In deze fel onderschatte actiethriller dompelt regisseur David Mamet je onder in het leven van een geheime commando, vertolkt door Val Kilmer.
Niet de eigen emoties en ervaringen, maar het script moet de basis zijn voor elke acteur. Hoeft het te verwonderen dat een dergelijke anti- method acting-theorie van regisseur David Mamet komt, een van de grootste moderne Amerikaanse dramaturgen? In de fel onderschatte en bij ons nooit in de bioscoop uitgekomen actiethriller Spartan dompelt hij je in een hectische stijl à la The Bourne-franchise onder in het leven van een geheime commandoagent op missie.
-Geen filmtitel die zo goed het werk van Mamet samenvat als Spartan. Uiteraard slaat de titel op de militaire discipline die Val Kilmer als Special Forcesagent aan de dag moet leggen. Maar Mamet hanteert vaak ook een ascetische filmstijl, gecombineerd met ironische en verbaal afgemeten scherpe dialogen, terwijl hij listig thema’s als vertrouwen en verraad bespeelt. Kijk maar naar misdaadfilms als Homicide, House of Games of Heist.
In Spartan wordt de toegewijde agent Kilmer op een topzaak gezet: de ontvoering van de presidentsdochter. Zijn koortsachtige missie drijft hem naar het Midden-Oosten, waar hij op een handel in blonde seksslavinnen stuit. Voor Mamet is het echter slechts een excuus voor een ingenieuze politieke thriller vol paranoia en verrassende wendingen waarin niets of niemand te betrouwen is.
Het gebeurt allemaal in een bewust berekende en stilistisch abstracte stijl. Hoewel die cryptische zelfbewustheid en de complexe plotmechaniek voor sommigen misschien irriterend kunnen overkomen, kan je er niet onderuit dat er briljante stukken cinema zitten in deze intelligente genrefilm over manipulatie, taaie macho-attitudes, het Amerikaanse militaire apparaat en de politieke autoriteiten. (LJ/DB)
