Tim Presley’s White Fence

‘Maak je volgende album zo eerlijk en eenvoudig mogelijk’, droeg punkrocklegende Johnny Thunders in een droom op aan Tim Presley. ‘En waarom hebben dolfijnen geen armen?’ I Have to Feed Larry’s Hawk klínkt ook eenvoudig en eerlijk, als een liefdesbrief aan San Francisco, met titels die voor zich spreken: Fog City, Neighborhood Light, I Love You. Presley – veteraan van de garagescene in Frisco en vast klankbord van Ty Segall – begraaft meermaals de vertrouwde gitaren onder kinderlijk simpel pianogepingel. Rammelende, als kiezels in de broekzak schurende psychrock met de achteloosheid van Jonathan Richman verbroedert met contemplatieve popsongs, Elliot Smith achterna. Sympathiek, ontwapenend, béétje mak. Maar die dolfijnplaat, daar horen we in de toekomst hopelijk nog iets van.