Van George Michael tot Jackie Onassis: dit is er deze week op uw tv
Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 21 oktober tot vrijdag 27 oktober.
GEORGE MICHAEL: FREEDOM (donderdag 26/10, 22.55, Canvas)
Op 25 december zal het één jaar geleden zijn dat de popmuziek een van zijn grootste sterren verloor: George Michael blies op 53-jarige leeftijd zijn laatste careless whisper uit. Canvas herdenkt de getroebleerde zanger alvast met de documentaire George Michael: Freedom.
De release van de docu, waar het popicoon tot vlak voor zijn dood aan meewerkte, valt samen met de heruitgave van Michaels tweede soloalbum Listen Without Prejudice, Vol. 1 (1990), de plaat waarmee hij definitief het imago van tieneridool van zich af schudde. De opvolger van het immens succesvolle Faith (1987) krijgt dus een grote rol toebedeeld in de documentaire. Daarnaast is er een indrukwekkende parade vrienden en bewonderaars die getuigen over zijn leven en carrière in en buiten de spotlights, onder wie Ricky Gervais, Stevie Wonder, Mary J. Blige, Elton John, Nile Rodgers van Chic en Liam Gallagher, die Michael zowaar vergelijkt met Elvis en John Lennon.
‘I lived in fucking sunglasses’, beschrijft Michael zelf de overweldigende faam die hem met Wham!, het duo met Andrew Ridgeley, begin jaren tachtig te beurt viel, en de tol die dat succes eiste. Het is het verhaal van een jonge muzikant met ‘de wanhopige ambitie om beroemd te zijn’, maar ook van de innerlijke strijd van een matuur wordende artiest die bakens heeft verzet en bovenal zijn eigen koers wilde varen – een traject langs vele pieken en diepe dalen. Vooral eind jaren negentig, begin jaren 2000 vonden zowat alle geledingen van de journalistiek een geschikte pispaal in de door drugs- en seksschandalen geplaagde zanger, episodes die hij met de nodige zelfrelativering het hoofd bood.
In de vele getuigenissen schemert niet alleen veel sympathie voor de mens George Michael door, maar ook een immens respect voor de zanger, performer en songwriter die hij was. ‘Hij was onder meer een zeer goed tekstschrijver’, vindt ook Stef Caers, alias Gustaph, bekend als een van de vaste stemmen bij Hercules and Love Affair. In juli bracht Caers in Gent een eenmalige tribute aan zijn overleden idool. ‘Ik ben geboren in 1980, een jaar voor Wham! begon dus, maar ik herinner me nog steeds levendig hun videoclips. Als kind was ik al erg vroeg vatbaar voor popmuziek.’ (lacht)
Volgens Caers onderscheidde Michael zich van andere popsterren door zijn openheid: ‘Ik vond hem veel “menselijker” dan pakweg Prince of David Bowie, omdat hij voortdurend zijn eigen imago doorprikte en zich in zijn teksten zo kwetsbaar opstelde. Jesus to a Child, bijvoorbeeld, over zijn aan aids overleden vriend, is zó sterk. Hij was ook een sterke, aparte zanger, met veel soul en kracht in zijn stem, maar niet op een pocherige manier, heel communicatief. Hij kon zingen alsof hij een arm over je schouders legde.’ Ook als gay-icoon speelde George Michael een grote rol: ‘Toen hij eind jaren negentig uit de kast kwam, werd het voor een deel van mijn omgeving en familie plots acceptabeler en respectabeler wat ik zelf probeerde te bereiken in de muziek. Hij heeft een groot verschil gemaakt, en dat geldt voor véél mensen van mijn generatie.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Op woensdag 25/10 is er een exclusieve screening van de docu George Michael: Freedom in Cinema Aventure in Brussel. Wij mogen 25 duotickets weggeven voor die avond. Doe mee en win!
HALLOWEEN (vrijdag 27/10, 23.30, één)
Nu Wes Craven, Tobe Hooper en George A. Romero er niet meer zijn, is John Carpenter een van de weinige nog levende iconen die de Amerikaanse horrorfilm in de jaren zeventig hebben vernieuwd. Carpenter deed dat in 1978 met dit meesterwerk, een inventieve slasher waarin de jonge babysitter Laurie Strode (scream queen Jamie Lee Curtis) op Halloweennacht achternagezeten wordt door Michael Myers, een gemaskerde maniak met een joekel van een keukenmes. De inmiddels sterk uitgemolken franchise krijgt volgend jaar een reboot, maar dit genadeloos efficiënte origineel, dat de spanning en de sfeer opbouwt, niet de gore, staat nog steeds als een huis. De synthesizersoundtrack, van meester Carpenter himself, is gewoon onvergetelijk. You can’t kill the boogeyman!
