Frances Lefebure: ‘Lief zijn duurt het langst, maar wie heeft daar nu tijd voor?’

Cupido in Hotel Römantiek op Vier. Alternatieve Aurore in Studio Tarara op VTM. Het is nu enkel nog wachten op die ongecensureerde talkshow op Eén. ‘Die show maak ik het liefst aan het eind van mijn carrière. Enfin, die wórdt het einde van mijn carrière.’

In Make Belgium Great Again (VTM) vroeg Frances Lefebure dit najaar uw aandacht voor orgaandonatie, ging ze dumpsterdiven om voedselverspilling aan te kaarten en plamuurde ze de auto van een louche wagenopkoper vol met zijn eigen kaartjes. In Hotel Römantiek (Vier) houdt ze sinds vorige week samen met Otto-Jan Ham en Sven De Leijer opnieuw het midden tussen aimabele animatrice en kekke Cupido van de derde leeftijd. En in Studio Tarara, de eerste dramareeks van Tim Van Aelst, speelt ze Roxanne van Het rad van fortuin, naast Ruth Beeckmans, Koen De Graeve en Peter Van Den Begin. Een rol die gelukkig een pak meer behelst dan het joviaal omdraaien van aangekochte klinkers.

Daags na ons gesprek pakt Lefebure bovendien haar koffers richting Noorwegen voor Forever Young, de Vlaamse versie van het Nederlandse Break Free waarin ze samen vrienden of familieleden de laatste reis van schielijk overleden twintigers en dertigers herbeleeft. Of zoals dat in vaktermen heet: zware shit. ‘Je zou dat denken,’ zegt Lefebure, ‘maar ik krijg er net energie van. Omdat we niet zozeer focussen op iemands dood maar net het leven vieren van iemand die nieuwe horizonten wilde verkennen. Bovendien beschouw ik het als een geweldig cadeau dat mensen bereid zijn om zich zo voor me open te stellen.’

Forever Young is het soort tv dat je eigenlijk al een paar jaar wilt maken.

Frances Lefebure: Ik heb gemerkt dat ik liever programma’s maak rond mensen en hun verhalen dan puur entertainment zoals Café De Mol. Ik ben blij dat Vier mij die kans heeft gegeven, maar ik dronk liever pinten met de redacteurs na de show dan dat ik in het rond stuiterde tijdens de uitzending. Dan klopt er iets niet, neem ik aan. Ik weet dat zulke shows me ook wel liggen, maar ‘doen waar je goed in bent’ is niet noodzakelijk hét recept voor geluk. Mijn broer wilde bijvoorbeeld altijd al kok worden, maar iedereen om hem heen vond dat een verspilling van zijn intellect, dus schreef hij zich in aan de universiteit. Vandaag is hij een kok met een diploma handelswetenschappen. (lachje) Ik wilde Forever Young heel graag maken, maar ik heb toch eerst even bij het productiehuis De Chinezen gepolst of zij mij wel zagen zitten. Ik vind dat zij fantastische programma’s maken, dus ik wilde echt niet het tv-gezichtje zijn waar zij dan plots mee ‘opgescheept’ zaten op voorspraak van Vier.

En?

Lefebure: Ik heb hen tijdens de eerste twee reizen vrij snel kunnen overtuigen, maar sommigen vroegen zich aanvankelijk toch af wat ‘die van Café De Mol’ in godsnaam bij hen te zoeken had. Ik sluit ook niet uit dat het woord ‘huppelkut’ is gevallen. (lacht) Maar veel meer kan en mag ik over dat programma nog niet vertellen.

Studio Tarara dan maar, de reeks waar Tim Van Aelst meer dan twee jaar, een slokdarmontsteking en een milde burn-out voor veil had. Alles moest en zou perfect kloppen.

