Tv-tip: We Need to Talk about Kevin @ Arte (20.50u)

Tilde Swintons aangrijpende acteerprestatie in dit intrigerend moeder-zoondrama van Lynne Ramsay werd door werkelijk iedereen de hemel in geprezen.

De betreffende klassieke beelden uit Polanski’s Rosemary’s Baby en Eisensteins Pantserkruiser Potemkin staan misschien op uw netvlies gebrand, maar er zijn meer mogelijkheden om de kijker te terroriseren met een kinderkoets. In We Need to Talk about Kevin parkeert de uitgeputte moeder Eva de kinderwagen in de buurt van een lawaaierige drilboor, omdat ze het gekrijs van haar baby Kevin niet langer kan aanhoren.

Voor een hartverwarmende ode aan aan la mamma bent u hier aan het verkeerde adres. We Need to Talk about Kevin is een even verontrustend als intrigerend portret van het moderne moederschap en het verpletterende gewicht van de verwachtingen die op moeders rusten.

Wat als ik dezelfde afkeer voor mijn eigen kind zou voelen als die ik soms voel als ik naar andermans kind kijk? Dat is de centrale vraag waarrond de Amerikaanse schrijfster Lionel Shriver haar controversiële bestseller We Need to Talk about Kevin opbouwde.

In Lynne Ramsays, door rood overheerste filmadaptatie wordt dat nog een stuk wranger: wat als dat kind opgroeit tot een ontspoorde tiener, een psychopaat die verantwoordelijk is voor een gruwelijke tragedie? Ben je als onhandige en niet altijd even geduldige moeder mee verantwoordelijk? En koester je dan nog altijd moedergevoelens voor je kind?

Verwacht dus geen gezellige familiekiekjes van deze ook psychoseksueel geladen donkere romance tussen de pijnlijk schichtige Eva (geniaal vertolkt door Tilda Swinton) en haar demonische zoon (een creepy Ezra Miller). De Schotse Ramsay switch op een heel verrassende manier tussen heden en verleden om de groeiende wanhoop en het trauma van Eva bloot te leggen, een gevangene in haar eigen huis – omdat de buitenwereld haar bestookt met hatelijke reacties. Dat doet ze in een eerder associatieve, fragmentarische filmstijl.

De dreigende sfeer wordt nog versterkt door de bevreemdende soundscapes van Radioheads Jonny Greenwood. Ramsay, die u ook kent van Ratcatcher (1999) en Morvern Callar (2002), toont hier weer haar buitengewone oog voor pure, sensorische cinema die tegelijk verleidelijk en ongemakkelijk is.

Wie deze film op de BBC onlangs aan zich liet voorbijgaan, krijgt een herkansind op Arte, in originele versie. (LJ)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content