Van Star Wars tot Scarface: 10 tv-tips om u door het thuisblijven te loodsen

Met deze greep uit het tv-aanbod zorgt Knack Focus voor afleiding in coronatijden.

Solo: A Star Wars Story

Solo in meer dan één betekenis: met Solo: A Star Wars Story kreeg twee jaar geleden voor het eerst een personage uit a galaxy far, far away zijn eigen bioscoopfilm. Zo kon u eindelijk die fameuze Kessel Run – afgelegd in ongeveer 12 parsecs – met eigen ogen zien.

Solo speelt zich tien à vijftien jaar voor de gebeurtenissen uit de eerste Star Wars-film, A New Hope, af. De jonge Han Solo (vertolkt door Alden Ehrenreich, de zingende cowboy uit Hail, Caesar!) is erin geslaagd om de grimmige industriële planeet Corellia te ontvluchten, maar heeft er zijn jeugdliefde Qi’ra (Emilia Clarke, Daenerys uit Game of Thrones) moeten achterlaten. Hij wil terugkeren maar dat loopt niet van een leien dakje en uiteindelijk belandt hij bij een bende huurlingen onder leiding van ene Tobias Beckett (Woody Harrelson). Die moeten in opdracht van de machtige misdaadbaas Dryden Vos (Paul Bettany) een kostbare lading coaxium – brandstof voor ruimteschepen – stelen. Maar wanneer ook die missie mislukt, stelt Han een waanzinnige nieuwe deal voor.

Solo: A Star Wars Story begint stroef maar ontwikkelt zich al snel tot een onderhoudend actiespektakel over verraad en bedrog. Dat is enigszins verrassend omdat Lego Movie-regisseurs Christopher Miller en Phil Lord na driekwart opnamen werden ontslagen en vervangen door Ron Howard, visueel niet meteen de opwindendste Hollywoodveteraan. Maar Howard laat het tempo nooit zakken, heeft oog voor humor, opwindende actie en visuele effecten – van een overval op een bergmonorail tot de hectische vlucht over de Kessel Run, een intergalactische smokkelroute.

Dat laatste is maar een van de gaten in de Han Solo-mythologie die deze film opvult – en dat is uiteindelijk toch de reden waarom u ging of nu gaat kijken. Solo: A Star Wars Story onthult hoe de vrijbuiter uit de titel aan zijn familienaam komt, hoe de vriendschap met zijn harige copiloot Chewbacca is ontstaan, hoe hij Lando Calrissian (hier vertolkt door Donald Glover, aka Childish Gambino) ontmoet én hoe hij aan zijn legendarische sterrenschip Millennium Falcon is geraakt.

Hoofdrolspeler Alden Ehrenreich tekende een contract voor minstens drie films, maar omdat Solo: A Star Wars Story aan de kassa ruim onder de verwachtingen bleef – dit is de eerste Star Wars-flop, ook al is Solo beter dan voorganger Rogue One – lijkt het onwaarschijnlijk dat die er ooit komen. (LJ)

Vrijdag 21/3, 20.30, VTM

When Are You Coming Back, Kees?

De Nederlander Kees Schaap, destijds een ambitieuze filmstudent en vandaag een gerespecteerd documaker, trok in 1987 naar de Westelijke Jordaanoever. Hij maakte er kennis met de Palestijn Adnan en diens familie, toen zij op het punt stonden hun land te verliezen aan Israëlische kolonisten. Schaap maakte er de vage belofte dat zijn docu iets aan hun situatie zou veranderen, maar behalve een paar honderd filmstudenten heeft niemand zijn film gezien. Meer dan dertig jaar later keerden Schaap en zijn zoon Mark – zelf een beginnend filmmaker – terug naar het grootste kruitvat van het Midden-Oosten. Ondertussen is Adnans familie haar gronden kwijt en is de situatie nog verder geëscaleerd. Met When Are You Coming Back, Kees? bericht Schaap niet alleen over een conflict zonder einde, hij werpt ook de vraag op of het wel de verantwoordelijkheid van een filmmaker is om onrecht te laten zien dat vervolgens door de wereld wordt genegeerd. (JD)

Woensdag 25/3, 22.55, NPO2

Scarface

De originele Scarface, uit 1932, moest ‘The gangster picture to end all gangster pictures’ zijn. Ironisch genoeg leidde Howard Hawks’ klassieker, losjes gebaseerd op het levensverhaal van Al Capone, net tot een hele reeks imitaties, zoals deze illustere eightiesupdate van Brian De Palma. Al Pacino zet daarin een van zijn meest memorabele vertolkingen neer: zijn Tony Montana is een Cubaanse vluchteling die zich met terreur en anarchie in Miami opwerkt tot een coke snuivende drugsbaron. De film bulkt van de iconische dialogen, van de hand trouwens van Oliver Stone, die zijn scenario een wraak op zijn eigen drugverslaving noemde. Samen met een rits legendarische scènes hebben ze driftkikker Montana tot een stijlicoon gemaakt dat nog steeds tot de verbeelding van velen spreekt. Zelfs Saddam Hoessein was een fan: hij gaf een trustfonds de naam Montana Management. (LJ)

Zaterdag 21/3, 20.40, CAZ

La fille inconnue

Er zijn weinig cineasten die met karige middelen zulke dwingende films weten te maken als de Waalse broers Jean-Pierre en Luc Dardenne. La fille inconnue (2016) volgt Jenny (Adèle Haenel), een huisarts uit Seraing die in gewetensnood komt wanneer een Afrikaanse vrouw die na de uren aan haar kabinet aanbelde (en die ze weigerde om binnen te laten) een dag later aan de oever van de Maas dood wordt aangetroffen. Al heeft Jenny zichzelf wettelijk niets te verwijten, ze gaat obsessief op onderzoek uit om de identiteit van de jonge prostituee te achterhalen. Deze sociaal-psychologische thriller, de tiende film van de Dardennes, werd wat lauw ontvangen. Vreemd, want door de uitgebeende vérité-aanpak wordt de onrust van Jenny ook de onrust van de kijker, en je kunt de film ook door een MeToo-bril bekijken. (LJ)

Vrijdag 27/3, 23.15, NPO 2

De goden van Molenbeek

Het imago van Sint-Jans-Molenbeek heeft de afgelopen jaren flink wat knauwen gekregen. De Brusselse gemeente wordt een kweekvijver voor radicaliserende moslims genoemd en is volgens een zekere oranje president zelfs een hell hole. Voor de Finse regisseuse Reetta Huhtanen was het haar thuis toen Brussel werd opgeschrikt door de aanslagen van 22 maart 2016. In deze documentaire bekijkt ze Molenbeek op een andere manier. Ze volgt twee zesjarige jongetjes – de Fins-Spaanse Aatos en de Marokkaanse Amine – die er opgroeien en spelenderwijs de wereld ontdekken. Ze leren elkaar wat een moslim is (‘iemand die geen varken eet’) en wat er na de dood komt (‘een groot gat’), maar bovenal tonen ze dat hun vriendschap sterker is dan hetgeen waarin ze verschillen. Vorm gerust zelf een zin die de woorden ‘waarheid’ en ‘kindermond’ bevat. (JL)

Zondag 22/3, 21.45, Canvas

Crip Camp – A Disability Revolution

Rock Hill, New York, 1969. Op een steenworp van het legendarische muziekfestival Woodstock komt een groep tieners met een beperking samen voor een unieke kampervaring, Camp Jened. ‘Ik herinner me dat ik op mijn grootmoeders radio luisterde naar Woodstock en wilde dat ik daarnaartoe kon gaan. Toen ik in Jened aankwam, leek het alsof ik er dan toch was’, lacht Ann Cupulo Freeman. In de documentaire Crip Camp blikt ze samen met enkele andere deelnemers terug op het revolutionaire kamp dat enorm belangrijk zou blijken in de strijd voor gelijke rechten voor mensen met een beperking. Een productie van ex-president Barack Obama en zijn vrouw Michelle. (JL)

Woensdag 25/3, Netflix

Beside Bowie: The Mick Ronson Story

‘Van alle seventiesgitaristen was Mick Ronson allicht de invloedrijkste’, zegt wijlen David Bowie in deze documentaire. Ronson, die in 1993 overleed aan leverkanker, was van onschatbare waarde voor iconen als Lou Reed en Bob Dylan en Morrissey. Toch hoeft het niet te verbazen dat dit eerbetoon van gewezen rockmanager Jon Brewer zich voornamelijk richt op het Bowietijdperk. Ronson speelde begin jaren zeventig niet alleen mee op The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars en Hunky Dory, hij was ook de theatrale evenknie van de Thin White Duke op het podium. Bowie zelf sprak drie jaar voor zijn dood de commentaarstem voor deze docu in. (AI)

