Recensie: Paradies: Liebe

In dit eerste deel van zijn Paradies-trilogie volgt de Oostenrijker Ulrich Seidl de avonturen van een vijftigjarige huisvrouw die zich tijdens haar vakantie in Kenia te goed doet aan jong, zwarte mannen.

Ook in zijn derde fictiefilm, na de uppercuts Hundstage en Import/Export, is het ongezelligheid troef in mondo Ulrich Seidl, al hoeft dat in ’s mans geflipte geval niet noodzakelijk een verwijt te zijn.

In dit eerste deel van zijn Paradies-trilogie: (de delen Glaube en Hoffnung volgen later) volgt de Oostenrijkse zwartkijker de avonturen van een vijftigjarige huisvrouw uit Wenen die zich tijdens haar vakantie in Kenia als sugar mama te goed doet aan jong, zwart mannenvlees. Als vanouds gaat Seidl geen enkel taboe of genant moment in de weg; met groteske, half geïmproviseerde en in symboolbeladen scoopbeelden gevatte scènes met blote, om geld bedelende zwarten en vadsige, geile blanken tot gevolg.

Wie nu precies wie misbruikt blijft in deze stoet van menselijke exploitatie annex malle metafoor voor onze geglobaliseerde kolderplaneet dan ook nooit volledig duidelijk. Alleen blijft Seidl iets te lang op dezelfde nagel kloppen en had het allemaal een stuk compacter gekund.

Niettemin: een door en door wrange sociale parabel met enkele scènes – die met de mentaal gehandicapten in de botsauto’s of met de strippende neger in de hotelkamer – die u niet licht zult vergeten. Sterkte!

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content