Is Hollywood te strak geworden?

© .
Geert Zagers
Geert Zagers Journalist bij Knack Focus

Dit is het lichaam van Zac Efron in Baywatch. Mensen doen alsof dat normaal is. Dat is het niet.

Zacs buikspieren tellen niet zes, niet zeven, maar acht blokjes. Zacs aders liggen niet op zijn biceps: ze zijn verstoten. Alsof zijn spieren niet langer tolereerden dat ze hun strakheid verstoorden. De inhammen op Zacs heup zijn zo diep gegroefd dat het handvaten lijken. Er zijn geruchten dat Zac er met zijn vingers onder kan glijden, zijn torso uitklikken en eraf halen. Om daaronder een tweede, even sculpturaal torso te onthullen. Gewoon voor het geval er een kras zou komen op het eerste.

Verder ziet Zac eruit alsof hij niet meer weet wat de smaak van brood is.

Wij maken ons ernstig zorgen over Zac.

2017 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin het lichaam van Zac Efron een eigen carrière begon. Deze maand kwam Baywatch in de bioscoop, dat de avonturen van Mitch Buchannon en zijn redders op het strand van Florida nieuw leven moet inblazen. Alleen: Emerald Bay is niet hoe u het zich herinnert. In de jaren negentig moest de reeks het vooral van badpakken, blondines en borsten hebben. In de filmreboot zijn het de mannelijke beach bodies die de slow motion gegund wordt. En dan vooral dat van Zac Efron. In één scène neemt zijn torso het op tegen dat van The Rock – twee keer de man die David Hasselhoff ooit was – in een wedstrijd koelkasten dragen. Gewoon. Omdat het kan. In een andere scène krijgen we te zien hoe Efron een trainingsparcours afwerkt, waarbij het hoofdzakelijk de bedoeling lijkt dat u de verschillende spiergroepen van Efron leert onderscheiden.

Jake Gyllenhaal
Jake Gyllenhaal© .

Blijkbaar kun je ook spieren tussen je ribben hebben.

Wisten wij niks van.

Cristianoronaldisering

Er bestaat nog geen geijkte term voor, dus doen we zelf maar een gooi: Hollywood is de jongste vijf jaar in ijltempo gecristianoronaldiseerd. Het lijf van Zac Efron is geen uitspatting meer, maar voelt als een opstapje naar de volgende standaard. Mannelijke hoofdrolspelers zijn steeds breder, steeds gespierder en steeds afgetrainder aan het worden.

De trend viel voor het eerst op toen de Chrisclub ten tonele verscheen: Chris Hemsworth, Chris Pratt en Chris Evans – respectievelijk de hoofdrolspelers van Thor, Guardians of the Galaxy en de Captain America-films. Drie Chrissen, drie superhelden, drie identieke patserlijven. Oprecht: trek een zak over hun kop en je kunt hun borstkassen niet uit elkaar halen.

Sindsdien zie je hetzelfde lijf overal. Bekijk Hollywoods A-listers en je krijgt het gevoel dat je de cast van Magic Mike XXL aanschouwt. Tom Hardy kweekte vijftien kilogram spieren bij voor The Dark Knight Rises. Mark Wahlberg was breder dan ooit in Pain & Gain. Ben Affleck loopt er sinds Batman v Superman bij alsof de naden van zijn kostuums met ijzerdraad verstevigd worden. Was Michael B. Jordan nog een schriel ventje in een te groot T-shirt in The Wire, dan is hij in Creedlukakuaans. Met Jake Gyllenhaal in Southpaw en Paul Rudd in Ant-Man gingen zelfs Hollywoods lichtgewichten de afgelopen jaren aan de functional fitness.

Adam Sandler loopt tegenwoordig met een sixpack rond.

Adam Sandler.