Lefebure: Regisseurs zoals Tim heb ik nog niet vaak ontmoet. Ik kijk ongelooflijk op naar zoveel focus en oog voor detail, maar hij intimideert me ook geweldig. Tim is half pitbull, half haantje, hè. Een soort mythologisch beest waar je je heel hard aan wilt bewijzen. Die opnameperiode was sowieso intimiderend voor mij. Normaal ben ik de luidste op de set, maar tussen al die geweldig grappige, energieke topacteurs verschrompelde ik gewoon. Plots was ik het seutje van de groep. Het was ook van Amigo’s geleden dat ik nog geacteerd had, en drie jaar is echt wel lang. Gelukkig is Roxanne geen blonde bimbo maar een simpel meisje dat toevallig op tv is beland. Heel diep heb ik niet moeten graven. In die tijd zag je nog gezonde meisjes op tv. Meisjes met rondingen.

Speel jij niet altijd een lichtjes uitvergrote versie van jezelf?

Lefebure: (knikt) Ik zou heel graag eens een over-the-top-psychopate neerzetten, maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat wel kan. Eén regisseur zag blijkbaar ooit een dominatrix in mij, maar ik voelde meteen dat ik het niet in mij had. (haalt de schouders op) Er zijn veel actrices die veelzijdiger zijn dan ik, dat is niet erg.

Wist jij eigenlijk wie Aurore of Bé De Meyer waren, de vrouwen op wie Roxanne geïnspireerd zijn? Twee jaar geleden vertelde je hier hoe er thuis een banvloek rustte op VTM. Jouw vader, een architect, vond die programma’s niet esthetisch genoeg.

Lefebure: Ik heb ze toch even moeten googelen. Het rad van fortuin was thuis echt uit den boze, ik denk niet dat ik daar één aflevering van gezien heb. Tien om te zien was het eerste VTM-programma dat ik ontdekte, op mijn veertiende, toen de babysit ons stiekem liet meekijken. En ik kan nu wel zeggen dat ik presentatiewerk liever even links laat liggen, maar toen stond ik dus wel Anne De Baetzelier te imiteren voor de spiegel. (lacht)

Studio Tarara vat de aanhoudende jubelsfeer bij de prille commerciële omroep ook aardig. Met alle excessen van dien. Peter Van Den Begin was er in die jaren met De (v)liegende doos ook al bij. Heb je een en ander gefactcheckt bij hem?

Lefebure: Ik heb me vooral laten vertellen dat dat effectief de jaren van geld, glamour, drugs en deals met champagnemerken waren. Al vermoed ik dat coke opdelen met de bankroetkaart van Het rad van fortuin een liederlijke overdrijving van Tim is. Het klinkt hoe dan ook allemaal zeer onwezenlijk voor iemand die pas kwam piepen toen de tv-budgetten al in dalende lijn gingen. Al heb ik daar ook niet zo’n goed zicht op: ik blijf zo ver mogelijk weg van het financiële aspect.

Waarom?

Lefebure: Ik ben een slechte onderhandelaar en ik neem alles meteen veel te persoonlijk op. ‘Oké, dat is aan de lage kant, maar blijkbaar is dat wat ik maar waard ben? Blijkbaar ben ik gewoon niet zo goed?’

De reeks is wonderlijk woke voor 1993. Het personage van Ruth Beeckmans eist hetzelfde loon als haar mannelijke collega’s. Dat van Peter Van Den Begin doet denken aan Louis C.K. en ruilt rolletjes voor hand- en-spandiensten.

Lefebure: Tim wilde die thema’s er heel graag in verwerken. De manier waarop Peter Jean neerzet is trouwens gestoord goed: het soort gluiperige vetzak waarvan je moet braken maar tegelijk wel nog empathie voor kunt hebben. Ik zou het niet kunnen. En misschien ook niet willen. Misschien heb ik wel schrik om zulke personages boven te dreggen.

Hotel Römantiek trok dit jaar naar Tunesië met dubbel zoveel vrouwen als mannen. Mag ik dat een beetje vreemd vinden?

Lefebure: Het achterliggende idee is dat dat de echte verhouding is in de datingwereld voor zestigplussers: mannen sterven vroeger dan vrouwen, dus zijn meer vrouwen op zoek naar een man dan omgekeerd. Dat staat wat haaks op mijn betrachting om zoveel mogelijk koppels samen te brengen, maar goed, ik snap dat dat wat animo kan brengen.

Dat het kan ontaarden in The Hunger Games voor zestigplussers, bedoel je?

