De Spice Girls film ‘Spice World’ is even oud als uw puberend achternichtje dat geen flauw benul heeft wat Girl Power eigenlijk betekent. Op 15 december 1997 ging de prent in première in Londen, terwijl de bijhorende soundtrack furore maakte in de hitlijsten over heel Europa. Wat kunnen we 18 jaar later nog opsteken van Baby, Posh, Scary, Ginger en Sporty? Focus onderzocht hun “zig-ah-zig-ahhh”.
Waar ik in 1997 mijn eerste Franse woordjes leerde aan de hand van stripfiguren, hield dat jaar heel wat meer in petto voor de Spice Girls. Tijdens wat kenners later “het hoogtepunt van hun carriere” zouden noemen liet de Britse popgroep een tweede album op de wereld los nadat hun debuut alle records had verbroken, ontmoetten ze Nelson Mandela die hen “mijn heldinnen” noemde én brachten ze een heuse langspeelfilm naar het zilveren scherm. ‘Spice World’ was een warrige mix van hits, humor en actie die tot op vandaag meer bekend staat om de cameo’s van Roger Moore, Hugh Laurie, Stephen Fry, Elton John, Richard O’Brien, Jools Holland, Jennifer Saunders, Richard E. Grant, Elvis Costello en Meat Loaf dan om zijn intrigerend plot.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Gelukkig hadden Spice World en de vijf vrouwen rond wie het epos draaide nog net iets meer te bieden dan bovenmenselijke acteerprestaties.
Voor een hele generatie jonge vrouwen fungeerden de Spice Girls immers als surrogaat onthaalmoeders, de coole tantes met een waanzinnige kleerkast en goed advies op gepaste momenten. Baby Spice was de eerste die met ons over veilig vrijen sprak (“be a little bit wiser baby, put it on, put it on“) terwijl Ginger Spice open communicatie predikte (“tell me what you want, what you really really want“)
Ze leerden ons grenzen stellen in ‘Stop’, drukten ons in ‘Too Much’ op het hart dat we boven alles onszelf niet uit het oog mochten verliezen en leverden met ‘Viva Forever’ het premature YOLO van de nineties af. Boven alles gaven ze ons het ultieme recept voor zelfvertrouwen. Trust it, use it, prove it, groove it, show me how good you are!
Wie vandaag de film nog eens aan de DVD-lader voedert zal versteld staan van de variëteit die de girlsband tentoon spreidde. Uiteraard het werk van een gehaaid marketingteam, dat zoveel mogelijk meisjes, zij het sportief, schattig, vreemd, diva of snob, wilde bereiken, maar de diversiteit van karakters maakte de band niet enkel ontzettend herkenbaar en verfrissend, het zorgde ook voor een meer universele definitie van vriendschap: elkaar graag zien, ondanks de verschillen. Bovendien lieten de platte borstkas van Mel C, het buikje van Emma en de gespierde bovenbenen van Mel B zich minder makkelijk in stereotypes omzetten.
Stereotypes die overigens fantastische modemomenten met zich meebrachten. Waar de meeste girl bands gewoonlijk prat gaan op een lichtjes aangepaste versie van elkaars oufitwisten de Spice Girls ieder optreden, elke scène opnieuw hun karakter te bestendigen in een carnaval van knielaarzen, veren, neonkleuren, rubber en jersey. U bent een leugenaar (of te oud/te jong voor dit artikel) wanneer u beweert dat u nog nooit uw innerlijke Baby/Ginger/Posh/Sporty/Scary uit de kast hebt gesleurd voor een dronken verkleedpartijtje. Ondanks een professioneel styliste op de payroll verschenen de meisjes geregeld op de Worst Dressed- lijsten, al kon die blaam de boodschap niet verbergen: doe gewoon aan waar je zin in hebt en waar je je goed in voelt, zij het de vlag van Engelandzij het een oversized wit bomberjack zij het een kort Gucci jurkje. Dat was empowerment in het Spice Girls tijdperk.
