AC/DC @ Stenehei, Dessel: Op de Highway to Hell zijn er altijd files

© Wouter Van Vaerenbergh

Ze mogen dan al een jaartje ouder worden, met hun huidige ‘Rock or Bust World Tour’ bewijzen de heren van AC/DC dat er op rock-‘n-roll geen leeftijd staat. Op de wei van Graspop gaf de Australische hardrockband twee uur lang het beste van zichzelf en het publiek zag dat het goed was.

DA GIG: AC/DC op domein Stenehei, Dessel op 6/7.

IN EEN ZIN: Hoogwaardig entertainment, zonder pretenties.

HOOGTEPUNTEN: ‘Whole Lotta Rosie’, ‘Highway To Hell’, ‘Hell Ain’t A Bad Place To Be’, ‘Hells Bells’, ‘Thunderstruck’, ‘You Shook Me All Night Long’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: “That’s beautiful, that’s rock’n’roll”, riep zanger Brian Jonston uit toen hij op de Graspopwei een zee van synchroon klappende handen zag.

IN BEELD: Bekijk het concert in 41 beelden

AC/DC is niet zomaar een groep, AC/DC is een instituut. Dit jaar is het precies vier decennia geleden dat ze met ‘High Voltage’ haar debuut-lp uitbracht en ondanks talloze personeelswissels en de dood van haar oorspronkelijke zanger is haar populariteit nooit afgenomen. Wereldwijd heeft het vijftal uit Sydney zo’n 200 miljoen platen verkocht -dat zijn er meer dan Madonna- en ook al is er aan zijn ‘dumb rock’-formule in al die jaren nauwelijks iets veranderd, zijn muziek blijft nog altijd nieuwe generaties aanspreken.

‘Rock Or Bust’, de eind vorig jaar verschenen zestiende langspeler van AC/DC, staat vol nummers die je al tientallen keren eerder hebt gehoord, zij het onder een andere titel, maar voor de fans is dat geen punt: het blijft aanstekelijke muziek, gebouwd op explosieve riffs en onweerstaanbare grooves, en gespeeld met passie en attitude. Dat verklaart meteen waarom de tournees van de groep zo snel uitverkocht raken. Ieder optreden is een feest van herkenning, een ‘Rock’n’roll Train’ die pas tot stilstand komt nadat alle AC/DC-klassiekers de revue zijn gepasseerd.

AC/DC @ Stenehei, Dessel: Op de Highway to Hell zijn er altijd files
© Wouter Van Vaerenbergh

Het feit dat de huidige concertreis van de Australiërs wel eens hun laatste zou kunnen zijn, speelt natuurlijk ook. Ritmegitarist Malcolm Young, één van de stichters van de band, lijdt aan dementie en heeft de fakkel noodgedwongen moeten doorgeven aan zijn neef Steve, terwijl drummer Phil Rudd voor zeven jaar achter de tralies dreigt te verdwijnen wegens drugsdelicten, zodat hij zijn plaats achter de kit heeft moeten afstaan aan voorganger Chris Slade.

In Dessel bleek echter dat AC/DC, ondanks die recente tegenslagen, niet kapot te krijgen is. Zodra de eerste gitaarriff van Angus Young weerklonk -zijn sound is net zo uniek als die van Keith Richards- staken de fans eensgezind vuisten of drankbekertjes in de lucht en kon het feest beginnen. Voor wie AC/DC nog nooit eerder aan het werk had gezien, werd het dan weer een ‘Baptism By Fire’, waarbij niet werd gekeken op een decibelletje meer of minder.

Jukebox

Wie even om zich heen keek, merkte dat de vele Merch-stands goede zaken hadden gedaan. AC/DC is namelijk een merk met een sterk logo, dat zich makkelijk laat reproduceren op T-shirts en allerlei prullaria. Vooral de lichtgevende duivelshorentjes, die ook op het dak van het podium prijkten, bleken enorm populair. Want, zoals de groep in de loop van de avond nog eens zou onderstrepen: ‘Hell Ain’t A Bad Place To Be’. Het past allemaal perfect bij de pretentieloze sfeer van een AC/DC-show.

Op het podium stond een goed geoliede rockmachine die, als een levende jukebox, de ene hit na de andere uitspuwde. AC/DC daagt het publiek niet uit met obscure songkeuzes of avontuurlijke experimenten. Zanger Brian Johnson, 67 intussen, debiteert evenmin hoogdravende filosofische wijsheden of maatschappijkritische observaties. Het eerste gebod van AC/DC luidt: Gij zult de toeschouwer op hoogwaardig amusement trakteren. De twintig nummers op de setlist waren bijgevolg zo goed als allemaal voltreffers.

AC/DC @ Stenehei, Dessel: Op de Highway to Hell zijn er altijd files
© Wouter Van Vaerenbergh

De oerschreeuw van Johnson, een zanger van het Little Richard-type, klonk trefzeker als vanouds, de ritmesectie stond als een trotse Griek tegenover de Europese Centrale Bank en leadgitarist Angus Young, die met zijn traditionele korte broek en schooluniform stilaan als een kampioen- zittenblijver te bestempelen valt, verkende al duckwalkend alle hoeken van het podium.

’s Mans imago spreekt nog altijd boekdelen: voor AC/DC hoeft rock-‘n-roll niet al te serieus zijn. Wat telt is dat je er, samen met je vrienden, lol aan beleeft. ‘Shoot to Thrill’, ‘Dirty Deeds Done Dirt Cheap’, ‘You Shook Me Al Night Long’, ‘Back in Black’, het bluesy ‘Play Ball’, de massaal opgevolgde imperatief ‘Have A Drink On Me’: ze kwamen allemaal in hoog tempo voorbij en werden even krachtig als puntig gebracht, zonder dat er overbodige franjes aan te pas kwamen.

Steekvlammen

Wel manifesteerde Angus Young zich regelmatig als een pyromaan op de snaren, zoals in het spectaculaire ‘Thunderstruck’. En uiteraard waren ook alle andere, onderhand voorspelbaar geworden, onderdelen van een typische AC/DC-show intact. Dus luidde er een klok tijdens ‘Hells Bells’, laaiden hoge steekvlammen op tijdens ‘Shot Down in Flames’ en ‘T.N.T.’ en werd ‘Whole Lotta Rosie’ aanschouwelijk gemaakt middels een reusachtig pop van een volslanke dame over wier ambacht geen twijfel kon bestaan.

Met afsluiter ‘Let There Be Rock’ gaf AC/DC nog even zijn hoogstpersoonlijke kijk op het scheppingsverhaal. Ook hier trok Angus Young alle aandacht naar zich toe met een ellenlange gitaarsolo waarin hij op indrukwekkende wijze zijn muzikale veelzijdigheid etaleerde. Helaas wist hij zijn solospotje niet tot het einde boeiend te houden – meteen het enige moment waarop hij, letterlijk, zijn hand overspeelde.

AC/DC @ Stenehei, Dessel: Op de Highway to Hell zijn er altijd files
© Wouter Van Vaerenbergh

Vanzelfsprekend volgden nog twee extraatjes. En naar het aantal fans dat uit de bol ging tijdens ‘Highway To Hell’ te oordelen, zal er straks, op de autoweg naar het rijk van Lucifer, een serieuze file staan. Hoeft het nog gezegd dat ‘For Those About to Rock (We Salute You)’ eindigde met kanonschoten en vuurwerk? Dat hóórt gewoon zo bij een AC/DC-concert.

Achteraf zagen we niets dan glunderende gezichten en stelden we vast dat goed in de gitaren zittende, potige gitaarmuziek nog altijd grote massa’s weet te mobiliseren. AC/DC stond garant voor een avond klantvriendelijk maar hoogwaardig entertainment. Of om het in hun eigen woorden te zeggen: High Voltage Rock’n’Roll.

Amen to that.

DE SETLIST: Rock or Bust / Shoot to Thrill / Hell Ain’t A Bad Place To Be / Back in Black / Play Ball / Dirty Deeds Done Dirt Cheap / Thunderstruck / High Voltage / Rock’n’Roll Train / Hells Bells / Baptism By Fire / Sin City / You Shook Me All Night Long / Shot Down in Flames / Have A Drink On Me / T.N.T./ Whole Lotta Rosie / Let There Be Rock // Highway To Hell / For Those About To Rock (We Salute You)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content