Van Politie 24/7 tot Leonardo DiCaprio in The Revenant: dit is er deze week op uw tv

Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 27 januari tot vrijdag 3 februari 2018.

POLITIE 24/7 (Maandag 5/2, 20.40, Eén)

Na het succes van Spoed 24/7 kon een variant bij de flikken niet uitblijven. En daarvoor halen documaker Stef Soetewey en zijn team alles uit de kast. ‘Van vaste camera’s in de controlekamer tot bodycams. Van een helse achtervolging op de snelweg tot een man die vertelt hoe zijn bulldog werd aangevallen door een chihuahua: Politie 24/7 observeert, zonder tussen te komen, de dagelijkse werking van ’s lands grootste korps, de lokale politie Antwerpen, in al zijn facetten.’

Stef Soetewey: Vijftien jaar geleden heb ik Het leven zoals het is: politie gedraaid, ook in Antwerpen, waardoor ik kan vergelijken, zien wat een enorme modernisering dat korps heeft doorgemaakt. Door de technologische vooruitgang zijn de dames en heren in het blauw veel mobieler geworden. Was een combi vroeger gewoon een vervoersmiddel, dan is het nu een volwaardig kantoor. Voor het eerst hebben we nu ook in de telecommandokamer kunnen filmen, het zenuwcentrum van de politie. Alle oproepen komen er binnen en de interventieteams worden er aangestuurd. De agenten kijken er ook naar de stad via meer dan 350 camera’s. Bijzonder indrukwekkend.

Big Brother is watching you?

Soetewey: Alleen mensen met slechte bedoelingen worden in de gaten gehouden. Soms worden die ook proactief gezocht, zelfs op heterdaad betrapt. Dat stelt mij gerust. Daar ga ik dus niet wakker van liggen, beter slapen wél.

Bestaat de Antwerpse politie nog uit gespierde, blanke macho’s en agenten Suikerbuik?

Soetewey: Het korps is meer dan ooit een doorsnede van de samenleving.

Maar de klachten over racisme zijn nog steeds niet van de lucht.

Soetewey: Ik lees daar ook over in de kranten, maar wij zijn er niet mee geconfronteerd geweest. Ook niet met frustraties of kritieken van wijkagenten over pakweg een almaar repressiever beleid. Maar goed: er werken zo’n 2800 mensen bij het Antwerpse korps. Dat is heel veel. Er zullen af en toe wel dingen zijn die niet door de beugel kunnen. Maar het grootste deel van de agenten zet zich dagelijks in voor de maatschappij, soms met gevaar voor eigen leven. Ook dát moet getoond worden.

Agenten verpersoonlijken de wet, maar het zijn natuurlijk zelf ook mensen, met gevoelens. Een moeilijke evenwichtsoefening?

Soetewey: De ene keer volg je een razzia, een volgende oproep gaat over seksuele intimidatie. Het ene moment zie je een tussenkomst in een gevecht, het andere hoe de politie omgaat met intrafamiliaal geweld of jonge krakers. De contrasten zijn enorm. En een klein verhaal kan opeens gigantisch worden. Bijvoorbeeld: een Afrikaans meisje spreekt op straat mensen aan, gaat van café naar café. Uiteindelijk blijkt ze een spoor naar een grootscheeps netwerk van mensenhandel. Of: een vrouw komt vertellen dat haar broer gestorven is. ‘Ik denk dat u net een moord bent komen aangeven’, besluit de commissaris hun gesprek. Met zulke dingen moet je om kunnen. Wij hebben dat een aantal maanden meegemaakt, de agenten elke dag. Bewonderenswaardig. Ik hoop dat de kijker zal beseffen hoeveel verschillende gezichten je wel niet moet hebben als politieagent.

ALLEEN RUDI BLIJFT BESTAAN (zaterdag 3/2, 20.10, Canvas)

‘Wist je dat ik soms moeilijker slaap in de periodes dat ik thuis ben dan aan het front met IS?’, lachte Rudi Vranckx eerder dit jaar nog na zijn zoveelste reis door het Midden-Oosten. Er is weinig dat de oorlogsjournalist nog niet heeft gezien. Hij volgde vluchtelingen die hun familie tijdens de barre tocht verloren, sprak met moeders die afscheid namen van hun geradicaliseerde zonen en zag jongens voetballen met de afgehakte hoofden van hun vriendjes. Ter gelegenheid van het tienjarige jubileum van het reportageprogramma Vranckx ontvangt Thomas Vanderveken hem in de studio van Alleen Elvis blijft bestaan voor een speciale uitzending. Uit zijn eigen archief selecteerde de reporter negen fragmenten die hij nooit zal vergeten.

