Arno @ AB: Absurde chansons met een bluesy randje

Een dadaïstische Brel. Een volkse Beefheart. Een geridderde charlatan. Een eenzame gigolo. Een Europese cowboy. Een zingende clown. Arno -de voornaam volstaat, dank u- is het allemaal en méér. Wie met ’s mans vele persoonlijkheden kennis wilde maken, was in de AB aan het goede adres.

“Goedenavond, ik ben blij dat iedereen betaald heeft”. De toon is meteen gezet: met gewild stuntelige aankondigingen in de drie landstalen, valt er bij Arno altijd wel wat te lachen. De chanteur de charme raté is vanavond, samen met zijn geweldige band, in Brussel neergestreken, omdat hij met ‘Human Incognito’ onlangs zijn 22^ste soloplaat heeft uitgebracht. De nummers uit dat nieuwe werkstuk, net als voorganger ‘Future Vintage’ geproducet door de onvolprezen John Parish, vormen dus de leidraad van de show.

Arno (né Hintjens) blijft op zijn 66^ste degelijke platen afleveren, maar veel classics lijken die aan zijn oeuvre niet meer toe te voegen. Vooral op tekstueel vlak maakt de zanger dezer dagen een gemakzuchtige indruk: het onderscheid tussen simpel en simplistisch valt in zijn gerijmelde verzen steeds moeilijker te maken. Af en toe ontsnapt hem nog wel een hilarische regel (“Don’t say it loud, the bone is on strike”), maar dat er sleet zit op de Wijsheden van Arno (“It’s better to dance like a goose / Than to swim in the booze”) is op het podium van de AB toch pijnlijk duidelijk.

Het grootste deel van de twee uur durende set bestaat dan ook uit nummers die veel verder teruggaan in de tijd. Tot zes keer toe verwijst Arno naar zijn periode met TC Matic en telkens levert dat hoogtepunten op. ‘Que Pasa’ -percussieve gitaar, frivool toetsenmotiefje- en ‘L’union fait la force’ klinken vandaag nog altijd even hoekig en grillig, nog altijd even krachtig en kaal als tijdens de eighties. Iedere song doet denken aan een lichaam waarin een chirurg net de organen bloot heeft gelegd. Zelfs de ballad ‘Elle adore le noir’, die baadt in de sfeer van de Argentijnse tango, blijft onverslijtbaar.

Ode aan Molenbeek

Dat Le plus beau een bedreven performer en een gewiekste entertainer is, mag na al die jaren wel duidelijk zijn. Hij vertelt dat het nieuwe ‘Now She Likes Boys’ geïnspireerd is door zijn facteur (“Ze is lesbisch, net als ik”) en leidt ‘Une chanson absurde’ in met een verhaal over zijn tante die iederde dag om elf uur het bezoek krijgt van een meeuw waarin ze de incarnatie van haar overleden echtgenoot meent te herkennen (“Ik heb die meeuw gezien, en het is wáár!”).

Arno, die zich in zijn nummers voortdurend bedient van hetArnolais(een combinatie van Frans en Engels, met een Oostendsetouch), is een exponent van het Belgische surrealisme, zoveel is zeker. ‘Brussels’ groeit voor de gelegenheid uit tot een hymne aan het geteisterde Molenbeek,“where they eat sprouts and raw mussels”.En, voegt de zanger er aan toe,“ze hebben daar ook al warm water en kleuren-tv.” Leuk, maar sommige van zijn uitspraken (“Ik ben met mijn gat in de boter gevallen”, ‘On est moche, mais on ’s amuse“) hebben we helaas al zo vaak gehoord dat ze het woord ‘belegen’ stilaan een nieuwe betekenis geven.

Zoals gezegd, is Arno’s gedeeltelijk vernieuwde groep er één van topniveau. Dat blijkt zowel uit nieuwe nummers zoals ‘I’m Just An Old Motherfucker’ en het door een schurende synthriff ingeleide ‘Please Exist’, als tijdens energieke bluesrockers, type ‘Black Dog Days’. De zanger schiet zelfs pijltjes af naar enkele van zijn vroegere bands: Charles and the White Trash European Blues (‘No Job No Rock’) en The Subrovnicks (‘Meet the Freaks’). Arno voegt hier gesmaakte accenten toe op harmonica, terwijl gitarist Filip Wauters zich van zijn expressiefste en veelzijdigste kant laat horen.

Uiteraard ontbreken ook de gevoelige ballads niet in de set, al maaktLe chevalierer een erezaak van ook díe nummers van een prozaïsch randje te voorzien. ‘Lola, etc.’, geschreven voor zijnmémé, drijft op sierlijk pianospel en een snarensolo die uit de koker van Carlos Santana lijkt te komen. In het zacht voorbij schuifelende ‘Oublie qui je suis’ roept Wauters de geest van Duane Eddy op, maar komt de trompet helaas uit een doosje. Al net zo ingetogen en melancholisch: ‘La vie est une partouze’, met enkel toetsen en stem, en ‘Les yeux de ma mère’, het traditionele aanstekermoment. ‘Je veux vivre’, waarin Arno luidop droomt van een betere wereld, is voorzien van zinsneden als“Je veux vivre dans un monde sans papiers”en“oú les cons font pas du bruit”,die op luid en instemmend applaus worden onthaald.

Kraaiende haan

Tussendoor serveert Arno enkele van zijn hits. Het even gedreven als catchy ‘Je veux nager’ is gebouwd op een geniale banjo-loop en heeft er een verwijzing naar de actualiteit bij gekregen (“Je ne suis pas Donald Trump). ‘Vive ma liberté’, met een sample van een kraaiende haan, wordt dan weer op een aanstekelijke ska-beat geplant. ‘O La la la’ mag, wat ons betreft, bij officiële gelegenheden stilaan de ‘Brabançonne’ vervangen en Arno’s visie op de Europese eenmaking wordt nog eens overtuigend geventileerd in ‘Putain Putain’. Straffe kost, zonder meer.

Toch zijn er momenten waarop Arno zich vastrijdt in zijn eigen clichés. Het van Adamo geleende ‘Les filles du bord de mer’ mondt uit in de gebruikelijke samenzang met het publiek en in ‘Bathroom Singer’ slaat de zanger als vanouds met kinderlijke vreugde twee cymbalen tegen elkaar. Alleen zijn die crowdpleasers zo voorspelbaar geworden, dat we nu het liefst de doorspoelknop zouden indrukken. Gelukkig wordt de avond besloten met een dodelijk efficiënt ‘Bye Bye Till The Next Time’.

Naar de reacties in de zaal te oordelen, blijft Arno hoe dan ook de volksheld waar Belgen van alle taalgemeenschappen zich in herkennen. Een unieke artiest die afwisselend een lach en een traan op je gezicht weet te toveren. Charmezanger, bluesman en vrijbuiter in één, met een band die verschroeit en verplettert. Arno is, zoals hij zelf zingt, “alive and flipping”.

Amen to that.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Ask Me For A Dance / Que pasa / Elle adore le noir (Pour sortir le soir) / Now She Likes Boys / Je veux nager / L’union fait la force / Lola, etc. / Une chanson absurde / Death Of A Clown / Oublie qui je suis / No Job No Rock / Brussels / La vie est une partouze / I’m Just An Old Motherfucker / Please Exist / O La La La / Je veux vivre / Sex, qu’est ce que c’est? / Black Dog Days / Dance Like A Goose / Vive ma liberté / Meet The Freaks / Les yeux de ma mère / Putain Putain / Les filles du bord de mer // Bathroom Singer / Bye Bye Till The Next Time.