De West-Vlaamse doom sludgeband Amenra vond met zijn vijfde cd onlangs onderdak bij het toonaangevende Neurot-label, de thuisbasis van het Amerikaanse Neurosis. Eén en ander werd gevierd met een luidruchtig mini-festival in de AB.
DA GIG: Amenra in ABBox, Brussel op 22/12.
IN EEN ZIN: De trage, bezwerende post-metal van Amenra botste onzacht tegen je middenrif aan en werd de zaal ingespuwd als zwarte lava, maar verloor uiteindelijk zijn impact door de afstandelijke houding van de groep en de monotonie van de songs.
HOOGTEPUNTEN: ‘A Mon Âme’, ‘Aorte. Nous Sommes Du Même Sang’ en ‘Boden’.
DIEPTEPUNTEN: geen, maar naarmate de set vorderde werden de nummers wél onderling verwisselbaar.
BESTE QUOTE: tijdens een concert van Amenra wordt niet gesproken.
Er zijn van die Belgische groepen die, zonder veel media-aandacht, toch heel wat in beweging weten te zetten. Zo beschikt Amenra, een hardcorekwintet uit Harelbeke dat zich sinds 1999 specialiseert in loodzware subterranean metal, over een trouwe aanhang in Oost- en Zuid-Europa en wordt het ook ernstig genomen door liefhebbers van het genre in het VK, de VS, Canada en Latijns-Amerika.
Zijn pas verschenen cd “Mass V’ oogstte in de buitenlandse muziekpers vrijwel uitsluitend vijfsterrenrecensies. Blijkbaar begint nu ook het Belgische publiek massaal wakker te schieten, want de AB was al weken vooraf uitverkocht. De groep mocht voor de gelegenheid het hele gebouw inpalmen en bracht zielsverwanten mee als Oathbreaker, The Black Heart Rebellion en Scott Kelly, de frontman van Neurosis. Tegelijk werden de aanwezigen getrakteerd op een expo van haar karakteristieke artwork.
Wie nood had aan gezelligheid, kon de omgeving van de Steenstraat zaterdag beter mijden. Want de tachtig minuten durende set van Amenra baadde in een sombere sfeer die ons spontaan de woorden ‘desolaat’ en ‘macaber’ deed neerkrabbelen. De logge, repetitieve nummers van de groep zijn onder meer geïnspireerd door de dodenakkers uit de eerste wereldoorlog, die het landschap van haar geboorteregio domineren.
De heren van Amenra maken muziek op leven en dood, willen positieve energie halen uit het negatieve, uit lelijkheid schoonheid scheppen en binden op het podium de strijd aan met alles wat hun leven vergalt. Een zekere hang naar mystiek is hen daarbij niet vreemd. Niet alleen beschouwen ze iedere plaat als een mis, alle muzikale en non-muzikale aspecten van de groep worden ondergebracht bij The Church of Ra, een organisatie waar sommigen een secte in zien.
Ritueel
Toch streeft Amenra vooral een vorm van loutering na. De weg er naartoe wordt geplaveid met tranceverwekkende monsterriffs, die zowel schatplichtig zijn aan Black Sabbath als aan Swans. Zoals bleek in de AB is ieder optreden van de groep een ritueel, begeleid door ambient drones en primitieve doodsroffels, dat in het teken staat van niets ontziende kracht en brutaliteit. De muziek, door de één omschreven als post-metal, door de ander als apocalyptic sludge, klonk traag, minimalistisch en bezwerend, botste onzacht tegen je middenrif aan en werd de zaal in gespuwd als zwarte lava of als klank geworden graniet. Intussen werden op een scherm in zwart-wit natuurbeelden geprojecteerd, waarvan de sereniteit volkomen haaks stond op de rusteloze teneur van de songs.
Lennart Bossu en Mathieu Vandekerckhove, die hun gitaren als elektrische boomzagen hanteerden, en bassist Levi Seynaeve bewogen zo synchroon het hoofd op en neer dat het iets ongewild grappigs kreeg. Maar Amenra stond duidelijk niet op het podium om de fans te entertainen. Zo was de wanhopige oerschreeuw van Colin Van Eeckhout veeleer gericht tot drummer Bjorn Lebon dan tot de mensen in de zaal. De hele avond lang mochten de toeschouwers tegen ’s mans derrière aankijken.
Goed, misschien was hij van oordeel dat je als zanger niet per se de blikvanger van een band hoeft te zijn, maar die houding zorgde er wel voor dat er nooit een echte band met het publiek werd gesmeed. Die afstandelijkheid werd nog verder in de hand gewerkt door de schaarse belichting, waardoor enkel de contouren van de muzikanten zichtbaar waren, en door het feit dat bij de aanvang van ‘A Mon Âme’, een doorzichtige voile tussen groep en toeschouwers werd neergelaten.
Lijkdienst
Het gespeelde materiaal kwam uit de platen ‘Mass III’, ‘Mass IIII’ en ‘Mass V’, en steunde vaak op een hard/zacht dynamiek, zodat de windstille momenten de noise-uitbarstingen nog versterkten. ‘The Pain. Is Shapeless’ en ‘Razoreater’ klonken imposant, maar bevatten bitter weinig muzikale verschuivingen. Occasioneel maakte de schreeuw van de zanger plaats voor zacht gefluister en tijdens ‘Aorte’, het met metaalpercussie gelardeerde ‘Boden’ en het haast lyrische ‘Nowena | 9.1’ toonde Amenra zich van zijn subtielste en meest melodieuze kant.
Maar eigenlijk was de set opgevat als één lange trip waarin, zeker vanaf ‘Am Kreuz’, de songs steeds vaker onderling verwisselbaar werden. De toenemende saaiheid en monotonie deden onze aandacht afglijden en ook de reacties van de overige toeschouwers waren aan de lauwe kant: de koele houding van de groep stond ware betrokkenheid in de weg. Amenra voerde veeleer een lijkdienst op dan een concert en bij een aflijvige sla je nu eenmaal niet aan het juichen. Laat ons, bij wijze van conclusie, dus de bard uit het dorpje van Astérix citeren: het was luid maar zuiver.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Pain. Is Shapeless. We Are Your Shapeless Pain / Razoreater / A Mon Âme / Aorte. Nous Sommes Du Même Sang / Boden / Terziele / Am Kreuz / Nowena | 9.1 / Silver Needle, Golden Nail.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier