Tv-tip van de dag: Victoria, een fraaie stadsfilm die in één take werd opgenomen

© .

Als film de kunst van het monteren is, laten we dan daartegen rebelleren. Zoiets moet de Duitse regisseur Sebastian Schipper hebben gedacht toen hij aan Victoria begon, een radicaal experiment dat in één lange, ononderbroken take van 138 minuten is gefilmd.

Schippers film, zeg maar een hedendaagse, Berlijnse variant op Bonnie and Clyde, begint in een technoclub, waar de camera langzaam een figuur uit de dansende massa oppikt: Victoria (debutante Laia Costa), een jonge Spaanse die pas sinds enkele maanden in de Duitse hoofdstad woont. Bij het buitengaan maakt ze kennis met een kwartet gelukzalig dronken kerels uit de buurt. Samen met hen duikt ze de nacht in. Hoewel Victoria niet ongevoelig is voor het geflirt van Sonne (Frederick Lau), wordt haar avondje stukken minder romantisch dan verwacht wanneer ze samen met haar gezelschap betrokken raakt bij een bankoverval.

Of de actie zich nu afspeelt op een dakterras, in een verlaten cafu0026#xE9; met piano of een ondergrondse parking, alles voelt buitengewoon naturel en authentiek.

Op de filmsite IMDb vind je iets meer dan dertig one shot-films terug, met Aleksander Sokoerovs Russian Ark (2002) als bekendste voorbeeld. Om maar te zeggen: zo revolutionair is het niet wat Schipper en zijn Noorse cameraman Sturla Brandth Grøvlen hebben gedaan, ook omdat een nieuwe generatie van lichtgevoelige digitale camera’s dit soort gedurfde opnamen makkelijker maakt. Toch is Victoria een bijzonder straffe prestatie. Zo moeten de opnames een logistieke nachtmerrie geweest zijn. Er werd gefilmd op maar liefst 22 locaties met 150 figuranten, en de derde take bleek uiteindelijk de definitieve.

Daarbovenop vertrokken Schipper en zijn cast van een script van nauwelijks twaalf bladzijden, waardoor deze sfeervolle, tussen nacht en ochtendgloren gesitueerde stadssymfonie ook een memorabele oefening in improvisatie is – een beetje het filmische equivalent van freejazz, al neemt Schipper zelf liever de woorden ‘geïmproviseerde punkopera’ in de mond.

Maar of de actie zich nu afspeelt op een dakterras, in een verlaten café met piano of een ondergrondse parking, alles voelt buitengewoon naturel en authentiek. Bovendien weet Schipper ondanks zijn non-comformistische aanpak knap de spanning op te bouwen. Je bent zelfs echt begaan met het lot van Victoria en Sonne, waardoor Victoria, met techno en neoklassieke electronica van Nils Frahm op de soundtrack, verrassend uitdraait op een onvoorspelbare nocturne over breekbare vriendschappen, solidariteit en het lot.

Victoria

Zaterdag 12/1, 22.05, Canvas

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content