Mensen doen alsof dat normaal is. Dat is het niet. Om u een idee te geven: ter voorbereiding van Guardians of the Galaxy – een pretentieloze komedie – stond Chris Pratt vijf maanden lang vier uur per dag in de fitness voor een doorgedreven combinatie van triatlontraining, extreme crossfit en bodybuilding, terwijl een voedingsconsulent een aangepast koolhydraatloos dieet voorschreef. Net voor Baywatch van start ging, weerde Zac Efron – na maanden van functional fitness en een strikt organisch dieet – negen dagen alle koolhydraten en suikers, volgens kenners om het laatste ‘subcutane water’ onder zijn huidspieren weg te krijgen. Hij begon de opnames met een vetgehalte dat ‘onder de vijf procent was’. Ter vergelijking: Chris Froome hoopt straks aan de Tour te beginnen met een vetpercentage van 4,5 procent.

Hugh Jackman
Hugh Jackman© .

Het kan dan ook niet anders of filmsets stinken dezer dagen. Naar aceton. Voor de sportleek: dat is de geur van ketose, de toestand van een lichaam als het geen koolhydraten meer heeft om te verbranden en het de vetten aanspreekt. Behalve in milieus van duursporters en fitnessfreaks is ketose ook bekend bij koeienboeren. ‘De slepende melkziekte’ heet het daar.

Dat vat een en ander wel samen.

Method acting

Het exacte begin van de trend is moeilijk te achterhalen, maar 2006 lijkt een belangrijk jaar te zijn geweest. Het jaar waarin Daniel Craig het van Pierce Brosnan overnam en de gentleman Bond moest wijken voor de fitnessboy Bond. Maar vooral: het jaar waarin 300 verscheen, Zack Snyders stripverfilming waarin Gerard Butler en 299 van zijn Basic Fit-vriendjes afwisselden tussen Sparta verdedigen en elkaars buikspieren inoliën. De hypermasculiene, homo-erotische esthetiek was geheel over de top, maar zette al snel de toon voor toekomstige blockbusters. In het bijzonder voor stripverfilmingen. Een jaar later kreeg Nicolas Cage in Ghost Rider plots in postproductie digitale buikspieren aangemeten. Nog een jaar later volgde de eightpacklook van Iron Man en de rist superhelden in zijn zog.

Het is dan ook geen toeval dat het overtal aan buikspieren tegelijk met dat aan superhelden gearriveerd is: het zijn Marvel en DC die de look gepopulariseerd hebben, waarna hij ook in andere blockbusters als American Sniper en World War Z begon op te duiken. De carrière van pakweg Chris Pratt zegt op dat vlak alles. We gaan niet zeggen dat hij dik was in Parks and Recreation, de tv-serie waarmee hij naam maakte, maar hij was wel meer een bolletje dan nu. Die verschijning kostte hem naar eigen zeggen een rol in G.I. Joe. ‘De castingregisseur wierp een vluchtige blik op mij’, zei hij. ‘En dan keek hij verder.’ Een jaar later speelde Pratt een marinier in Zero Dark Thirty, een rol waarvoor hij een complete lichamelijke transformatie had doorgemaakt. Sindsdien wordt er wel op hem gelet. Guardians of the Galaxy werd zijn doorbraak als leading man. Jurassic World, waarin hij om lichaamstechnische redenen een ex-marinier moest spelen, volgde meteen daarna. Een eightpack is geen surplus meer: het is een voorwaarde om in een grote blockbuster te mogen acteren.

Het valt ook samen met een andere acteurstrend: de neiging van hoofdrolspelers om zichzelf aan steeds extremere fysieke voorbereidingen te onderwerpen. De jongste tien jaar zijn acteurs method acting steeds meer gaan verwarren met extreem vermageren, extreem verdikken, extreem fitnessen en extreem afzien. En dat voor de meest nutteloze eindresultaten. Houdt zo’n lichamelijke transformatie nog vaagweg steek als je Raging Bull aan het maken bent, dan is het compleet absurd om voor Assassin’s Creed zes maanden parkourtraining en een strikt paleodieet te ondergaan, zoals Michael Fassbender deed. Het leverde hem overigens een van de flops van 2016 op. Vonden wij grappig.

Chris Evans
Chris Evans© .

