‘It doesn’t have to be like this, killer whales.’ Wie daar een anthem van kan maken, heeft magie in de vingers.
Al tien albums heeft Will Toledo – monsieur Car Seat Headrest – op de teller staan, maar dat de Orangerie van de Botanique afgeladen vol stond, hadden hij en zijn band enkel te danken aan het vorig jaar uitgebrachte Teens Of Denial. Logisch: de voorgaande platen nam hij in een kleine 3 jaar tijd op, en die grossieren in de eerste plaats in lo-fi, DIY, twaalf-in-een-dozijn indie rock van iemand die op zoek is naar zijn beste vorm. Die vond hij op dat Teens Of Denial, waar hij eindelijk leek te beseffen dat een minimum aan productiewerk zijn werk wonderen doet.
Dat de meest rake songs in de Botanique van die recentste plaat geplukt werden, was dan ook niet meer dan vanzelfsprekend. De college rock van opener ‘Fill In The Blank’ ging meteen met het aanstekelijkste gitaarwerk lopen, en parkeerde vlotjes tussen Pavement en Weezer. Al lag dat vooral aan de band rond Toledo, want zelf leek hij nog wat warm te moeten draaien. Af en toe stak de stem van de frontman flauw af tegenover het gierende gitaar- en drumgeweld rond hem, een euvel dat hem nog parten speelde tot het voor het overige ongedwongen en lekker rockend ‘1937 State Park’.
Na een verschroeiende start mocht het gaspedaal even gelost worden voor ‘Maud Gone’, een van de zeldzame nummers uit zijn zelfopgenomen platen die moeiteloos naast het recentste werk mag staan. Weinig mensen in de zaal die het nummer leken te kennen, maar dat deed niets af aan de uitgepuurde, franjeloos gebrachte tristesse van deze prachtsong.
Eigenlijk was het de enige keer dat het ouder werk van Car Seat Headrest kon overtuigen – even later deed ‘Sober To Death’ nog een verdienstelijke poging, maar dat zorgde veeleer voor een moment waarop je besefte dat aan Toledo geen groot frontman verloren is gegaan. Met zijn zwarte hemd, korte das, tweedjasje en vol brilmontuur combineert hij de sullige nerd in Erlend Oye met de stijl van Jarvis Cocker, maar wanneer hij bij hoge uitzondering aan het dansen slaat – zoals in het onstuimig stampend ‘Connect The Dots (The Saga Of Frank Sinatra)’ – zie je vooral een stijve hark staan. In tegenstelling tot deze Toledo heeft Thom Yorke de gratie en souplesse van een ballroomdanser.
Wie songs als ‘Unforgiving Girl (She’s Not An)’ uit zijn mouw schudt, raakt daar nu eenmaal mee weg. “This isn’t sex, I don’t think, it’s just extreme empathy,” klinkt het – vergis u niet: achter het verslavende gitaarwerk gaan songs schuil die bol staan van de slimme lyrics. Zie ook ‘Drunk Drivers/Killer Whales’, een soundtrack voor je zwartste dagen: we durven gokken dat de verwijzing naar de in gevangenschap gehouden walvis Tilikum sommigen ontgaan zal zijn, maar intussen groeide “it doesn’t have to be like this, killer whales” wel uit tot een indrukwekkend meegebruld anthem.
Nog een pluspunt: Car Seat Headrest weet wanneer het goed geweest is. Na iets langer dan een uur zorgen ‘Destroyed by Hippie Powers’ en ‘Connect The Dots (The Saga Of Frank Sinatra)’ voor een ziedende, wild in het rond getrapte eindsprint. Always leave them wanting more: deze band begrijpt perfect hoe dat moet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
