Tv-tip: Topdokters @ VIER (21.00u)

© gf

Het tweede seizoen van het ziekenhuisprogramma volgt acht nieuwe topchirurgen die een grenzeloze gedrevenheid om elke patiënt de beste zorg te bieden, delen.

Intelligente, goed gemaakte docureeksen gedijen prima bij VIER, getuige de Televisiester-nominaties voor zowel De rechtbank, De recherche als Heylen en de herkomst. Van dezelfde makers start nu ook een tweede reeks van Topdokters. Na een ietwat flauwe start zijn de kijkcijfers van dat ziekenhuisprogramma – Grey’s Anatomy, maar dan in real life – in amper een seizoen tijd verdubbeld. In het tweede seizoen blijft het uitgangspunt hetzelfde: een blik achter de schermen, in de hoofden en in de harten van enkele onversaagde Vlaamse topchirurgen. ‘Met acht nieuwe dokters in acht nieuwe disciplines’, zegt Hazel Pleysier, regisseur van onder andere De rechtbank en Topdokters.

Jullie hebben vorig jaar bewust gekozen om verhalen te vertellen door de mond van de dokters, niet van de patiënten.

Hazel Pleysier: En aan die formule houden we vast. Zo maken we kennis met een dokter die prostaatkanker behandelt, of met een arts die de lichamelijke veranderingen uitvoert bij vrouwen die man worden.

Wie is de strafste dokter die je bent tegengekomen?

Pleysier: Moeilijke vraag. Ook dit jaar zijn we enorm geraakt door de menselijkheid die de artsen aan de dag leggen. Ze zijn met heel moeilijke medische kwesties bezig, maar tegelijk zijn ze begaan met het lot van hun patiënten. Ze willen hen niet alleen genezen, maar ook bijstaan als de grenzen van de behandeling bereikt zijn. Zo vind ik het bijzonder hoe Steven Laureys werkt, een neuroloog die het bewustzijn van comapatiënten onderzoekt, van wie het afwachten of ze überhaupt nog bij bewustzijn zullen komen. Het is wel knap hoeveel energie hij en zijn team opbrengen voor patiënten die waarschijnlijk niet meer te genezen zijn en van wie de situatie uitzichtloos is.

Maar de strafste operatie die we het afgelopen jaar hebben meegemaakt, is die van professor Baki Topal, een lever- en pancreaschirurg van Turkse origine. In de eerste aflevering zien we hoe hij een chirurgische ingreep van zeven uur doet. Het voelt aan als een spannende thriller – weliswaar mét happy end, maar toch.

Worden die verhalen je als documentairemaakster gewoon in de schoot geworpen of ga je er zelf naar op zoek?

Pleysier: We vertrekken altijd van een aantal consultatiedagen, waarbij we de dokters en patiënten in hun dagelijkse realiteit volgen. We kijken naar patiënten wier verhaal ons aanspreekt en van wie ook de dokters vinden: ‘Kijk, dat is interessant om te volgen.’

Zijn er bepaalde criteria waaraan zo’n dokter-patiëntverhaal altijd moet voldoen?

Pleysier: Eigenlijk niet. Het moet vooral een behandeling zijn die de dokters in de ban houdt. Dan volgen we echt hun bepalende momenten, de soms verscheurende keuzes die ze maken.

Het moet een ijzingwekkend beroep zijn, dat van chirurg. Wij als buitenstaanders denken vaak: liever zij dan ik. Anderen het spannende werk zien doen, zorgt voor een zekere geruststelling?

Pleysier: Ja, zulke dokters hebben een heel aparte ingesteldheid. Ze kijken zelden achterom, altijd maar vooruit. Dat moet ook als je tot de top van de geneeskunde behoort. Opereren lijkt een heel bizarre aangelegenheid, iets waar we met ons hoofd niet bij kunnen. Maar die dokters doen niets liever. (lacht) Ze willen helpen, problemen oplossen.

Wat is jouw verklaring voor het succes van deze human-interestdocumentaires?

Pleysier:De rechtbank is natuurlijk uniek in zijn soort, met een eigen vorm en vertelstructuur. De recherche en Topdokters zijn daar een beetje een logisch vervolg op. Wat ook wel speciaal is, is dat we altijd door een specifiek venster naar een bepaalde gebeurtenis of wereld kijken. Of het nu vanuit het standpunt van de magistraat is in De rechtbank, van de speurders in De recherche of van de chirurgen in Topdokters: je weet altijd heel duidelijk vanuit welke hoek iets wordt bekeken. Wat De rechtbank en Topdokters dan weer gemeen hebben, is dat ze onderwerpen behandelen die we allemaal wel kennen, die dicht bij ons staan. Meestal zijn het herkenbare dingen waarvan je denkt ‘dat kan mij ook overkomen’ of ‘ik ken iemand die dat heeft’. Wanneer ik een aflevering van Topdokters maak, vraag ik me weleens af: ‘Hoe zou ík in zo’n situatie reageren?’ Het zijn de kleine, menselijke verhalen die het succes mee bepalen, denk ik.

Zou je de formule van Topdokters ook in het buitenland kunnen of willen slijten?

Pleysier: Heel graag zelfs. Al denk ik wel dat de medische renommee van België ongezien is. Telkens als we met dokters uit onze contreien praten, blijkt hoe gespecialiseerd en toegankelijk ons ziekenhuissysteem is. Heel anders dan in Nederland. Niet dat ik een Topdokters Nederland zou zien zitten. Doe mij dan maar een zonnig land. (lacht)

Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content