Over het kanaal stond The Horrors twee jaar lang bekend als een band waarbij stijl boven inhoud primeerde en hadden de tabloids het liever over de opvallende dresscode en het baldadige gedrag van de vijf dan over hun muzikale talent.Maar: met Primary Colours komt daar verandering in.

Vorige maand stuurde The Horrors zijn nieuwe single Sea Within A Sea de wereld in. Het verdict: een muur van geluid die zich in acht epische minuten en met schuifelende motoriek uitstrekt langs dezelfde sluiproutes waarop groepen als The Jesus & Mary Chain, Joy Division, Neu! en Spacemen 3 eerder hun weg vonden. Het doet het beste vermoeden over de rest van hun nieuwe album Primary Colours, zeker omdat ze daarvoor op de hulp van twee Grote Namen konden rekenen. Zowel creatieve duizendpoot en verknipt brein achter videoclips van Björk en Aphex Twin Chris Cunningham als Geoff Barrow van Portishead nam aan de knoppen plaats.

Hoe hebben jullie de legendarisch teruggetrokken Chris Cunningham weten te strikken?

Rhys Webb (bas): Chris heeft een excellente muzieksmaaken wij zijn nu eenmaal een excellente band. (Grijnst) Even ernstig: hij hield zoveel van onze debuutsingle, Sheena Is A Parasite, dat hij spontaan aanbood om de clip te regisseren. Sindsdien zijn we maatjes.

Tom Cowan (keyboards): Hij was de ideale man om met onze eerste demo’s bij aan te kloppen. Chris is niet alleen een visueel genie, maar ook een onstuitbare ideeënmachine. Er staat geen maat op zijn creativiteit. Uiteindelijk hebben we samen twee songs, Three Decades en Primary Colours, kunnen afwerken voor mijnheer naar een of ander ultrageheim Hollywoodproject werd gesommeerd.

En toen kwam Geoff Barrow in beeld?

Webb: Wanneer we Portishead zagen spelen, ging er een nieuwe wereld open – it blew our minds! De meest intense liveshow die ik ooit gezien heb. Geoff stond dus hoog op ons verlanglijstje en gelukkig deelde hij ons enthousiasme. Bovendien bracht hij Craig Silvey mee, de engineer die ook aan Third meewerkte, het derde Portisheadalbum. Hij verdient evenveel lof als Chris en Geoff.

Behalve een nieuwe sound hebben jullie ook een nieuwe, wat minder extravagante look.

Cowan: Iedereen evolueert – jij luistert toch ook niet naar dezelfde platen als drie jaar geleden, en waarschijnlijk ben je intussen ook eens naar de kapper geweest. Waarmee ik niet wil zeggen dat onze haarsnit even belangrijk is als onze muziek. Anyway, geen geleuter over kapsels alsjeblief.

Snel over naar de muziek dan. Die klinkt pakken complexer dan in jullie begindagen.

Webb: We waren negentienjarige broekjes toen we met de groep begonnen. In het weekend luisterden we urenlang naar obscure garagerock, surf en sixties punk.

Joseph Spurgeon (drums): Muziek die een geweldige energie heeft, maar voor 90 procent uit middelmatige songs bestaat. De lat lag dus niet zo hoog. (Lacht)

Webb: We hebben de stiel al doende geleerd. Niets mis mee, de beste groepen beleven hun muzikale leerschool in het openbaar. Hét kantelmoment kwam er toen we door onze platenfirma gedumpt werden – het was het beste wat ons kon overkomen.

Jullie zaten op Universal, nochtans geen kleine speler.

Webb: Dat was net het probleem. De meeste groepjes ontstaan omdat een gitaar nu eenmaal cool staat. Ze laten zich met plezier sturen door platenfirma’s die in package deals en doelgroepen redeneren. Wij niet. Toen Universal ons op straat zette, hadden we volledige vrijheid. Nu kunnen we tenminste de muziek maken die al lang in ons hoofd zit. Een major zou nooit akkoord gaan met een single van zeven minuten, zonder refrein die bovendien gratis te downloaden is.

‘Youth may fade with boyhood’s cares’ is een regel uit de eerste single ‘Sea Within A Sea’. Uit het leven gegrepen?

Cowan: Farris (Badwan, zanger; nvdr.) praat niet graag over zijn teksten en ik heb geen zin om het in zijn plaats te doen. We weten vaak zelf niet waarover hij het heeft.

Laat me raden: de boekentip op jullie MySpacepagina, een biografie over seriemoordenaar Ted Bundy, is van zijn hand?

Webb: Staat dat er echt op? Typisch Farris! Hij heeft een, ahum, vreemde fascinatie voor psychopaten.

Jullie schreven het gros van de songs in een compleetverduisterde kamer. Gezellig!

Webb: Het was een ruimte zonder ramen, maar er hingen wel een paar functionerende peertjes, voor in geval van nood. (Lacht) Bovendien had onze gitarist Joshua het plafond met origami zwaantjes versierd. Very spooky. Werken in complete duisternis kan inspireren, maar na zes weken werden we bijna krankzinnig – het enige wat ik nog kon denken was: naar buiten! Nu!

Door Jonas Boel