Een heldenleven

Eerste zin Als een warme zandstorm verspreidde de muziek zich door het hotel.

Als geboren wonderkind verandert alles wat Igor Goldschmeding aanraakt in goud: slaat hij aan het koken dan evenaart hij met gemak een Michelin-kok; maakt hij foto’s, dan hangen die binnen de kortste keren in een galerie en wanneer hij de viool ontdekt, speelt hij al snel mee in een wereldvermaard orkest. Zijn muziekvriend Adrian raakt in de ban van Igors achteloze perfectie en de kunstenares Kiriko is ondersteboven van zijn charmes. Maar je vertoeft niet straffeloos in de nabijheid van genieën: zowel Kiriko als Adrian betaalt een zware tol voor de omgang met de faustiaanse Igor.

‘We klinken als figuren uit een Mulisch-roman’, merkt Adrian plots op wanneer hij samen met Igor door Rome struint, en daarmee is Persis Bekkering de kritiek slim voor. Haar debuutroman is doorspekt met essayistische discussies over het leven, de kunst en de liefde en hoewel de geest van Mulisch door Een heldenleven waait, weet Bekkering te ontsnappen aan de schaduw van de grootmeester. Dat heeft ze vooral te danken aan haar verzorgde taalgebruik. Zelfs een korte sfeerscheppende zin krijgt altijd wel een kleine twist mee zodat je om de zoveel alinea’s even moet pauzeren om te genieten van die literaire oogsnoepjes. Ook opvallend: nooit heb je het gevoel dat je een debuut aan het lezen bent. Best uitzonderlijk én veelbelovend voor de toekomst.