EXPRMNTL (zondag 22/10, 22.45, Canvas)
Je zou het niet meteen verwachten, maar ooit verzamelde in het mondaine Knokke-Le-Zoute de internationale tegencultuur: tussen 1949 en 1974 werd er vier keer Exprmntl georganiseerd, een festival voor avant-gardefilm en performancekunsten. Yoko Ono nam er deel aan een naakte Miss Exprmntl-verkiezing, Duitse studenten maakten er amok, Jean-Luc Godard en Nam June Paik waren present en de jonge Scorsese won er een prijs met The Big Shave(1967), een van zijn eerste kortfilms. Deze docu van Brecht Debackere schetst de bewogen geschiedenis van dit mythische festival, een initiatief van Jacques Ledoux, de toenmalige curator van het Brusselse filmmuseum. Zeldzaam archiefmateriaal, fragmenten uit radicale films en interviews met dwarse geesten als Roland Lethem en Jonas Mekas plaatsen het unieke evenement in de juiste context: België als trefpunt en voortrekker van de internationale avant-garde.
KILLING THEM SOFTLY (dinsdag 24/10, 20.35, Q2)
Frankie en Russell beroven – op instigatie van de oudere gangster Johnny ‘Squirrel’ Amato (Ray Liotta) – een door de maffia gerund pokerspel. Huurmoordenaar Jackie Cogan (Brad Pitt) moet de overvallers opsporen, maar hij werkt zich in de nesten wanneer hij er een bevriende killer (James Gandolfini) bij betrekt. Regisseur Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, One More Time with Feeling) baseerde zijn neonoir op de thriller Cogan’s Trade(1974) van George V. Higgins, maar situeert zijn verhaal tegen de achtergrond van de Amerikaanse verkiezingsstrijd in 2008 – McCain versus Obama – en de financiële crisis die de VS toen trof, zodat zijn film ook een sarcastische reflectie op een verdeeld en hebzuchtig Amerika wordt. De toon herinnert aan de gangsterfilms uit de jaren zeventig en de misdaadkronieken van David Mamet, met gedreven praatscènes in achterkamertjes en lange Amerikaanse sleeën.
PROJECT AXEL (vanaf donderdag 26/10, 20.35, Vier)
Wat als je tienduizend euro zou geven aan een dakloze? Wat volgt, is geen sketch met Nico Sturm voor een nieuw seizoen van Wat als?, maar een kleinschalig antropologisch onderzoek van acteur Axel Daeseleire. Voor de nieuwe reportagereeks Project Axel volgde hij enkele Antwerpse daklozen die dankzij intensieve begeleiding en een financieel duwtje in de rug hun leven opnieuw op de rails proberen te krijgen. Hij plukte hen van de straat en bracht hen in contact met gespecialiseerde begeleiders en hulpverleners. Zes maanden lang werkten de daklozen aan hun nieuwe leven en probeerden ze uit de vicieuze cirkel die armoede heet te ontsnappen. Nu moet blijken of ze dankzij Project Axeldaadwerkelijk van de straat kunnen blijven.
LA FORÊT (zaterdag 21/10, 20.40, Canvas)
Tienermeisje verdwijnt in bossen rond Ardens dorpje. Lokale flik en baas starten onderzoek. Vreemd figuur – in casu: een eenzame leerkracht met mysterieus verleden – moeit zich. Andere meisjes verdwijnen. Louche type wordt in verdenking gesteld. Dorpje dreigt te imploderen wanneer duistere geheimen aan het licht komen. Nee, La forêt is geenszins revolutionair. En zo goed als La trêve is deze Frans-Belgische coproductie zeker niet. Waarom de serie dan toch een kans geven? Met de spanningsopbouw zit het snor en af en toe kan La forêt aardig verrassen. Maar vooral: Suzanne Clément is bijzonder sterk als de lokale politieagente die erg persoonlijk bij de zaak betrokken is. Dat is het minste wat u mocht verwachten van de vrouw die al schitterde in Xavier Dolans arthousekrakers J’ai tué ma mère, Mommy en Laurence Anyways, dat haar in Cannes de Un Certain Regard-prijs voor beste actrice opleverde.
JACKIE (vanaf zaterdag 21/10 in Play More)
De Chileense cineast Pablo Larraín (El Club, Neruda) focust in zijn Engelstalige debuut op de voormalige First Lady in de nasleep van de moord op haar man, president John F. Kennedy. Jackie is geen conventionele, met Hollywoodglamour geparfumeerde biopic die de historische feiten chronologisch afhaspelt. Natalie Portman is intrigerend als Jacqueline Kennedy, die tijdens haar rouwproces schippert tussen haar rollen als echtgenote, moeder en vooral mythe in mantelpak. De soundtrack – mét fluit- en vioolthema – van Mica Levi en de koele beeldkaders van cameraman Stéphane Fontaine geven de gebeurtenissen in het Witte Huis een spookhuisachtige glans. Een verrassend aangrijpend, indringend en bij vlagen bedwelmend drama dat zich afspeelt achter de coulissen van de macht.
