, maar sinds het duo uit Hoogstraten De Nieuwe Lichting won, het felgeprezen debuut Eagle Castle BBQ uitbracht én zanger-gitarist Thibault Christiaensen zijn branie en kennis mocht tonen in de zetels van De slimste mens ter wereld, haalt een beetje rockfan in dit land los vijf op vijf. Twee man! Garagerock! Rosse zanger! Kempen! Spuwen!

De band speelde in de AB haar laatste grote zaalshow voor alweer een drukke festivalzomer. Noem het de laatste overhoring voor het grote examen der rock-‘n-roll dat Herman Schueremans jaarlijks organiseert.

Wanneer de drummer wel bij de pinken is, ontpopt Equal Idiots zich tot een van de straffere rockbands die Vlaanderen dezer dagen rijk is.

Hoofdstuk 1 van de cursus: het goed begin is het halve werk. Geen idee welk gezellig gras je in je sigaret moet draaien om als intronummer The Pina Colada Song van Rupert Holmes te kiezen en het live te laten coveren door een harmonie, maar geestig is het wel. Punten voor originaliteit dus, maar die verspeelt de groep bijna allemaal tijdens het ongeïnspireerde openingskwartier. Ook wij zijn niet vies van een portie franjeloos ramwerk op zijn tijd, maar hier dreigde de indigestie.

Toegegeven, het publiek van de ABBox – de grote zaal, maar dan zonder balkons en tribunes – smult er wél gretig van. Er wordt gepogood vanaf het eerste akkoord, de eerste van minstens vijftig stagedives noteren we rond minuut twee. Christiaensen is onder de indruk: ‘What the fuck, AB!’ Of later: ‘Voor twee knullen uit de Kempen is dit zot.’

Vanaf het hyperactieve Hippie Man gaat de muziek de sfeer achterna, los de hoogte in. Christiaensen rijgt de geinige riffjes, de nonchalant bij elkaar gerammelde akkoorden en de vocale uithalen aan elkaar en zet hier en daar een zijstapje richting stonerrock en punk. Met af en toe een welgemikte fluim richting Bruurs, een handelsmerk van de groep, probeert hij hem mee op sleeptouw te nemen, maar die moet vaker de rol lossen dan hem lief is. Meer dan eens demarreert zijn rosse spitsbroer hem los uit het wiel en moet hij krabbelen om het tempo niet te hard te laten zakken.

Wanneer de man achter de vellen wel bij de pinken is, ontpopt Equal Idiots zich tot een van de straffere rockbands die Vlaanderen dezer dagen rijk is. Een groep die al eens een risico durft te nemen bovendien, door rapper Dvtch Norris uit te nodigen als special guest. Vanop een verhoog achteraan in de zaal maakt hij de idioten het hof om vervolgens op het grote podium de boel in te pakken, terwijl de band op z’n Nirvana’s tekeer gaat. Straf.

Een paar podiumspringers en een uitgesponnen cover van Ca plane pour moi later – time flies when you’re having fun – is de bisronde daar alweer. Afsluiter Put My Head In The Ground doet wat ie moet doen, namelijk de AB nog één keer volledig het pandemonium in jagen. En dan gitaar neer en de coulissen in, het publiek in feedback en danszweet achterland.

Na een van de strakkere uurtjes die we dit jaar al hebben gezien, geven we Equal Idiots graag een goed rapport mee. Nog een paar hoofdstukken nalezen in het handboek en meester Herman zal trots zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content