Adele @ Sportpaleis: een feilloze klasbak

De Britse popsensatie pakte het publiek moeiteloos in met een elegante show die slim rond haar feilloze vocals gebouwd was.

Om klokslag halfnegen werden de lichten in het Sportpaleis gedoofd en kwam er beweging in Adeles oogleden, die geprojecteerd werden op het doek over het grote podium. Wie goed opgelet had, wist toen al dat de avond zou starten op een klein podium in het midden van de zaal, dievoor de gelegenheid enkel uit zitplaatsen bestond. Roadies waren voor de start van het concert immers in de weer met een zwarte flightcase, waarin de 28-jarige zangeres zich discreet naar het B-podium liet vervoeren.

Terwijl heel wat toeschouwers in het donker nog op zoek waren naar hun plaatsen, bracht een hydraulische lift Adele naar boven en zong ze in een eenvoudige volgspot ‘Hello’, de hit die vorig jaar de radiostilte na het monstersucces van 21 (2011) en de geboorte van zoontje Angelo (oktober 2012) doorbrak. Een al bij al sober tafereel dat meteen aangaf waar het tijdens deze show om zou draaien: die unieke stem, die sinds een operatie aan de stembanden en het afzweren van een rookverslaving enkel aan zuiverheid, kracht en bereik heeft gewonnen. Dat de liveversies van de nummers nauwelijks afweken van het origineel kon de pret niet drukken: je wist van bij de eerste minuut dat de de gastvrouw in topvorm verkeerde en het publiek zou geven waarvoor het gekomen was.

Orlando

Gekleed in een zwarte glitterjurk stapte Adele met een brede glimlach door het publiek naar het hoofdpodium voor ‘Hometown Glory’, de single waarmee ze in 2007 haar eerste – toen weliswaar nog bescheiden – succes boekte. Videobeelden van Londen op het grote doek gingen snel over in de Antwerpse skyline, luchtbeelden van de kathedraaltoren die uiteindelijk in “Antwerpse handjes” gegoten werden. Een op de verschillende haltes van de tour afgestemde ingreep die meteen heel wat goodwill kweekt – alsof dat nog nodig was – en ook in het Sportpaleis zijn effect niet miste.

A photo posted by Ailin Ainesaz (@ailin5) on Jun 13, 2016 at 5:52am PDT

Zonder pauzeren ging het doek op voor een doorleefde uitvoering van ‘One And Only’, waarin enkele welgemikte details lieten horen dat de rauwe kantjes van Adeles stem gelukkig niet helemaal verdwenen zijn. Achter haar telden we 21 muzikanten, inclusief acht strijkers. “Kun je geloven dat ik hier drie concerten geef?”, vroeg ze het publiek met de blik van iemand die zelf nog moet wennen aan haar status van megaster. In Antwerpen, de laatste halte van deze 105 shows tellende tour, viel echter nauwelijks iets te merken van Adeles beruchte zenuwachtigheid. Voor iemand die haar afkeer voor stadionshows niet onder stoelen of banken steekt en naar eigen zeggen vooraf Imodium slikt, maakte de zangeres van bij de eerste nummers een bijzonder zelfverzekerde en ontspannen indruk. Al had de professional wel de grootste moeite om haar emoties te bedwingen toen ze de show opdroeg aan de slachtoffers van de schietpartij in Orlando en de LGBT-gemeenschap. Het was het enige onbewaakte moment in een verder strak geregisseerde avond.

Zotte doos

Dat Adele tussen de vele triestige liefdesliedjes door een eind weg lult – “je kunt nog vertrekken”, waarschuwde ze het publiek bij het begin van de avond – bleek ook in het Sportpaleis. Het moederschap (“Ik wil me niet schuldig voelen omdat ik mijn oude zelf wil blijven”), het EK voetbal (“Ik hoop dat Frankrijk wint”), de drank (“Get drunk, it makes the music better. I’m sober as a fucking teacup!”), haar “obsessie” met bluegrass-country zangeres Alison Krauss, de inspiratiebronnen en zielenroerselen achter de liedjes: Adele ratelt aan een stuk door, met een accent à la EastEnders en vooral veel zelfspot. Gekke bekken voor de camera, mopjes over de vele tranentrekkers (“pretty miserable”) en haar eigen derrière, de Kerstman imiteren…: Adele een zotte doos noemen, is een understatement.

A photo posted by ???? ??? ??? Adele ? (@adelevocals) on Jun 13, 2016 at 5:53am PDT

Al dat gepraat haalde de vaart een beetje uit de setlist, maar zorgde ook voor een luchtige noot en de persoonlijke touch die concerten van deze omvang maar al te vaak missen. Hetzelfde effect hadden de foto’s uit Adeles kindertijd die op de achtergrond geprojecteerd werden tijdens ‘When We Were Young’ en de vele momenten waarop ze individuele fans toesprak. Enkel het overzicht van alle Europese steden die de tour bezocht sinds de aftrap in Belfast op 29 februari was langdradig. Al zullen de toeschouwers met smartphones daar wellicht anders over denken: Adele draaide zich tijdens het intermezzo in alle richtingen om iedereen de nodige foto’s te laten maken.

Ook de ingetogen aanpak van ‘Million Years Ago’, ‘Don’t You Remember’ en ‘Send My Love (To Your New Lover)’, met twee akoestische gitaren, een contrabas en een achtergrondkoortje vooraan het hoofdpodium, kwam de intimiteit ten goede. Ja, er is veel veranderd sinds ze in 2008 in de intieme AB Club in Brussel stond en in 2011 het Koninklijk Circus aandeed, maar ook als superster van stadionformaat blijft Adele een artieste die in doorleefde vertolkingen haar hart en ziel blootlegt, alsof ze daar voor jou alleen staat. Geloofwaardigheid die het ook makkelijk maakte om vrede te nemen met klassieke truken als de door de gastvrouw zelf verzochte smartphoneverlichting bij ‘Make You Feel My Love’ of de sing-along tijdens ‘Someone Like You’.

A video posted by Hanne Bekaert (@hannebekaert) on Jun 13, 2016 at 5:53am PDT

Aandachtig

Hoogtepunten kiezen uit dit bijna twee uur durende concert is dan ook moeilijk. Aangezien de show volledig in functie stond van de zang kiezen we echter voor ‘Skyfall’, ‘Million Years Ago’, ‘Sweetest Devotion’ en ‘All I Ask’: nummers waarvan de verrukkelijke vocale acrobatieën je aan je stoel nagelden. Te meer omdat deze feilloze klasbak ze zomaar uit de mouw leek te schudden en ze aan de verleiding weerstond om er nog een schepje bovenop te doen. Bovendien staken de 17 nummers op de setlist in een stijlvolle show die nooit de aandacht afleidde van de muziek, maar wel een knap regengordijn rond de zangeres drapeerde tijdens ‘Set Fire To The Rain’ – meer vragen zou onbetamelijk zijn.

De bars in het Sportpaleis trokken tijdens dit concert wellicht weinig klanten: zelden zagen we in deze concertzaal zo’n aandachtig publiek, en zo weinig mensen opstaan om een drankje te gaan halen. Als het publiek van zijn stoel kwam,dan was dat om te dansen tijdens de roffelende soulhit ‘Rumour Has It’, tijdens ‘Water Under The Bridge’ en bij uitsmijter ‘Rolling In The Deep’, waarbij confettimachines briefjes met flarden uit Adeles teksten in de lucht spoten.

Echtgenoten en vaders die met tegenzin naar het Sportpaleis waren afgezakt – de artieste vertelde eraan gewend te zijn – hoefden zich hun goede daad niet te beklagen.