Axelle Red in de AB: een loyaal publiek let niet op schoonheidsfoutjes

‘Le plus beau reste à venir’ zingt Axelle Red op haar nieuwe plaat. Voor iemand die er al een succesrijke carrière van een kwarteeuw heeft opzitten, is dat een geruststellende gedachte. In een nokvolle AB blaakte de immer jeugdig ogende zangeres dan ook van zelfvertrouwen.

‘Je suis contente de vous voir’, meldde de Brusselse Limburgse. En naar de geestdriftige publieksreacties te oordelen, was dat gevoel duidelijk wederzijds.‘Jullie enthousiasme maakt me extra blij, want mijn drie dochters zijn vanavond in de zaal’,aldus Axelle Red. ‘Zij beweren namelijk altijd dat hun moeder niet wérkt’. In Vlaanderen toert de artieste pas tegen het einde van dit jaar, maar voor wie zo lang niet kon wachten gaf ze alvast een concert in de AB om de release van haar veertiende langspeler te vieren. De nummers uit Exil -in een een tijd waar vluchtelingen als politieke pasmunt worden gebruikt, is de titel alleen al een statement- vormden weliswaar de rode draad in de set, maar geen enkele etappe uit Axelle Reds discografie werd overgeslagen.

De songs op Exil leunen dit keer minder aan bij Southern soul dan bij tijdloze pop en klinken iets elektronischer dan gewoonlijk. Ook nu schreef de zangeres het materiaal samen met grote namen uit de sector, onder wie Albert Hammond en Dave Stewart van Eurythmics. De Franse pers strooit alvast kwistig met superlatieven, maar met uitzondering van de singles klinken de nummers veeleer degelijk dan geïnspireerd. Dat verklaart wellicht waarom Axelle Red dit keer op het podium wat meer tijd nodig had om ons echt te overtuigen.

Pijnpunten

Begrijp ons niet verkeerd: wij hebben de Belgische French soul-diva altijd al een warm hart toegedragen. Ze is niet alleen een uitstekende zangeres, die betrokken is bij alle aspecten van haar carrière en live regelmatig gitaar of piano speelt, ze zingt bovendien met een frasering die nauw aanleunt bij die van de Amerikaanse muziek, wat haar in Franstalige middens vrij uniek maakt. Bovendien werkte ze in het verleden samen met topmuzikanten die hun sporen verdienden bij Otis Redding, Al Green, Booker T & The MG’s en Isaac Hayes en nam ze haar platen op in Nashville, Memphis, Woodstock of L.A. Als ambassadrice van Unicef en als mensenrechtenactiviste slaagde ze er ook nog eens in hete hangijzers als vrouwenbesnijdenis, uitbuiting en de strijd tegen landmijnen hoog op de agenda te zetten.

In de AB etaleerde ze als vanouds haar engagement, met songs als Sold to the Man in Gold (over vrouwenhandel) en Le Grand Départ. De avond begon sterk met de recente single Excusez-moi, maar tijdens de eerste helft van het optreden werden toch enkele pijnpunten duidelijk. Zo klonken lang niet alle nieuwe nummers (Quand le jour se lève, Signe ton nom) even memorabel en ging Reds stem, zeker in de lagere registers, al eens de mist in. Ook al liet de zangeres zich bijstaan door prima muzikanten als Wigbert Van Lierde (gitaar), Dominique Vantomme (toetsen, synthbas) en de van Stromae bekende Simon LeSaint (drums), samen slaagden ze er niet altijd in als een hechte, organische groep te klinken. Zo misten we dit keer een bassist als Jeff Anderson die het geheel wat extra flow had kunnen geven.

Un ami kwam, met zijn gruizige, voorgeprogrammeerde beats, niet helemaal uit de verf. Nog erger was het gesteld met op zich prachtige nummers als het aan dochter Janelle opgedragen Si tu savais, dat de emotionele impact van eerdere uitvoeringen miste en te weinig vlees aan de botten had. Het bloedmooie Je t’attends werd dan weer totaal verknald door een lompe dancebeat, een ingreep die onze Engelse vrienden ‘misguided’ zouden noemen. Het was alsof je een kostbare vaas uit de Mingdynastie verbrijzeld hoorde worden onder de rupsbanden van een bulldozer. De toeschouwers waren echter dermate bevangen door nostalgie dat ze er niet om leken te malen: ze waren al blij dat Axelle Red een groot deel van de zangpartij aan hen overliet. Ook tijdens Sensualité, nog zo’n softfunknummer uit het 25 jaar oude debuut, door Van Lierde voor de gelegenheid van een flard harmonica voorzien, schakelde de AB eensgezind over op feestmodus.

Kentering

Tussendoor noteerden we opflakkeringen als Blanche Neige (gestut door een wiegende Mempis soulgroove), het potige Je me fâche en het in onschuld gedrenktePapillon. Toch kwam de echte kentering er pas vanaf Rouge Ardent, waarin de band eindelijk wakker leek te schieten. Met Le grand départ en C’est ainsi, een excuus voor Wigbert om eens flink te keer te gaan op de snaren, werd het rockgehalte aanzienlijk opgedreven, Le monde tourne mal verwees naar de Blaxploitation-soundtracks uit de seventies en met de frivole ‘lalala’s’ uit het samen met Dave Stewart verzonnen This Girl’s Gonna Kill Me was publieksparticipatie andermaal verzekerd.

Gigantesquement belle (een uitdrukking die Axelle Red had gejat uit een dichtbundel van Rimbaud) moest even worden hernomen toen de zangeres en haar gitarist per ongeluk elk in een andere toonaard begonnen, maar met de strak en stuiterend gespeelde uitsmijter Who’s Gonna Help You eindigde het concert even trefzeker als het was begonnen.

‘Zonder jullie ben ik niets’, vertelde een dankbare Red nog aan haar fans, die haar de hele avond op handen hadden gedragen en een oogje dichtknepen tijdens de minder geslaagde momenten. Sommige aspecten waren zeker nog voor verbetering vatbaar, maar tijdens het laatste halfuur bewezen zangeres en band dat er genoeg potentieel aanwezig was om de laatste schoonheidsfoutjes tegen dit najaar uit te vlakken. Fingers crossed.