Hoezo, Bob Dylan kan niet zingen? Dan hebt u Shadows in the Night nog niet gehoord. Op zijn ode aan Frank Sinatra klinkt His Bobness zoals u hem nooit eerder hebt ervaren.
Shadows in the Night
Lounge country
Columbia
De ultieme singer-songwriter die zich opwerpt als vertolker? Ach, dat deed hij al eerder, op Dylan (1973), Good as I Been to You (1992) en World Gone Wrong (1993). Geen folktraditionals op Dylans 36e plaat: deze keer buigt hij zich over standards uit het Great American Songbook en put hij uit het pre-rock-‘n-rolltijdperk, waarin popmuziek werd bepaald door de wetmatigheden van Tin Pan Alley. In de liedjes die de jonge Dylan op de radio hoorde, stonden naïeve onschuld en romantiek centraal en was er van seksuele revolutie nog geen sprake. De jazzy ballads van crooners als Nat King Cole of Chet Baker lieten ook de would-be folkie niet onberoerd, maar de enige zanger die volgens hem zonder masker zong, was Frank Sinatra. ‘Er zat waarheid in zijn stem. Je hoorde er God, de dood, het hele universum in.’
Het verband tussen de songs op Shadows in the Night is dan ook dat ze alle tien dankzij Sinatra bekend werden. Bob Dylan wilde dat materiaal al langer aanpakken, maar vond pas nu een manier om de complexe bigbandarrangementen zo te vereenvoudigen dat ze door zijn vijfkoppige livegroep gespeeld konden worden. De instrumentatie is sober: een pedal steel vervangt de strijkers en voorts hoor je enkel gitaar, contrabas en trompet.
Dylan klonk de jongste jaren alsof iemand een lading steengruis door zijn keel had gekieperd en gaf zich live vaak over aan toonloos geneuzel. Op zijn nieuwe album daarentegen etaleert hij een verrassend zuivere voordracht. Hij zingt doorvoeld en afgemeten en alles is in een of twee takes live ingeblikt. Zijn stem is die van een 73-jarige: verweerd, een beetje vermoeid ook. Maar Dylan bepaalt zijn eigen conventies en voelt de songs feilloos aan.
Zelf beschouwt hij zijn bitterzoete versies van Autumn Leaves, Some Enchanted Evening en Stay with Me nadrukkelijk níét als covers: ‘I uncover them’, zegt hij. ‘Ik til ze uit het graf en laat ze weer het daglicht zien.’
Weemoed en levenswijsheid zijn de ordewoorden op Shadows in the Night. De keuze voor eenheid van vorm en stijl leidt weliswaar tot een coherente plaat, maar draagt er ook toe bij dat je halverwege even dreigt in te dommelen. Welja, de nieuwe Dylan schuifelt voorbij op zijn pantoffels. Maar op Bawbs leeftijd mág dat.
