Mavis Staples doet haar zeg over de staat van de States op nieuwe plaat ‘If All I Was Was Black’

MAVIS STAPLES: mooi mens.
Bart Cornand
Bart Cornand Redacteur Knack

Gospelkoningin Mavis Staples (78) en producer Jeff Tweedy over leven en lijden in tijden van Trump.

Een mens probeert zich de scène voor te stellen. De zeer blanke Wilco-frontman Jeff Tweedy en de zwarte gospellegende Mavis Staples zitten samen aan een tafel in de Wilco Loft in Chicago. Hij kucht. ‘Zeg, euh, Mavis.’ ‘Ja, Tweedy.’ ‘Ik, euh, heb een song voor je geschreven. Maar het is misschien een beetje raar.’ ‘Maak je geen zorgen. Hoe heet hij?’ ‘If All I Was Was Black.‘ ‘…’

Het zou goed zijn als die eerste demo nooit het daglicht zou zien, geeft Tweedy in Rolling Stone toe. Maar feit is: geen enkele producer weet de ziel van Mavis Staples zo precies op band te krijgen als hij. De samenwerking met Ry Cooder (We’ll Never Turn Back, 2007) verliep allesbehalve vlot en focuste vooral op de ruwe uithalen van Staples. M. Wards poging (Livin’ on a High Note, 2016) bleef steken in goede bedoelingen. Nee, het is Tweedy die Staples een tweede jeugd bezorgde. You Are Not Alone (2010) en One True Vine (2013) bevatten nu eens hartverheffende, dan weer troostende songs over liefde en verlies – en nee, the God thing loopt het genot niet voor de voeten.

Voor Mavis Staples, een icoon van de burgerrechtenbeweging aan de zijde van Martin Luther King, lijkt het alsof we teruggekatapulteerd zijn in de tijd

De eerste twee albums met Tweedy waren glorieus in hun optimisme. Toen werd Donald Trump tot president van de VS verkozen, werden zwarten bij politiecontroles lukraak doodgeschoten en liepen er neonazi’s met toortsen door de straten. Voor Mavis Staples, een icoon van de burgerrechtenbeweging aan de zijde van Martin Luther King, lijkt het alsof we teruggekatapulteerd zijn in de tijd. Ze belde Tweedy om eens goed haar zeg te doen. Urenlange gesprekken mondden uit in tien songs over de staat van de States. ‘Dit is niet het moment om blije liedjes op te nemen’, aldus Tweedy. ‘Dit is geen sociale nostalgie naar de sixties, dit is een politieke plaat.’ Zonder dat de naam ‘Trump’ valt, nota bene.

Tweedy geeft dit album een diepe groove, met veel dreigende bassen en zuinige gitaren – al hadden de arrangementen wat ambitieuzer gemogen. Het titelnummer verwijst nadrukkelijk naar de lichtere jaren zeventig, Who Told You That en No Time for Crying ruiken naar een plakkerige blaxploitationbioscoop, het akoestische Peaceful Dream en We Go High klinken als oefeningen in zelfbeheersing (‘They’re still human, they need my love’, maar ook: ‘I have a mind to bury them whole, when they go low’). Net wanneer je aandacht dreigt te verslappen, krijg je het slotnummer op je bord: het bedrukte, korrelige All Over Again, waarin Mavis kort haar leven en engagement overschouwt. Ontgoocheling en veerkracht in net geen twee minuten. Mavis Staples is een mooi mens.

Downloadtips: Who Told You That? // No Time for Crying // All Over Again

Mavis Staples – If All I Was Was Black

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content