Een postrockinstituut? Jazeker. Maar Mogwai brouwt al twintig jaar explosieve muzikale cocktails waarin ook scheutjes krautrock, metal, slowcore, ambient en elektronica verwerkt zitten. In het zog van hun jongste cd ‘Rave Tapes’ kwamen de Schotten op Cactus nog eens tonen waarom ze een Huis van Vertrouwen blijven.
PLUS
Je moet het maar doen: onder frontman als blikvanger, zonder teksten of zangpartijen en met louter instrumentale composities twee decennia lang de festivals plat spelen. De verzengende noise van weleer kwam in Brugge nog maar mondjesmaat aan de oppervlakte: Mogwai klinkt dezer dagen gestroomijnder dan ooit en heeft zo onderhand wel het evenwicht gevonden tussen herrie en sereniteit, tussen agressie en poëzie, tussen episch en lyrisch. Bij dit gezelschap hebben de gitaren het voor het zeggen, al krijgen de keyboards geenszins zwijgplicht opgelegd. Dat heeft in de loop der jaren geleid tot muziek die almaar filmischer werd. Geen toeval dus dat wie op Canvas de Franse zombiereeks ‘Les Révenants’ volgt, regelmatig ook een portie Mogwaimuziek op zijn bord krijgt.
Met uitzondering van één song, die gezongen werd door gastlid Luke Sutherland, speelde Mogwai volstrekt woordenloze nummers, die nu eens het beeld van een lieflijk kabbelend bergbeekje, dan weer dat van een woeste waterval opriepen. Een jaar of vijf geleden, toen de groep even in een dipje zat, speelde ze op Cactus een ronduit slaapverwekkende set. Dit keer stelden de heren gelukkig niet teleur en zorgden ze voor een klinkende revanche. Voor wie na die knallende afsluiter last heeft van oorsuizingen, zullen we het nog even herhalen: een klinkende revanche.
MIN
De individuele nummers zijn bij Mogwai eigenlijk van geen tel. Het gaat om de opbouw van het geheel, om de trip. Zat je er eenmaal in dan liet de groep je in Brugge alle hoeken van het Minnewaterpark zien. Maar er waren ook wel momenten waarop de muziek begon te kabbelen en je aandacht een beetje verslapte. Tijdens een openluchtfestival klinken de Schotten zelden even dwingend als tijdens een zaalconcert. Maar misschien hebben we die indruk alleen maar omdat we hen al zo vaak aan het werk hebben gezien?
HOOGTEPUNTEN
dienden zich niet meteen aan. Bij Mogwai gaat het om de reis, of eerder nog, om het landschap. En dat was er ook nu weer één met pieken en dalen.
QUOTE
Niks om over naar huis te schrijven. In hun karakteritieke Schotse accent verklaarden de heren dat ze blij waren voor ons te mogen spelen. Het genoegen was geheel wederzijds.
Dirk Steenhaut