Wat dan weer parallel loopt met een bredere maatschappelijke trend, waarin amateursporters steeds extremer zijn beginnen te trainen en ook bij mannen een onverholen lichaamscultuur is ontstaan. Elke generatie krijgt de Hollywoodlichamen die ze wil, zo lijkt het wel. De jaren vijftig hadden de opgestoken borstkas en hoog opgetrokken shorts van Kirk Douglas en Burt Lancaster. De jaren zeventig hadden de magere counterculturelijven van Al Pacino en Jack Nicholson. De eighties hadden de opgepompte steroïdenlook van actiehelden als Sylvester Stallone – al waren mainstreamsterren als Patrick Swayze naar hedendaagse normen behoorlijk smal. De jaren negentig hadden het strakke minimalisme van Brad Pitt in Fight Club. Het klopt ergens wel dat de tijden die crossfit, wetenschappelijk diëten en Cristiano Ronaldo hebben voortgebracht ook de tijden zijn met de strakste James Bond ooit, de meest gespierde Superman aller tijden en de breedste Batman uit diens geschiedenis.

Bondboys

‘Is Zac Efron te gespierd geworden?’ kopte de cultuurwebsite Vulture na de release van Baywatch. Het is moeilijk om daar nee op te antwoorden. Niet zozeer omdat het er ongezond uitziet, maar omdat het geen steek houdt. Efron speelt een olympisch zwemmer in Baywatch, maar zijn lijf ziet er veel te geblokt uit om ooit in een zwembad te zijn geweest.

Dat dat niet eens opvalt, zegt veel. Langzaam maar zeker heeft de lichaamscultuur ook de blockbuster zelf veranderd. Nooit zijn er meer boksers, mixed-martial-arts fighters, mariniers, ex-mariniers en superhelden gespeeld dan nu. Elk excuus lijkt goed om een kas te kweken. En nog vreemder is het wanneer dat excuus er niet is. Het is moeilijk om naar Chris Hemsworth in Black Hat en Brad Pitt in World War Z te kijken zonder je af te vragen hoe, waar en wanneer respectievelijk een hacker en een VN-gezant de tijd vinden om als een professionele crossfitter te trainen. The Leftovers is een prima tv-reeks, maar je suspension of disbelief wordt aardig opgerekt wanneer een depressieve alcoholieker om de haverklap zijn set perfecte buikspieren laat zien. En het kan niet anders of Chris Pratt heeft in Passengers eerst een personal trainer wakker gemaakt om zijn vormpeil aan te houden.

Decennialang is er voor geijverd om vrouwenlichamen aan dezelfde standaard te onderwerpen als die van mannen. In Hollywood lijkt dat verschil weggevaagd. Alleen is de nivellering niet in de richting gebeurd die iedereen in gedachten had. Sinds Baywatch weten wij hoe het is om in de jaren negentig als klein, dikkig meisje in de cinema te hebben gezeten. Dat was confronterend.

Chris Pratt
Chris Pratt© .

Dat is meteen ook het vreemde. Appelleerde de sixpack van een volleyballende Tom Cruise in Top Gun nog aan de smaak van de vrouwelijke kijker, dan lijkt dat met de eightpack van Zac Efron veel minder het geval. Het aantal artikels met titels als ‘Je gelooft nooit hoe hot deze hunk geworden is’ valt in het niets bij alle ‘Dit is hoe Zac Efron trainde voor Baywatch‘-clickbait. Dit is geen vrouwelijk ideaalbeeld van de man, maar een mannelijk ideaalbeeld van de man. We hadden het ook niet zien aankomen, maar ergens in het voorbije decennium is een specifiek soort mannen harder onder de indruk geraakt van James Bond die traag uit de zee stapt dan van zijn Bondgirls. En diezelfde mannen prefereren slow-motionmontages van Zac Efron boven hollende redsters in rode badpakken. Johnny’s: het blijft een speciaal volk.

Nog één ding over Zac. Blijkbaar liep er op de set van Baywatch een make-up-artieste rond wier enige taak eruit bestond om Zacs buikspieren tussen de takes van bruinen-zonder-zon te voorzien.

Op het moment dat je buikspieren hun eigen schminkster hebben, zou er toch iets moeten beginnen te dagen.

Baywatch

Nu in de bioscoop.

Dit is het coververhaal van de Knack Focus-editie van 21/6. Verder in dit nummer: de ondergang van The Strokes, dé zomerfilms die u moet zien en onze reporter in het zand van Dunkirk.

Is Hollywood te strak geworden?
© Knack Focus

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content