Lefebure: Mensen zien graag good ol’ chick fights, hoe oud die kippen ook zijn. (lachje) Ik zag geen enkele reden om de rivaliteit tussen de vrouwen op te poken, maar goed, het is uiteindelijk toch weer een zeer warme, leuke reis geworden. Het voordeel van met zestigplussers op stap gaan, is dat ze oud en wijs genoeg zijn om elkaars ogen niet uit te krabben. (denkt na) Het ligt waarschijnlijk aan mij. Ik voel me steeds wreed verantwoordelijk voor onze groep en ik heb er nog altijd moeite mee dat we in wezen mensen ‘gebruiken’ voor een tv-programma. Terwijl die daar natuurlijk zelf voor gekozen hebben en zich te pletter amuseren. Soms moet ik mezelf streng toespreken: ‘Lefebure, je bent Moeder Teresa niet, je bent een tv-maakster.’

***

‘De Svennie?’

‘De Svennie.’

Of ze nog altijd zweert bij haar maximum van drie beste vrienden, heb ik haar terloops gevraagd. In casu actrices Evelien Bosmans en Daphne Wellens en schrijfster Astrid Haerens. Of ook wel: Bossie, Daffy, Astro en De Frans. ‘Ik heb nog steeds niemand nodig buiten dat vierkoppige verbond, maar Sven De Leijer heeft zich, voor ik het goed en wel doorhad, als een soort worm in mijn leven gewrongen. En daar ben ik heel blij om. Zo’n schone mens. Verder ben ik de laatste jaren alleen maar asocialer geworden, heb ik de indruk. Zo ben ik een echte ramp op het vlak van elektronische communicatie: hoe drukker ik het heb, hoe vaker vrienden en familie uiteraard berichtjes sturen, maar hoe vaker ik hen ook pas na een week antwoord. Of veel te kort en onbedoeld bot. Zo duw ik dus mensen weg. (gromt) Lief zijn duurt het langst, maar wie heeft daar nu de tijd voor?

Een wel zeer alternatieve tegeltjeswijsheid.

Lefebure: Een aanloop nemen, de juiste woorden kiezen, er wat extra kak aanhangen… Pure tijdverspilling, toch? Cut the crap. Dat werkt ook averechts op mij: hoe harder je rond de pot draait en de dingen verbloemt, hoe botter ik meestal reageer. (lacht) Ik was gewoon niet goed voorbereid op de drukte van de laatste achttien maanden. En ik heb onlangs beseft dat ik eigenlijk net zo gelukkig was toen ik hooguit twee dagen per week werkte en elke dag uitgebreid kon koken en uitslapen.

Welke conclusie heb je daaraan gekoppeld?

Lefebure: Dat ik vooral niet moet denken dat het beste nog moet komen. Gretigheid is goed, maar een volle agenda is blijkbaar ook niet zaligmakend.

Met Daffy en Bossie speelde je vorig jaar in Charlie en Hannah gaan uit, het debuut van Bert Scholiers. Een heerlijk atypische Vlaamse film, die echter bijzonder weinig mensen bereikte.

Lefebure: Ik weiger die film als een flop te zien – hij kreeg ook heel wat festivalselecties – , maar ik snap niet helemaal waarom het publiek niet volgde. We hebben precies ook de marktwaarde van de cast een beetje overschat. (lacht)

Je werkt met hen ook aan een nieuwe reeks. Online circuleert reeds een werktitel, maar dat lijkt me een grap.

Lefebure:AN-AAL, bedoel je? Klopt als een bus. Maar die titel mogen we hoogstwaarschijnlijk niet gebruiken van Vier. Kom, het is toch 2019? En met een underscore! (lacht) We borduren met die reeks enigszins verder op Charlie en Hannah gaan uit, maar het moet allemaal iets toegankelijker worden.

Minder vliegende ananassen, pratende borsten en dito flatgebouwen?

Lefebure: Vergeet wat ik gezegd heb. (lacht) We dachten ook iets meer op sociale media te spelen, maar sinds wtFOCK is dat alweer een beetje achterhaald. Nu, Evelien en ik hebben het momenteel nogal druk, dus zijn vooral Bert en Daffy momenteel keihard bezig met AN-AAL. Ah ja, nu hoor ik plots ook waarom Vier een andere titel wilde.