Donderdag 26/3, 23.15, Canvas

The Occupant

Javier (Javier Gutiérrez) was ooit een succesvol reclamemaker, maar moest zijn flat noodgedwongen verkopen omdat hij in geldnood zat. Wanneer een jong stel in zijn voormalige woning trekt en hij ontdekt dat hij de huissleutel nooit heeft teruggegeven, ontwikkelt Javier een ongezonde fascinatie met het gezin. Hij begint de nieuwe bewoners te stalken en haalt alles uit de kast om zijn vroegere leven terug te winnen. Deze beklemmende thriller, geschreven en geregisseerd door de broers Àlex en David Pastor (Self/Less, Los últimos días) is een van de zeven Spaanse Netflix Originals die de streamingdienst de komende maanden op zijn abonnees loslaat. (LJ)

Woensdag 25/3, Netflix

Frenzy

Voor zijn voorlaatste film keerde de toen 72-jarige Hitchcock terug naar Londen, meer bepaald Covent Garden, waar zijn vader ooit een marktkraampje runde. Daar zaait een stropdasmoordenaar (Barry Foster) terreur. Deze kille thriller zit vol typische Hitchcock-thema’s, zoals de onschuldige op de vlucht, hier een gewezen RAF-held (Jon Finch), die de hoofdverdachte wordt wanneer zijn ex-vrouw en zijn nieuwe vriendin worden vermoord. Maar Hitch is meer geïnteresseerd in zwarte humor en macabere details dan in de afwikkeling van zijn whodunit. Zo haalt hij in een scène waarin een inspecteur van Scotland Yard aan tafel aanschuift voor het uitgebreide diner dat zijn vrouw heeft klaargemaakt heerlijk uit naar de nouvelle cuisine. (AI)

Vrijdag 27/3, 22.55, CAZ

No One Saw a Thing

Er wordt weleens gezegd dat mensen te weinig met elkaar praten, en zelfs niet aan hetzelfde zeel trekken als hun gemeenschappelijke belangen op het spel staan.

Dat probleem hadden ze op 10 juli 1981 in elk geval niet in Skidmore, een agrarisch dorpje van amper 340 zielen in Missouri. Nadat eerder die dag een bijeenkomst was belegd waarop zowat het hele gehucht aanwezig was, schoten één à drie inwoners bij klaarlichte dag hun geweren leeg op de pick-uptruck – en het hoofd – van Ken Rex McElroy, terwijl diens vrouw Trena in de passagiersstoel zat. Heel wat andere dorpelingen stonden erbij, keken ernaar en grepen niet in. Meer nog: na de moord hield iedereen de lippen stijf op elkaar. Niemand had iets gehoord of gezien, maar bijna allemaal waren ze ervan overtuigd dat Skidmore beter af was zonder de pestkop die hen al jarenlang het leven zuur maakte.

McElroy – zwarte haren en bakkebaarden, kille blauwe ogen – was op zijn zachtst gezegd geen doetje. Hij was al 21 keer (al dan niet terecht) aangeklaagd voor feiten gaande van inbraak en brandstichting tot verkrachting, maar telkens was hij aan een veroordeling ontsnapt. Tot hij in 1981 de plaatselijke kruidenier in een vlaag van razernij neerschoot omdat die zijn kinderen van winkeldiefstal had beschuldigd. McElroy ging in beroep en werd vrijgelaten op borgtocht. Dat was voor de inwoners van Skidmore de druppel die de emmer deed overlopen. Een dag na zijn vrijlating deden ze wat volgens hen de rechters hadden nagelaten te doen: hun gemeenschap vrijwaren van McElroys misdaden.

De zaak-McElroy is – zeker in de VS – genoegzaam bekend en werd verwerkt in het boek In Broad Daylight en een tv-film met dezelfde naam. Opgelost is ze nog altijd niet en heel wat inwoners van Skidmore zijn overleden in de veertig jaar die sindsdien zijn verstreken. Verwacht dus niet dat maker Avi Belkin in deze zesdelige docuserie met nieuwe onthullingen op de proppen komt. In de eerste drie afleveringen van No One Saw a Thing praat hij weliswaar met mensen die erbij waren en met de kinderen van McElroy, maar naarmate de serie vordert, neemt hij steeds meer afstand van de moord en gaat hij op zoek naar een verklaring voor de vele gewelddaden die ná 1981 in Skidmore zijn gepleegd. Daarmee werpt hij een vraag op: lokt geweld nog meer geweld uit en kan het de ziel van een gemeenschap zodanig aantasten dat ze voorgoed verloren is? Op het eerste deel van die vraag zal iedereen zonder aarzelen ‘ja’ antwoorden, het tweede deel biedt stof tot nadenken. En dat maakt No One Saw a Thing zeker de moeite van het bekijken waard. (JD)

Maandag 23/3, 23.30, Canvas