David Gilmour @ Grote Markt, Tienen: Bezield perfectionisme

Het was geleden van Rock Werchter 1994 dat David Gilmour, toen als zanger/gitarist van Pink Floyd, België aandeed. Naar de Grote Markt in Tienen had de zeventigjarige legende meegenomen: een dozijn tijdloze songs, knappe visuals, getalenteerde muzikanten en tien gitaarvingers die elk sneller schieten dan hun eigen schaduw.

David Gilmour wordt niet graag opgejaagd. Sinds de laatste tournee met Pink Floyd in 1994 heeft hij twee albums uitgebracht en twee bijbehorende Europese tours ondernomen. Op de eerste avond van zijn tweedaagse op de Grote Markt in Tienen nam de man dan ook de tijd – drie uur, inclusief een kwartier intermezzo – om zijn verhaal te vertellen, met stembanden én gitaarsnaren.

Wish You Were Here

Hij keek vaak terug. Naar zijn begindagen bij Pink Floyd, bijvoorbeeld. Fat Old Sun klonk, hoewel het de oudste song uit de set was, opvallend fris. En One Of These Days (die pompende baslijn! die verschroeiende slidegitaar! die flitsende lichtshow!) werkte nog even tranceverwekkend als vijfenveertig jaar geleden.

Ook verloren vrienden werden geëerd. ‘What I lost was an ocean, now I’m drifting without you,’ zong hij over Pink Floyd-toetsenist Richard Wright in A Boat Lies Waiting, dat niet toevallig na een herwerking van Wrights meesterwerk The Great Gig In The Sky werd gespeeld. Shine On You Crazy Diamond werd dan weer opgedragen aan Syd Barrett, voormalig liedschrijver van Pink Floyd, en na vanavond durven we met zekerheid te zeggen: geen enkel klaaglied klonk ooit zo onaards mooi.

En dan was er nog Wish You Were Here. Zo’n tienduizend mensen – zo leek het wel – met Gilmour horen meezingen over gemis, vervreemding, en verlies: het gaf een bijzonder gevoel. Op het eind zong Gilmour samen met zijn twaalfsnarige gitaar. Een intiem en menselijk moment, gedeeld met een levende legende.

Bloedstollend

Niet dat David Gilmour alleen maar teerde op nostalgie. Op het podium van Tienen deed hij elk lied vitaal klinken, tot op het punt dat zijn stem niet langer meekon. Daardoor was zelfs het grijsgedraaide Money bloedstollend, mede door een onverwacht groovende jamsessie in het midden. Het oudere solonummer The Blue klonk, met zijn traag wiegende baslijn en bubbelende gitaarsolo, als een prachtige onderwaterballad. Run Like Hell was dan weer een kwaadaardige discosong, waarbij Gilmour de zonnebril opzette en zijn gitaar liet flitsen. Ook Rattle That Lock, het swingende titelnummer van zijn jongste soloalbum, bleef fier overeind staan.

Nazinderend

“And then one day you find ten years have got behind you. No one told you when to run, you missed the starting gun”. Richard Wright zong in Time uit 1973 rake woorden over de vluchtigheid van het leven. Anno 2016 heeft Gilmour al zeventig jaar op de aardbol achter de rug, komt hij nog maar moeilijk overeen met Roger Waters, en is Wright er niet meer. Die zinnen zinderden daardoor na op onze terugweg, luider dan dat ooit op plaat het geval was geweest.

Maar David Gilmour himself kan na een avond als deze met een gerust hart gaan slapen: voor elke aanwezige was het duidelijk dat hij zijn startschot in Tienen niet gemist heeft. Meer nog: he ran like hell.

Op donderdag 28 juli speelt David Gilmour zijn tweede – uitverkochte – optreden op de Grote Markt in Tienen.