THE WALKING DEAD – SEIZOEN 8 (maandag 23/10 in Play More)
De seizoensfinale van The Walking Dead ging hard. Negan, de schurk die twee geliefde personages doodklopte met zijn baseballknuppel met prikkeldraad, werd toen besprongen door Sasha. Die had een cyanidepil geslikt en zodoende zichzelf in een zombie veranderd. Rick, de leider van de Alexandrianen, werd neergeschoten, zijn zoon gevangengenomen. Die zou ook gedood zijn als er niet een – nee, echt – tijger op Negans kornuiten was gesprongen. The Walking Dead is geen uitdaging voor de hersenen, maar saai is het zombiespektakel niet. Toch kreeg seizoen 7 dat etiket opgeplakt. Dus bezwoer showrunner Scott M. Gimple dat het achtste seizoen, waarin Rick en vriendjes de totale oorlog uitvechten met Negans Saviours, bol zou staan van de actie. ‘The first four episodes will melt people’s minds and break their televisions.’
THE SALESMAN (vanaf zondag 22/10 in Play More)
Het acteurskoppel Emad en Rana woont in een flatgebouw in Teheran dat op instorten staat. Noodgedwongen verhuizen ze naar een ander appartement. Daar haalt een tragisch voorval hun huwelijk overhoop. De Iraanse regisseur Asghar Farhadi verrast met zijn stijlvolle mix van genres en vertelniveaus: The Salesman is tegelijk een wraakthriller en een intiem drama. Farhadi geeft ook commentaar op de huidige Iraanse samenleving, die verdeeld is tussen verlichting en obscurantisme, en maakte opnieuw een intelligente en gelaagde film die zijn Oscar voor beste buitenlandse film – zijn tweede al, na die voor het echtscheidingsdrama A Separation – volkomen heeft verdiend.
LOVE IS STRANGE (vrijdag 27/10, 21.15, Canvas)
Of je nu hetero, l, g, b of t bent, liefde is nooit gemakkelijk. Dat ontdekt een gelukkig getrouwd New Yorks homokoppel in Love Is Strange (2014).
Deze tedere indie begint met een vrolijke noot: het huwelijk tussen Ben (John Lithgow), een schilder van middelbare leeftijd, en George (Alfred Molina), zijn Britse partner. De twee mannen leven al bijna veertig jaar samen maar willen hun liefde nu met een huwelijk bezegelen. Op de katholieke school in Manhattan waar George muziekles geeft, is zijn seksuele voorkeur nooit een geheim geweest, maar wanneer het bisdom lucht krijgt van zijn officiële outing verliest hij zijn job. Omdat ze er niet warmpjes bij zitten, moeten de twee hun flat verkopen en gaan ze tijdelijk bij vrienden en familie logeren. George belandt op de sofa bij de benedenburen, een homoseksueel koppel agenten dat van salsaparty’s houdt. Ben trekt naar het krappe appartement van een verre neef in Brooklyn waar hij een stapelbed deelt met de tienerzoon des huizes. En terwijl Ben de indruk heeft dat hij een last is voor het gezin van zijn neef en George zich betutteld voelt, dringt zich de vraag op: hoe lang kunnen deze twee passioneel verliefde mannen zonder elkaar leven?
Hollywoodoutsider Ira Sachs, een gewezen scriptlezer voor Martin Scorsese, maakt al vijfentwintig jaar bedrieglijk kleinschalige drama’s. Zijn films, zoals Forty Shades of Blue (2005), Keep the Lights On (2012) en het vorig jaar erg goed onthaalde Little Men, zijn vaak gebaseerd op persoonlijke ervaringen, maar je merkt aan zijn werk ook dat Sachs Henry James en Edith Wharton bewondert, wier verhalen over klasse en financiële moeilijkheden er volgens hem op duiden ‘dat ze heel precies begrijpen hoe mensen leven’.
Voor deze dramady liet hij zich vooral inspireren door zijn relatie met zijn partner, schilder Boris Torres, met wie hij enkele jaren geleden – na de geboorte van hun tweeling – trouwde. Sachs, een New Yorker in hart en nieren, zegt dat hij een marxistische kijk heeft op hoe mensen leven, maar Love Is Strange is niet opgevat als een kritiek op de huizenhoge huurprijzen of de gentrificatie die je in grote delen van New York ziet. Evenmin gaat Sachs op de barricades voor homo-emancipatie staan. Het centrale thema in dit rustige, elegant vertelde verhaal is de magie van de liefde en de waarde van duurzame relaties, in casu eentje van twee lieve, gecultiveerde mannen met een gevoel voor humor.
Love Is Strange dwaalt soms af, maar de verfijnde, hartverwarmende vertolkingen en de discrete melancholische toon maken van deze gay romance een genereuze knuffel.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier