Cigarettes After Sex: frontman Greg Gonzalez in 9 citaten van zijn artistieke helden

Françoise Hardy, The Smiths, Man Ray, Antonioni: in interviews citeert Greg Gonzalez, het brein achter Cigarettes after Sex, graag zijn artistieke helden. Zij mogen ook een beetje licht werpen op zijn debuutalbum.

DAVID BOWIE

‘Als adolescent was ik zo verlegen dat ik het niet aandurfde om mijn songs op een podium te brengen. Ik besloot mij te vermommen, zodat ik me de vernedering bespaarde om als mezelf op het podium te staan.’

Greg Gonzalez: Ik ben heel jong met muziek begonnen. Al op mijn vijftiende beschouwde ik het als mijn beroep: ik verdiende wat zakgeld als gitarist in allerlei coverbandjes. De eerste keer dat ik daarbij een zekere nervositeit gewaarwerd, was toen ik solo in een restaurant moest optreden. Vooral mijn zang baarde me zorgen – dat is tenslotte een stuk van je identiteit. Het duurde enige tijd voor ik mijn stem vond, het juiste register. Op I. (2012), de eerste ep van Cigarettes after Sex, kreeg ik voor het eerst het gevoel: dit is mijn sound, dit is hoe ik wil zingen. Ik vind het belangrijk dat je een zanger meteen herkent, zoals bij Lou Reed of David Bowie.

Dat ik als een vrouw klink, is niet opzettelijk, ook al is mijn praatstem een pak zwaarder, maar eigenlijk klopt het wel. Ik heb altijd een voorkeur gehad voor vrouwelijke stemmen: Julee Cruise, Françoise Hardy of zelfs Enya. Die warme toon van hen, dat raakt mij. Of androgyne stemmen zoals die van Johnny Mathis of Chet Baker. Dus als mensen verbaasd zijn wanneer ze bij Cigarettes after Sex een man op het podium zien verschijnen, beschouw ik dat als een compliment. Op sociale media lees ik geregeld dingen als: ‘wauw, wat een mooie stem heeft zij’ of ‘kan iemand mij voorstellen aan de zangeres, ze klinkt hot’. (lacht) Ik neem dat allemaal met de glimlach. Op een podium voel ik ook niet de nood om me te verstoppen achter een kostuum, zoals Bowie – mijn muziek leent zich trouwens niet tot dat theatrale. Het enige wat ik misschien onbewust als vermomming gebruik, is een minimaal belicht podium. Ik speel liever in de schemer. Dat past bij de muziek.

IAN CURTIS (Joy Division)

‘Ik heb een tijdje in een fabriek gewerkt. Dat vond ik eigenlijk heel plezant, want daar kon ik de hele tijd dagdromen.’

Gonzalez: Ik ben opgegroeid in El Paso, Texas, waar ik ook aan de muziekacademie gestudeerd heb. Daarna ben ik naar Brooklyn verhuisd. Ik moest weg uit El Paso als ik carrière in de muziek wilde maken, en de culturele rijkdom van New York trok me geweldig aan: Lou Reed, Count Basie, Bob Dylan, Robert Mapplethorpe, Andy Warhol… al die grootheden vonden daar hun inspiratie. Maar ik leerde al snel dat New York ook een ruwe stad kan zijn en dat ik harder zou moeten worden om er te overleven. Door de immense concurrentie is het heel moeilijk om er van je muziek te leven. Dus redeneerde ik: in welke sector zou ik nog willen werken? Film was altijd al een andere passie van me en tot mijn grote geluk vond ik meteen een job als manager van een onafhankelijke cinemazaal, The Beekman Theatre. Ze brachten zowel arthouse- als mainstreamfilms, een diversiteit die perfect bij mij paste: ik kijk even graag naar een Franse film uit de jaren zestig als naar The Empire Strikes Back. Dat ik er de baas was, bood het bijkomende voordeel dat ik er privévertoningen kon organiseren voor vrienden en kennissen. Dan keken we naar Blue Velvet of The Night of the Hunter. Een heerlijke tijd. Soms mis ik het wel.

RICHARD D. JAMES (Aphex Twin)

‘Ik verzon vroeger artiestennamen wanneer ik mijn tracks ordende.’

Gonzalez: De naam Cigarettes after Sex refereert naar een specifiek moment dat ik zelf heb meegemaakt. Niet dat het zo uitzonderlijk is dat je na een vrijpartij een sigaret rookt, maar dit was een perfecte scène: ik lag in bed met een ex en zij overtuigde me om dat ook eens te doen. Het was zomer en terwijl we beiden een sigaret opstaken, flitste het door mijn hoofd: Cigarettes after Sex, dat zou een geweldige groepsnaam zijn. Het symboliseert dat licht zweverige gevoel van totale voldoening na de daad. Afijn, in het beste geval toch. (grijnst)

Aanvankelijk dacht ik wel dat die naam te beladen en te eenduidig zou zijn. De beste groepsnamen zijn vaak heel simpel en betekenen weinig. Zoals Wire. Of Aphex Twin: geen kat die weet waar dat voor staat, maar iedereen beschouwt het als vanzelfsprekend. Het is de muziek die bepaalt of een groepsnaam cool is, niet omgekeerd. Ik hoop later te kunnen beweren dat ik het begrip ‘cigarettes after sex’ gekaapt heb.

FRANCOISE HARDY

‘Als ik muziek schrijf, komt de melodie altijd eerst. En het is nu eenmaal zo dat de mooiste melodieën vaak een zekere somberte in zich dragen, waardoor de teksten die sfeer volgen.’

Gonzalez: Komt die uitspraak echt van haar? I love her even more now! Helemaal hoe ik er ook over denk. Melodieën komen me als vanzelf aangewaaid, maar op de teksten moet ik zwoegen. Ik vind de melodie van een song vaak het krachtigst, en dan pas de bijbehorende woorden – de evergreen Blue Moon is daar een goed voorbeeld van. Goeie teksten kunnen een song wel naar een ander niveau tillen. De juiste woorden zijn ook een manier om iets van je persoonlijkheid in een nummer te leggen. Nu, naar het schijnt deed Leonard Cohen er soms een jaar over om een strofe af te werken, dus ik hoef me niet te schamen dat het bij mij soms ook zijn tijd duurt. Ik voel me een natuurlijke muzikant, maar als tekstschrijver een arbeider.

MORRISSEY

‘Ik geloof dat het mogelijk is om in je hele leven nooit verliefd te worden, of iemand tegen te komen die verliefd is op jou.’

Gonzalez: Echt iets voor Morrissey, de eeuwige positivo. Maar er schuilt wel waarheid in. Verliefdheid is slechts voor een klein percentage van onze bevolking weggelegd. Het is niet omdat mensen in een relatie zitten dat ze verliefd zijn. Ik ben zelf al een paar keer verliefd geweest, dus ik kan me amper voorstellen hoe het moet zijn om dat gevoel van volledig van de wereld te verdwijnen nooit te ervaren. Ik heb altijd muziek gemaakt met liefde in het achterhoofd. Dat is nu waar mijn leven rond gebouwd is, dat ik als de bestaansreden van onze soort beschouw. In mijn songs becommentarieer ik eigen ervaringen, ik moet het niet verzinnen. Dat is het grote geluk van mijn grillige amoureuze leven. Toch kijk ik uit naar de dag dat die emoties afvlakken, dat je niet meer van de ene piek naar het andere dal leeft. De eerste keer dat mijn hart gebroken werd, voelde dat aan als iets dat mij zou herdefiniëren als mens. Waarna het nog enkele keren gebeurde en elke keer denk je weer dat het je zal herdefiniëren. (lacht)

Ik heb een heel romantisch idee van liefde, ja. De geur van een ex-lief bijvoorbeeld, dat is iets wat ik jaren later nog herken. Zulke details gebruik ik graag in mijn teksten. Maar waar ik helemaal week van word, is een onverwacht cadeautje, zoals een muziekdoosje of een persoonlijk boek. Voor mij is zoiets de ultieme uiting van liefde.

LEONARD COHEN

‘Het beste werk wordt vaak geleverd bij het ontberen van een streling.’