De kracht van de sisterhood
Natuurlijk inkten fans van Bikini Kill, Shampoo of Riot Grrrl de frase al een tijdje op hun schoolboeken, maar de marketingmachine van de Spice Girls zorgde er toch maar mooi voor dat de GIRL POWER in de mainstream werd gesmeten. Jonge meisjes (ik dus) krijsten het na iedere goede toets, na elk nieuw record bij het touwtjespringen en telkens wanneer de jongens in de minderheid waren aan de lunchtafel in de cafetaria. Hoewel ik op dat moment nog niet in contact gekomen was met feminisme en “Gurl Powah!” simpelweg een vervanger was voor het kinderlijke rijmpje dat veronderstelde dat meisjes blinken waar jongens stinken, was het zeker niet slecht voor mijn ontwikkeling dat ik af en toe kon stellen dat meisjes, nuja, gewoon kei graaf zijn.
Zodanig graaf zelfs dat de meisjes (“You gotta get with my friends“) en vrouwen (“Mama, I love you“) in je omgeving het belangrijkste ter wereld zijn. Ook in Spice World laat de Fab Five de boel de boel wanneer een zwangere vriendin plots op het punt staat om te bevallen: hun manager, hun tournee, de pers: het kan hen allemaal gestolen worden en ze overnachten gezellig samen aan het kraambed van ‘Nicola’. Die sisterhood was ontzettend kenmerkend voor de jaren negentig, waarin ook girl bands als Salt-N-Pepa, TLC en Destiny’s Child hoogdagen beleefden. Geen angstaanjagende roedel die hun klauwen in je lief willen slaangeen vage eenmalige combinatie van A-listers maar gewoon een bende vriendinnen die zich aan elkaar optrokken, zich wentelden in elkaars energie en plezier maakten op het podium.
Niemand twijfelde aan de oprechtheid van Salt-N-Pepa wanneer ze ons toeschreeuwden dat het “None of our business!” was, of aan de tranen van Chili en T-Boz toen Left Eye was omgekomen in een auto-ongeval. Wanneer Destiny’s Child zong over ‘Independent Women’ dan zongen ze dat in bewondering voor elkaar, en toen de Spice Girls op het einde van ‘Wannabe’ hand in hand uit de concertzaal liepen leek dat niet gescript. Om het met de woorden van Flavorwires Anne Donahue te schrijven: de vriendschappen tussen deze nineties popsterren leken zodanig onprofessioneel dat het moeilijk te geloven was dat ze in scène gezet waren. Ze waren rommelig, kwetsbaar, uitbundig – eigenlijk gewoon zoals de vriendschappen die wij in het dagelijkse leven ook ervaarden.
The Friend Collector Hoewel de Beyoncés, Nicki Minajes en Lordes van deze wereld nog altijd de sterke vrouw naar voor schuiven heeft de onderlinge camaraderie van de Popstar Sisterhood in de loop der jaren enkele flinke dreunen gekregen. Britney Spears en Christina Aguilera werden tegen elkaar op gemarket, Lily Allen, Cheryl Cole, Rita Ora en Azealia Banks kibbelden openlijk op Twitter en nu Taylor Swift heil zoekt bij vrouwelijke leeftijdsgenoten die ze inspirerend vindt, wordt ze ervan verdacht lesbisch te zijn en noemen de tabloids haar smalend ‘The Friend Collector’.
Van een échte succesvolle girl band is bovendien nooit meer sprake geweest. Programma’s als X-factor proberen wanhopig een equivalent voor One Direction en Five Seconds of Summer in elkaar te boksen, maar experimenten als Little Mix en Fifth Harmony komen nog niet aan de enkels van het succes van Geri, Victoria, Emma en de Melanies. Het feit dat u niet weet wie of wat een Little Mix mag wezen, maar u wél meteen de achternamen bij de voornamen kan invullen spreekt boekdelen.
Hoewel het moeilijk is om in de voetsporen van gigantische plateauzolen te treden, roep ik bij deze iedere vriendinnenbende met een degelijke zangstem en een voorliefde voor gesynchroniseerde dansjes op het appèl. De wereld is klaar voor – wat schrijf ik – heeft nood aan een nieuwe girl band revival. Chicas to the front!
Katrin Swartenbroux
Dit artikel publiceerden we in 2014 maar is vandaag nog even relevant
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier