An Pierlé @ Botanique: Zonder rugdekking in de vuurlinie

Met ‘Strange Days’ heeft An Pierlé weer een plaat gemaakt waarop bijna alles draait om haar stem en piano. Die werd officieel voorgesteld in Brussel, met een concert dat meteen het begin inluidde van een nieuwe solotournee.

Haar groep White Velvet staat tijdelijk op non-actief. Want, jawel, met ‘Strange Days’ heeft An Pierlé weer een plaat gemaakt waarop bijna alles draait om haar stem en piano. Die werd officieel voorgesteld in Brussel, met een concert dat meteen het begin inluidde van een nieuwe solotournee.

Soms moet een artiest even herbronnen om daarna weer een stap in het ongewisse te kunnen zetten. Zo ook An Pierlé, de Gentse stadscomponiste, die zich dezer dagen weer zonder rugdekking in de vuurlinie begeeft. Ondanks de terloopse aanwezigheid van enkele andere instrumenten, ligt het accent op ‘Strange Days’ zo goed als exclusief op haar klavierspel. Het is een formule die herinnert aan de periode toen de chanteuse, inmiddels veertien jaar geleden, debuteerde met ‘Mud Stories’.

En nu ze weer in haar eentje op het podium staat -of beter: zít, want de skippybal is nog altijd van de partij- valt meer dan ooit op hoezeer Pierlé als vertolkster is gegroeid. Met de geringste stembuiging weet ze emotionele accenten te leggen, met stiltes slaagt ze erin de spanningsboog van een song te vergroten en door haar frasering begint ze meer en meer op een echte jazz-zangeres te lijken.

Ook als pianiste is haar aanpak genuanceerder geworden. Zeker, wanneer een liedje zoals ‘Winds’ erom vraagt durft An Pierlé nog steeds op de toetsen te hameren en laat ze haar spel heerlijk derailleren. Maar ze beschouwt haar vleugel niet langer als een vijand die per se verslagen moet worden. Ze beseft nu dat hij ook een bondgenoot kan zijn. In de Botanique viel niet alleen op hoeveel verschillende registers ze in de vingers heeft, ook het vanzelfsprekende gemak waarmee ze haar instrument deed spreken, dwong ontzag af.

Gegiechel

Pierlé herstelt nog steeds van een zware longontsteking en zoals ze zelf ruiterlijk toegaf functioneert ze vocaal nog niet helemaal op haar volle capaciteit. Daardoor moest ze de hoogste noten soms ongeplukt laten. Maar de zangeres wist hoe dan ook op een creatieve manier met haar beperkingen om te gaan. Ze balanceerde voortdurend tussen kracht en weerloosheid en het waren net die kwetsbare momenten die haar performance extra geloofwaardigheid gaven. Op een sortgelijke manier werden de donkere kanten van haar werk versterkt door haar speelse humor en meisjesachtige gegiechel.

An Pierlé is al jaren een vertrouwd gezicht in de Botanique. Ze beschikt er over een loyaal publiek dat met ingehouden adem naar een set met overwegend nieuwe nummers luisterde. Alles uit het pas verschenen ‘Strange Days’ kwam voorbij en hoewel er niet veel méér te zien was dan een vrouw aan haar piano, zat het echte spektakel in de songs zelf. Daarin werd een breed gevoelsspectrum verkend, waarin dit keer weinig ruimte was voor frivoliteiten.


De zangeres gaf uiting aan haar innerlijke verscheurdheid, werd heen en weer geslingerd tussen hoop en spijt, had het over momenten waarop liefde een gevangenis wordt en zette de inhoud van haar liedjes kracht bij door met haar vingers te knippen (‘This Burning”) of op de snaren in de buik van haar piano te beuken (‘The House of Sleep’). Woede, frustratie en tederheid wisselden elkaar af, maar al bij al was de teneur van de avond vrij donker. “Laten we eens naar An Pierlé gaan kijken, altijd goed voor wat lichtvoetig amusement”, zei de zangeres tongue-in-cheek. Om kort daarna, met ‘Suburban Skies’, een song over het vernietigende bombardement op Dresden aan te kondigen.

Luizen

‘Strange Days’, waarin muzikale echo’s uit het Verre Oosten doorklonken, ‘The Heart of Winter’ en (mogelijk ook) ‘This Burning’ waren nummers waarin Pierlé, zonder klef te worden, verschillende aspecten van het moederschap ter sprake bracht. Welke waarden probeer je je kind mee te geven? Hoe ga je om met een band die zo intens is dat hij, als het ware, je huid verschroeit? En hoe ervaar je het besef dat je er intussen zelf niet jonger op wordt (‘Coming of Age’)? De vragen waren belangrijker dan de antwoorden.

Al die serieuze onderwerpen vroegen om ‘comic relief scenes’. En die waren er ook: zo onderbrak de zangeres haar set voor een ‘commerciële mededeling’ (“mijn nieuwe cd is te koop na het concert”) en herinnerde An Pierlé zich dat een fan in hetzelfde zaaltje van de Botanique haar enkele jaren geleden luizen had bezorgd (“Vreemd waar je allemaal aan denkt, wanneer je op het podium zit”). Tussendoor bracht ze ook enkele fijne nummers die, om onduidelijke redenen, haar nieuwe plaat níet hadden gehaald, zoals ‘A Wounded Heart’ en ‘Weather Chemistry’. Of diepte ze ‘Cold Winter’ op, een oudere song waarin de grens tussen verlangen en potentiële zelfvernietiging bijzonder smal bleek.

Tijdens de bissen imponeerde An Pierlé met een even uitgeklede als doorvoelde interpretatie van ‘Such A Shame’ die, wat ons betreft, het origineel van Talk Talk, ver overklaste, en maakte ze de cirkel rond door met ‘Mud Stories’ even terug te keren naar haar begindagen. In de Rotonde zagen we een rijpe artieste aan het werk, die alle over het paard getilde singer-songwritermeisjes uit Engeland en Amerika met wie tegenwoordig onze podia worden overspoeld, een uur en tien minuten lang uitgebreid op hun plaats zette. “Het moet nog wat groeien en genezen, maar het deed deugd”, meldde de zangeres achteraf per sms. Handig, zo hoeven we zelf niet meer over een conclusie te tobben.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: A Wounded Heart / Secret Thoughts / Strange Days / The Heart of Winter / Winds / Cold Winter / This Burning / Solid Rain / Suburban Skies / Coming of Age / Weather Chemistry / You Just Wait / The House of Sleep // Such A Shame / Mud Stories.

An Pierlé concerteert nog op 26/2 in Gent (Minard), 1/3 in Hasselt (Muziekodroom), 2/3 in Dranouter (Centrum), 5/3 in Leuven (Stuk), 8/3 in Leffinge (De Zwerver), 13/3 in Antwerpen (Arenberg), 27/3 in Sint-Niklaas (De Casino) en 16/5 in Brussel (AB).