Scholiers en jij hebben een zeer opmerkelijke werkrelatie, las ik. Zo noemt hij je weleens ‘een commerciële hoer’.

Lefebure: Of een BV-poeper. En dan noem ik hem een dwerg die mij nodig heeft om zijn films in de aandacht te krijgen. Schoon, toch? Jij krijgt nu Lefebure light, maar binnenskamers ben ik een pak grofgebekter en loop ik over van de al dan niet gefundeerde meningen. Soms is het gewoon leuk om eens goed te spauwen. En in Bert heb ik de perfecte sparringpartner gevonden.

Een spauwmuur, als het ware.

Lefebure:(reageert – zeer terecht – niet) Bert droomt ook van een talkshow met mij als ongecensureerde gastvrouw. Ik heb hem al gezegd dat ik dat wil doen. Weliswaar liever aan het einde van mijn carrière. Enfin, ongeacht wanneer ik die talkshow maak, die wordt sowieso het einde van mijn carrière. Vandaag draai ik mijn tong drie keer om voor ik iets zeg over het Vlaamse medialandschap, anders heb ik echt géén werk meer. Maar af en toe moet ik kunnen ventileren. Bij Bert dus.

Waaraan denk je nu?

Lefebure: Ik ga hier niet opsommen welke Vlaamse films ik de laatste jaren bagger vond. (grinnikt) Ik heb geleerd na zo’n première gewoon heel snel weg te glippen, want je ziet op mijn gezicht meteen wat ik ervan denk. En die mensen doen ook allemaal gewoon hun best, en smaken verschillen. Bovendien ben ik niet de grootste intellectueel: als ik iets slecht vind, komt dat altijd zeer intuïtief. Dan heeft het ook geen zin om in het openbaar kritiek te spuien. Wat heeft iemand nu aan ‘Ik vond het kut, maar ik kan je niet meteen zeggen waarom’. Is dat nu zo vreemd? We moeten af en toe toch allemaal een beetje doen alsof? Ik geloof nooit dat jij alles wat ik doe zo fantastisch vindt.

Make Belgium Great Again miste inderdaad nog wat tanden. Soms leek het iets te hard op een scoutsgroep die met de opbrengst van de spaghetti-avond twee GoPro’s had gekocht. En soms werden fijne ideeën te lang uitgesponnen.

Lefebure: Terechte kritiek. Ik vond ook niet alle items even sterk. En we zijn gewoon een scoutsgroep, hè. Af en toe was er pure chaos op de redactie. We hebben een nieuw en groots opgezet programma proberen te maken, met een zeer jonge ploeg. Uiteraard is dat nog wat zoeken. We zijn soms gestart met een heel wild idee dat halverwege de opnames afbrokkelde, maar uiteindelijk moet je dat toch nog tot een goed einde proberen te brengen. Voor het tweede seizoen zullen we nog kritischer zijn voor onszelf, en desnoods iets minder thema’s aansnijden.

Van een afstand leek het alsof jullie de meest beladen thema’s bewust uit de weg zijn gegaan.

Lefebure: Racisme zul je in een half-uurtje niet uit de wereld helpen, hè.

Er wordt vandaag ook nog steeds voedsel verspild en de transplantatie-wachtlijsten zijn ook niet verdwenen. MBGA draait toch meer om bewust-wording dan totaaloplossingen?

Lefebure: We hebben wel voor onderwerpen gekozen waar misschien niet iedereen dagelijks aan denkt, maar waar elke kijker zich wel achter kon scharen. Iedereen vindt het oké dat we het over voedselverspilling of onlinehaat hebben. Als we morgen racisme willen aanpakken mogen we meteen een extra redacteur aannemen om alle ‘Ja, maar…’-reacties te beantwoorden. MBGA blijft beter weg van al te ingewikkelde, politiek beladen thema’s, denk ik. (plechtstatig) Maar goed, ik neem je suggestie mee naar de volgende scoutsvergadering.