Docville: “We verliezen de band met de natuur” (Liesbeth De Ceulaer)

Op 8 mei gaat Behind ‘The Redwood Curtain’ in wereldpremière op het documentairefestival Docville. Een nuchtere documentaire over een woud op de rand van verval.

Op 8 mei gaat Behind The Redwood Curtain in wereldpremière op het documentairefestival Docville. De documentaire zal ook elke avond vertoond worden op Cinema Aventure vanaf 15 mei.In 2009 werd ‘The Best Act on the Isle’, het eindwerk van Liesbeth De Ceulaer aan de kunstschool Sint-Lukas in Brussel, geselecteerd voor Hot Springs Documentary Film Festival. Een obscuur verhaal over twee Amerikaanse muzikanten die hun droom waarmaken op een afgelegen eiland. Ook voor Behind The Redwood Curtain trekt ze naar Amerika.

Zelden is een mens meer onder de indruk dan van een wonder van de natuur. Geen piramides of de Chinese Muur, maar een woud, eeuwen oud, prachtig in al zijn eenvoud. Sprookjesachtig en mysterieus, donker en ondoordringbaar.

In het noorden van de Amerikaanse staat Californië ligt Redwood Forest. Een woud uniek in zijn soort met torenhoge bomen die wel duizend jaar oud kunnen worden. Achter een gordijn van deze reuzen wonen talloze activisten die er alles voor over hebben om deze zeldzame biotoop te beschermen. Want de verstedelijking rukt genadeloos op en steeds meer bomen dreigen plaats te moeten maken voor bredere wegen en ronkende trucks.

Liesbeth De Ceulaer werpt een nuchtere blik op dit aanslepend conflict. “Er is dat woud, en daar is een probleem.”

Hoe kwam je in de bossen van Californië terecht voor een documentaire?

Lang geleden zette ik op vakantie mijn eerste stappen in Redwood Forest. Dat woud heeft toen een diepe indruk op mij nagelaten, die enorme bomen, zo wonderbaarlijk en mystiek. Toen ik na mijn eindwerk dat mysterieuze karakter in een project wou gieten, dacht ik meteen terug aan Redwood Forest.

Waarom zou je als Belg iets vertellen over een Amerikaans woud?

Bossen zoals Redwood Forest vind je hier bij ons niet meer. Ik heb het gevoel dat wij Belgen de connectie met de natuur hebben verloren. Dat woud heeft alles wat ik nodig had om dat te kunnen vertellen. Door research ontdekte ik dagelijks nieuwe en interessante dingen. Ik leerde de verhalen van de activisten en houthakkers kennen en die lagen me nauw aan het hart.

Je vertelt niet alleen over de strijd van de activisten, je laat ook de houthakkers aan het woord. Waarom?

Ik wou de situatie in haar geheel weergeven. Er is 150 jaar lang gekapt en gekapt in dat woud. Minder dan 3 percent van die prachtig oude volwassen bomen staat nog recht. De boodschap van de activisten is heel duidelijk, maar ik wou de houthakkers niet afschilderen als de schuldigen. Die streek is al meer dan een eeuw hun thuis en zij willen evenmin dat het woud verloren gaat.

Het publiek leert beide kanten van het verhaal kennen, maar wat is de boodschap die het moet onthouden?

De documentaire vertelt iets over de mens en de natuur in het algemeen. Mensen denken te snel een oplossing gevonden te hebben voor conflicten. Ze zouden meer moeite moeten doen om het conflict in zijn geheel te begrijpen, om pas dan op zoek te gaan naar een oplossing goed voor iedereen, liefst met een oog op de toekomst.

Wisten de houthakkers dat je ook contact had met de activisten en vice versa?

Zeker, ik heb dat meteen duidelijk gemaakt zodat ze achteraf niet afkwamen met: “Allez, ik dacht dat je een film over mij alleen maakte?” De activisten hebben al tientallen films gemaakt om hun beklag te doen, maar die verhalen bleven steeds plakken binnen hun eigen gemeenschap. Voor beide partijen was het heel interessant om hier aan mee te werken omdat ze beseften dat de ’tegenpartij’ het eindresultaat ook zou zien, en dus ook hun visies en meningen beter zou leren kennen.

Was het niet lastig om met een filmploeg door dat woud te trekken?

Af en toe. Het kon gebeuren dat we urenlang onderweg waren om ergens te geraken. We deden daar dan een interview, filmden een paar beelden en moesten dan weer helemaal terug. Te voet door dat woud was geen lachertje. Het terrein kon nogal verraderlijk zijn, soms zakte je plots tot je middel weg in de bodem. Het was soms moeilijk maar wel avontuurlijk.

De documentaire is genomineerd in de categorie voor beste Belgische documentaire op Docville. Hoe schat u uw kansen in?

Geen idee. Van de selectie heb ik enkel The Sound of Belgium gezien. Maar als ik daar kan op afgaan, zal de concurrentie vast heel sterk zijn. Ik ben benieuwd, maar hoe dan ook heel blij dat de film op Docville in première mag gaan.

Jesse Huybrechts