Elke vrijdag, 20.40 – CanvasSoms is het niet genoeg om op je natuur-talent te rekenen. Soms is het beter een idee te laten rijpen voor het tot leven te wekken. Soms is het gewoon het best om een idee te schrappen – Kill your darlings, heet dat. Mocht een creatieve contractueel met het idee ‘iets te doen rond vooroordelen over bv’s’ naar de VRT-bonzen stappen, krijgt hij in het beste geval geen contractverlenging en wordt hij in het slechtste geval het gebouw uitgekegeld. Want wat kan er goed zijn aan een idee dat intussen zowat een trend is? Er kan immers geen interview worden uitgezonden – tenzij in Terzake – of de journalist gaat op zoek naar de mens áchter de politicus, atleet of oorlogsmisdadiger. Maar een man met ervaring, een reeks kijkcijferkanonnen op zijn conto en Woestijnvis op zijn visitekaartje heeft net wat minder overredingskracht nodig om een amper voldragen idee goedgekeurd, begroot en geprogrammeerd te krijgen. Een stem in mijn hoofd fluistert dat het een experiment was om te zien hoe ver Lenaerts kon gaan in het indienen van onbenullige projecten. Ver, heel ver, luidt het antwoord.

Aandacht afleiden is een beproefde techniek om een gebrek aan kwaliteit te verhullen. En dus mag Michiel Devlieger meedoen. Nog meer aandacht afleiden: er wordt een historisch waardevol decor uit Roemenië van de schroothoop gered. En nog: er wordt wat met voor- en terugspoelen geëxperimenteerd. Het mag niet baten. Voor eens en voor altijd voelt aan als een vroegtijdige ejaculatie. Het houdt de belofte van een niet eens zo geweldig hoogtepunt in zich, maar ontgoochelt in het resultaat. Een grote zwakte van het programma is dat het te veel afhangt van de sterkte van de gasten en van hun bereidheid uit hun rol te vallen. De aanwezigheid van de gespleten persoonlijkheid Wendy Van Wanten was in die zin onbegrijpelijk. Welke vooroordelen vallen er te doorprikken bij een vijftigjarige vrouw die financieel overeind blijft door het cultiveren van de vooroordelen over zichzelf? Wendy mag dan veel níét zijn, commercieel is ze minstens even gehaaid als Berlusconi. Het was in ieder geval tekenend dat ze een beeldfragment uit het archief wenste te verwijderen waarop haar haar niet goed zat, terwijl het galmende gekir dat ze veelal tentoonspreidt voor de eeuwigheid bewaard mag worden.

Het enige goede aan Wendy Van Wanten was de metamorfose die de gortdroge Jo Vandeurzen in haar nabijheid onderging. ‘Neen, hij begreep dat niet, een vrouw met een dubbele persoonlijkheid.’ Je zag hem zuchten bij het idee zo’n vrouw in huis te moeten hebben, laat staan er een dag mee door te brengen. ‘Ik zit goed bij die van ons’, leek hij te denken en dat besef gaf hem engelenvleugels. De meest oncharismatische der CD&V’ers – en dat wil wat zeggen met Servais Verheirstraeten, Pieter De Crem en Yves Leterme in je partij – kwam zowaar los. Hij maakte grapjes en dribbelde in spitsheid zelfs Lenaerts en Devlieger voorbij. De beide heren zaten er absoluut op hun paasbest bij, maar kwamen vooral over als ze niet in beeld waren. Tijdens de compilatie van het inquisitieprogramma De Keien van de Wetstraat, bijvoorbeeld. Het was het meest hilarische moment uit het programma. En dat zegt veel. Over talent. En over een programma dat van alles wil zijn en daardoor zeer weinig wordt.

Tine Hens