ALAN PARTRIDGE: ALPHA PAPA (dinsdag 6/2, 22.25, Q2)

Alan Partridge, de zelfvoldane radiopresentator die op de BBC al jaren wordt vertolkt door komiek Steve Coogan, is zoetjesaan een internationaal fenomeen aan het worden, Mr. Bean en Basil Fawlty achterna. In zijn eerste bioscoopfilm moet hij als bemiddelaar optreden wanneer een pas ontslagen deejay (Colm Meaney) zijn collega’s gijzelt. Partridge zou Partridge niet zijn mocht hij niet van de situatie profiteren om zelf zo lang mogelijk in de schijnwerpers te blijven. Inbegrepen: een van de langzaamste auto-achtervolgingen uit de geschiedenis van de actiefilm en een wel heel pijnlijk moment met Partridges scrotum in een glansrol.

THE REVENANT (zaterdag 3/2, 20.25, Vier)

Alsof je er zelf bij bent. Dat gevoel krijg je wanneer Alejandro González Iñárritu je meeneemt door de barre wildernis van Montana en South-Dakota, waar pelsjagers en indianen elkaar anno 1823 naar het leven staan. Leonardo DiCaprio gaat heel diep als Hugh Glass, een trapper die eerst een gevecht met een grizzlybeer overleeft en vervolgens de jacht inzet op zijn collega John Fitzgerald (Tom Hardy), die hem niet alleen voor dood heeft achtergelaten maar ook zijn zoon heeft vermoord. Naast een indrukwekkend survivalepos is The Revenant ook een neowestern over de overlevingsdrang van de mens en de angstaanjagende kracht van de natuur, met geweldige long takes en de schilderachtige fotografie van Emmanuel Lubezki. Een tour de force, in 2016 beloond met Oscars voor regie, cinematografie en beste mannelijke hoofdrol.

THE RITUAL (vanaf vrijdag 9/2 in Netflix)

De Brit David Bruckner regisseerde eerder al delen van de horrorcompilatiefilms V/H/S en Southbound. Met deze verfilming van de bestseller van Adam Nevill betoont hij zich eens te meer een talent in het genre. Luke en zijn maten gaan trekken in de Zweedse wildernis om hun dode vriend te herdenken, nemen een shortcut maar raken hopeloos verdwaald in de wouden. Uitgehongerd en dorstig zoeken ze beschutting in een verlaten huis. Geen wijze beslissing, want al snel worden de blokes geteisterd door hallucinaties en monsterlijke wezens. Bijster origineel is The Ritual niet, daarvoor wordt er te gretig geleend bij The Blair Witch Project, The Wicker Man en Deliverance. De gore wordt wel efficiënt geserveerd, de kille Zweedse landschappen zorgen voor dat tikje meer en de personages zijn niet van bordkarton, waardoor je ook echt met hen meeleeft.

VALENTINE ROAD (zondag 4/2, 23.00, Canvas)

‘Will you be my Valentine?’ Wanneer de vijftienjarige homoseksuele student Lawrence ‘Larry’ King in 2008 zijn schoolgenoot Brandon de liefde verklaart, breekt hem dat hem zuur op: Brandon schiet hem tweemaal in het hoofd. Twee dagen later, nota bene op Valentijnsdag, bezwijkt Larry aan zijn verwondingen. Zijn dood veroorzaakt veel commotie in de VS. Sommigen suggereren dat hij met zijn gedrag de moord zelf heeft uitgelokt, anderen schilderen dader Brandon af als een white supremacist en homofoob die tot het ergste in staat was. Regisseur Marta Cunningham sprak met leraren, vrienden, familie, advocaten, juryleden en rechters in een poging om de misdaad te doorgronden. Ze reconstrueert ook het tragische levensverhaal van dader en slachtoffer, twee getroebleerde tieners uit probleemgezinnen. Valentine Road is een krachtige documentaire die de Amerikaanse samenleving een spiegel voorhoudt, en die u even triest als boos zal maken.

GOMORRA – SEIZOEN 3 (vanaf zondag 4/2 in Play More)

Het derde seizoen van succesreeks Gomorra, over het reilen en zeilen van de camorra in Napels, haalde in Italië dubbel zoveel kijkers als het zevende van Game of Thrones – een nieuw record voor betaalzender Sky. Het zegt iets over de fascinatie van de Italianen met de aloude misdaadsyndicaten. Gangster Ciro Di Marzio vermoordde in de seizoensfinale zijn grote rivaal, maffiabaas Pietro Savastano, nadat die op zijn beurt Ciro’s dochter had gemold. Pietro’s zoon Genny probeert intussen op te klimmen in de rangorde, maar dat lukt niet zonder slag of stoot. Het gevolg laat zich raden: de straten in en om Napels worden het strijdtoneel van vendetta’s tussen camorristen van de oude en de nieuwe garde. Hun actieterrein wordt zelfs uitgebreid, onder meer naar de achterbuurten van Bulgarije. Als vanouds wordt de glamour waarmee de TheGodfather-films uitpakten door deze genadeloze bendes in mootjes gehakt en opgerold in plastic. Gomorra is bij momenten een misselijkmakende orgie van geweld, maar je blijft wel geboeid kijken.

