Nick Caves ‘One More Time With Feeling’: Een rouwbrief, muziekdocu en hommage aan het leven

Wat begint als een ongemakkelijke, nogal exhibitionistische inkijk in Nick Caves privéleven wordt een aandoenlijk en fascinerend portret. En dat niet alleen van een gedreven muzikant, maar vooral van een lijdende vader die bewust besloten heeft te blijven creëren en gelukkig te blijven zijn, uit respect voor zijn overleden zoon.

Vorig jaar sloeg het noodlot keihard toe voor Nick Cave toen zijn vijftienjarige zoon Arthur na een lsd-trip van een klif in het Engelse Brighton donderde en aan zijn verwondingen overleed. Wat een gewone making of van zijn nieuwe album Skeleton Tree had moeten worden, werd – in navolging van de plaat zelf – dan ook ongewild een rouwbrief aan Caves betreurde zoon, een intiem document waarin de getroebleerde bard met de donkere bariton vrijuit praat over zijn songs, over zijn creatieve proces én onvermijdelijk ook over omgaan met lijden en verlies.

Waarom liet Cave, die naar eigen zeggen niet langer in narratie gelooft omdat het leven blijkbaar toch geen verhaal met een begin, midden en einde is, in zijn donkerste dagen überhaupt een camera in zijn studio én zijn privéleven toe? Is deze film een soort van zelftherapie of een strategisch middel om, ondanks de nieuwe plaat, toch even geen interviews te hoeven geven? Die vragen worden in One More Time with Feeling niet eenduidig beantwoord, en je kunt je als kijker ook nooit volledig van de indruk ontdoen een voyeur tegen wil en dank te zijn.

Maar Aussie-regisseur Andrew Dominik – die eerder een soundtrack voor zijn neowestern The Assassination of Jesse James bestelde bij Cave en diens muzikale partner Warren Ellis – houdt het sober en sereen, zonder snottermomenten. Live-opnames in de studio, repetities en interviews worden afgewisseld met discreet revelerende huis-, tuin- en keukenscènes ten huize Cave. Evenwel: Dominik gaat de pijnlijke onderwerpen niet uit de weg. In de slotact van de film hoor je Arthur en diens tweelingbroer Earl – die eerder in de film samen met Caves echtgenote Susie zijn pa komt bezoeken in de studio – het nummer Deep Water zingen, geschreven voor Marianne Faithfull.

Wat begint als een ongemakkelijke, nogal exhibitionistische inkijk in Caves privéleven – deze film is vooral bedoeld voor de fans die vooraf al wisten wat er gebeurd is en waar Cave muzikaal en thematisch voor staat – wordt op die manier alsnog een aandoenlijk en fascinerend portret. En dat niet alleen van een gedreven muzikant – alle nieuwe songs passeren de revue – maar vooral van een lijdende vader die, zoals hij in de film zelf zegt, bewust besloten heeft te blijven creëren en gelukkig te blijven zijn, uit respect voor zijn overleden zoon.

Een rouwbrief, muziekdocu en hommage aan het leven tegelijk dus, met een bedwelmend mooie zwartwitfotografie van de Belgische cameragigant Benoît Debie, die de 3D-techniek hier aanwendt als een middel om een spookachtige, ünheimliche atmosfeer te creëren die perfect bij Caves tussen licht en duisternis schipperende songs blijkt te passen.