Hoe zou het nog zijn met… Second Life?

Toen Philip Linden in 2003 het massively multiplayer online role-playing game (MMORPG) lanceerde dacht iedereen dat hij de nieuwe digitale toekomst in handen had. Iets minder dan tien jaar later is duidelijk dat hij niet meer (maar ook niet minder) dan de eenzaten, pedofielen en een handjevol furies bezit.

Niet zoals Sims

Stel je een virtuele wereld voor waarin je zelf kiest hoe je eruit ziet, wie je vrienden zijn, hoe je stem klinkt, wat je talenten zijn. Klinkt als Sims? Niet helemaal. Second Life is een daadwerkelijke interactieve virtuele wereld waarvoor je internettoegang nodig hebt, terwijl Sims een standalone game is waarvoor internet niet verplicht is. Daarnaast kan je in Second Life slechts 1 avatar maken (wel volledig customizen) die dan interreageert met avatars van anderen die ook in die virtuele realiteit rondlopen. Sims kan ook meerdere avatars bevatten maar die worden allemaal gecontroleerd door de speler zelf of een computerbot. Wie Sims speelt komt alleen zichzelf tegen, en dat was net de grote aantrekkingskracht van Second Life.

Een van de grootste Second Life voordelen, en meteen de reden waarom “experts” dachten dat SL de grootste verslaving sinds Bombay Gin zou worden is dat je SL-karakter niet sterfelijk was. Je avatar hoeft bovendien niet te eten, niet te slapen of zijn huis niet schoon te maken. Het doet uitsluitend wat jij wilt dat het doet, wat het soms saai of ingewikkeld kan maken; Second Life is geen spel want het heeft immers geen doel buiten de doelen die jij voor ogen hebt.

Economisch verantwoord? Een opvallend ‘detail’ aan Second Life is dat er zich een heuse virtuele economie in ontwikkeld heeft, opgezet door Philip Linden, waarin er echt geld omgaat. Second Life spelen is immers niet gratis, hoewel een avatar aanmaken volledig kosteloos is. Om het echter ten volle te kunnen beleven moet je je portefeuille opentrekken. Voor zo’n10 dollar heb je al een premium account, een lapje virtuele grond en een loon van 300 Linden dollars per week. Want jawel, Second Life heeft zijn eigen munteenheid: de Linden dollar of L$.

Je kan Linden dollars verdienen door spullen te maken of door te verkopen. Op de speciale shopping website marketplace.secondlife.com kunnen winkeliers tegen een kleine vergoeding hun producten aanbieden. Die Linden dollars kunnen achteraf ingewisseld worden, waarbij 270 Linden dollar ongeveer gelijk was als de Amerikaanse dollar, al verandert die koers net zoals in het echte leven naargelang de wet van vraag en aanbod.

Het bruto binnenlands product van Second Life bedroeg in september 2006 negen miljoen Amerikaanse dollar. In 2009 waren er ongeveer 64000 bewoners die financieel voordeel behaalden, waaronder slechts 230 die meer dan 5000 USD per maand verdienden. Slechts enkelen werden er echt rijk mee door te beleggen in virtueel vastgoed.

De realiteit in virtuele realiteit

Aangezien Second Life zo werd geprezen en we bijna niets anders mochten geloven dan dat we straks allen voor onze computer een virtueel leven zouden leiden sprongen ook veel merken op de kar en openden er merken, bioscopen, koffiebars en universitaire ‘learning centers’, net zoals in het echte leven. In feite kan in Second Life alles wat in de normale wereld ook kan: je kan er naar de kerk gaan, kunsttentoonstellingen organiseren, een debat over wetenschap bijwonen of zelfs je eigen sekte starten.

Het was daarom dat ook politici hun eigen kabinet openden in Second Life en lezingen gaven. Zo hadden bijvoorbeeld verschillende Nederlandse politici van D66 een virtuele campagne lopen, maar ook de groten als Ségolène Royal, Barack Obama en Hilary Clinton waren overtuigd dankzij Second Life stemmen te kunnen ronselen.

Ook verschillende bekende bands hebben opgetreden in Second Life. U2, Duran Duran, Regina Spektor en Chamillionaire betraden er virtueel het podium. Het klinkt dus allemaal heel spannend, maar wat is er nu met Second Life gebeurd?

Second Life, vandaag

In augustus 2010 telde Second Life nog meer dan 20 miljoen geregistreerde gebruikters, maar heel veel onder hen zijn mensen die uit nieuwsgierigheid en de grote media-aandacht eens zijn komen proberen. Het aantal avatars dat in 2010 de afgelopen 60 dagen actief is geweest was ongeveer 1,4 miljoen, wat al meer zegt. Ter referentie: Farmville had op dat moment zo’n 36 miljoen actieve gebruikers. Bovendien moest Linden Labs in 2010 ongeveer 30% van zijn personeel ontslaan. Merken, bedrijven en universiteiten trokken zich terug, en wie nu in Second Life ronddwaalt moet al geluk hebben om iemand tegen te komen.

Er kan dus gerust gezegd worden dat het niet goed gaat met Second Life. Computerdeskundige Tateru Nino legt de schuld bij de media, die Second Life van in het begin te groots hebben afgeschilderd waardoor de verwachtingen te hoog lagen. Bovendien is het ook niet echt gemakkelijk om onder de knie te krijgen. “Wie op facebook gaat begrijpt meteen het opzet en hoe een status veranderd moet worden”, aldus Nino in techradar.

“Second Life gebruiken is alsof je gedropt wordt in een vreemde stad waar je niemand kent en waar je de taal niet spreekt.” Er is geen Help-modus in Second Life, zoals daar bij Sims wel is. Je moet op je eentje alles uitdokteren, en het feit dat Second Life niet echt een doel heeft, waardoor je competitiviteit niet aangesproken wordt.

Volgens Ron Humble, CEO van Linden Lab gaat dat echter veranderen. In een interview met techradar, zo’n jaar geleden, kondigde hij aan dat ze momenteel heel hard aan het werk zijn om SL gebruiksvriendelijker te maken en bezigzijn met een soort helpdesk. Benieuwd of dit niet dweilen met de kraan open is.