WELP (zaterdag 3/2, 20.35, Q2)

Het wordt hoog tijd voor een Vlaamse slasherfilm, dacht horrorfanaat Jonas Govaerts, en hij begon aan Welp. In de eerste langspeelfilm van de Antwerpenaar spelen zich afgrijselijke dingen af tijdens een scoutskamp in de Ardennen, al is niet meteen duidelijk of er werkelijk een psychopaat door de Waalse bossen waart. De gruwel kan zich evengoed afspelen in de fantasie van een van de scoutswelpen, een in zichzelf gekeerd kind dat gebukt gaat onder pesterijen. Govaerts, die later de Eén-serie Tabula rasa zou coregisseren, past in elk geval een beproefde tactiek toe: hij drijft de spanning langzaam maar zeker op.

DEADPOOL (zaterdag 3/2, 20.30, VTM)

In deze naar Marvelbegrippen heel anarchistische blockbuster speelt Ryan Reynolds, net als in X-Men Origins: Wolverine, Wade Wilson, een grofgebekte, babbelzieke en arrogante huurling met kanker. Nadat hij is behandeld met experimentele medicatie blijft Wade achter met een aartslelijke tronie én superkrachten. Als de gemaskerde, scabreuze oneliners spuwende Deadpool neemt hij wraak op de lui die verantwoordelijk zijn voor zijn onvrijwillige transformatie. Regisseur Tim Miller vindt niet altijd het juiste evenwicht tussen gore actie, zwarte humor, seks en romantiek, maar liefhebbers van Kick-Ass en aanverwanten zullen hun plezier niet op kunnen.

EX-GANGSTER (donderdag 8/2, 21.35, Vier)

Na The Sky Is the Limit zet documentairemaker Peter Boeckx opnieuw zijn tanden in steviger werk: Ex-gangster belooft ‘voor het eerst zonder schroom’ het leven van Danny Vanhamel te belichten, berucht overvaller en ontvoerder van Anthony De Clerck. ‘Hij was eigenlijk te soft.’

Peter Boeckx: Wie is de mens achter de bikkelharde overvallen van Securitas-geldtransporten in de jaren tachtig? Zijn Vanhamel en zijn kompaan Jozef Peeters, die levenslang kregen voor de ontvoering van Anthony De Clerck, écht de Gaston & Leo van het criminele milieu? En is hij vandaag een gelouterd man? Het zijn maar een paar van de vragen die Vanhamel zal beantwoorden. Alle details incluis.

Danny is een wat tragische figuur. Hij was ontegensprekelijk een topgangster. Maar zeker in vergelijking met een meedogenloze killer als Patrick Haemers was hij te soft, had hij te veel respect voor een mensenleven. Je zult zien: de gewapende overvallen op de geldtransporten die hij als bendeleider op poten zette, waren uitermate professioneel. Voor het leeuwendeel van die overvallen is Danny nooit gepakt. Hij kreeg zelfs felicitaties van de onderzoeksrechter omdat die de overvallen op geen enkele manier aan hem kon linken. En dat terwijl er tientallen miljoenen frank werd buitgemaakt. Maar wat de ontvoering van Anthony De Clerck (de toen elfjarige telg van de West-Vlaamse textielfamilie, nvdr.) betreft, zijn er fouten gemaakt. Danny liet een aantal amateurs meewerken. Uit medelijden, omdat ze arm waren. Op een bepaald moment moesten die mensen beginnen te improviseren. Maar als de ontvoering zoals gepland was verlopen, dan zou het gerecht nog steeds elk spoor van het losgeld bijster zijn.

Dat Gaston & Leo-etiket is dus een karikatuur?

Boeckx: Inderdaad.

Nochtans: je weet dat zijn bende ooit de secretaresse van een Nederlandse veebaron, en niet zoals gepland zijn dochter, ontvoerd heeft?

Boeckx: En ik weet ook dat een van Danny’s mensen zijn schoen kwijtraakte toen hij graaf Leopold Lippens schaduwde. Maar voor alles is er een verklaring, zul je zien. Het hele parcours dat er een kwarteeuw geleden toe leidde dat ze Anthony De Clerck ontvoerden, doet Vanhamel in Ex-gangster voor het eerst uit de doeken, in dialoog met wat de politie en het gerecht vertellen.

Is het leven van een gangster zo glamoureus als het soms wordt voorgesteld?

Boeckx: Nee. Het is gewoon bikkelhard. Zo kun je wel zelf uit het milieu stappen, maar daarom laat het milieu jou nog niet los. Een jaar geleden werd Danny’s huis nog in brand gestoken. Hij en zijn gezin leven nu in woonunits rond het zwembad. Zijn zoons, hoewel ze vandaag het rechte pad bewandelen, zijn toch al een paar keer in aanraking gekomen met het gerecht. Ze zijn opgegroeid zonder vader, maar via hun achternaam zijn ze in feite mee gestraft voor Danny’s daden. Een ander voorbeeld: mocht zijn vrouw geen twaalf jaar op hem gewacht hebben, dan zou hij zichzelf misschien ook wel opgehangen hebben, zoals zijn ex-collega Peeters. De realiteit is schrijnender dan wat Hollywood je doet geloven.