Gonzalez: Moet je ongelukkig zijn om goede kunst af te leveren? Sunsetz, uit het debuutalbum van Cigarettes after Sex, heb ik geschreven in een periode dat ik weliswaar geen lief had, maar me toch heel goed voelde. Een beetje zoals nu. Het kan dus. Al is het inderdaad makkelijker schrijven wanneer hevige emoties door je lichaam razen. Tenzij ik helemaal overspoeld word door liefdesverdriet. Dan krijg ik geen letter op papier. Bij die eerste ep was dat het geval: ik voelde me vier maanden lang volledig verlamd. Het eerste nummer dat ik over die breuk heb kunnen schrijven, was I Am a Firefighter, een commentaar op die moeilijke periode. Vervolgens schreef ik Nothing’s Gonna Hurt You Baby, waarin ik teruggreep naar de mooie momenten van diezelfde relatie. Dat heb ik wel vaker: in tijden van hartenpijn grijp ik terug naar de zoetheid van de liefde. Er is een gezegde: ‘The most painful thing is the remembrance of perfect happiness during times of great sorrow.‘

Helemaal in het begin van Cigarettes after Sex waagde ik mij nog aan songs die sommige mensen zouden kunnen kwetsen. Ik heb ze allemaal geschrapt. Ik zou niet willen dat iemand zich verraden voelt omdat ik intieme momenten te grabbel gooi. Tot nog toe heb ik geen enkele keer een klap in mijn gezicht gekregen na een optreden. (lacht) De meeste exen voelden zich vereerd door de songs die ik aan hen heb gewijd. Het voordeel van muziek maken: je kunt iets zeggen tegen iemand die eigenlijk niet meer met je wilt spreken. Zo gaat Sunsetz over een ex met wie ik geen contact meer heb, maar alleen zij zal zich herkennen in de beschrijving.

MILES DAVIS

‘Ik zal het spelen en daarna zeg ik je wat het was.’

Gonzalez: Bob Dylan heeft iets gelijkaardigs gezegd: dat hij soms zomaar woorden in een bepaalde volgorde zet en dat mensen er hun betekenis aan geven. Zo denk ik er ook over. Dat is het mooie aan muziek: het is voor iedereen iets anders.

In 2011 heb ik een demo opgenomen (te vinden op You Tube, nvdr.) waarin ik met stijlen speel: soms obscuur, soms pop, soms John Zorn, soms Elvis Costello. Ik was nog zoekende naar mijn persoonlijkheid, ik probeerde alles uit. Op die eerste ep, een jaar later, viel eindelijk alles samen. De rest – mijn kledij, de visuals, de shows – vloeide daaruit voort. Het kreeg pas echt vorm toen ik min of meer een vaste band gevonden had, maar in feite ben ik nog steeds op zoek naar de juiste look voor Cigarettes after Sex. Ik kan me perfect voorstellen dat ik bij mijn volgende platen ineens een andere richting uitga. Het kan Erik Satie worden, Miles Davis of Bowie.

MICHELANGELO ANTONIONI

‘Elke scène in een film moet een eigen ritme hebben, een eigen structuur.’

Gonzalez: Een song is in mijn ogen krachtiger dan een album. In enkele minuten kun je iemand tot tranen toe bewegen. Een album is dan eerder een collectie van scènes. Of als alles echt mooi in elkaar vloeit een heuse film. Dat is althans hoe ik mijn debuutalbum zie. Een beetje zoals Nebraska van Bruce Springsteen, waarop de songs met elkaar verweven zijn en dezelfde beelden oproepen. Thuis leg ik ook liever een plaat op die één sfeer uitademt dan een plaat die alle richtingen uit schiet. Alleen zo kom je volgens mij dieper binnen bij een luisteraar.

MAN RAY

‘Alle critici zouden vermoord moeten worden.’

Gonzalez: Haha, da’s een goeie! Om eerlijk te zijn lees ik graag recensies, dus ik zou het oneens moeten zijn met Man Ray. Iedereen mag van mij een mening hebben. Sommigen vinden mijn concerten zeurderig of saai, anderen worden er volledig in meegezogen. Dat is perfect logisch, cultuur hoort polariserend te zijn. Het is zoals 2001: A Space Odyssey: volgens de ene een meesterwerk, volgens de andere volledig van de pot gerukt. Het zou mij eerder verontrusten als iedereen mijn muziek geweldig zou vinden.

Zo heb ik een nogal bizarre verhouding met Pitchfork. Dat is een van de meest invloedrijke mediakanalen in de muzieksector en ik heb zelf veel muziek via hen leren kennen, maar mij hebben ze altijd genegeerd. Het ironische is dat een journalist van Pitchfork een van de eersten was die mij een euforische e-mail stuurde toen mijn ep wat aandacht begon te krijgen. Zo zie je maar.