Tv-tip: Separation @ Ned. 2 (23.20u)
Dat Iran veel meer is dan het clichébeeld van zwarte chadors en religieuze dictatuur laat A Separation zien, met Leila Hatami, die in Cannes ophef veroorzaakte met een kus, in een glansrol.
Op het jongste festival van Cannes zorgde een kus voor ophef: die van de Iraanse steractrice en jurylid Leila Hatami op de wang van voorzitter Gilles Jacob. Een groepje islamitische revolutionairen in haar thuisland eiste daarvoor een gevangenisstraf en vijftig zweepslagen, plots was de kus wereldnieuws.
Dat Iran veel meer is dan het clichébeeld van zwarte chadors en religieuze dictatuur laat A Separation zien, met diezelfde Hatami in een glansrol.
Vanaf de titelsequentie – een beeld, vanuit een fotokopieermachine, van de identiteitspapieren en de huwelijksakte van een koppel – en de openingsscène (datzelfde koppel dat met een ambtenaar aan het discussiëren is) is het duidelijk waar regisseur Farhadi naartoe wil: een doordringende vivisectie van het leven van een echtpaar uit de moderne middenklasse van Teheran dat wil scheiden.
Simin (Hatami) wil Iran verlaten, op zoek naar betere kansen voor haar tienjarige dochter. Haar man Nader (Peyman Moadi) wil blijven om voor zijn door alzheimer geplaagde vader te zorgen. En zonder toelating van haar man kan Simin echt niets beginnen. Ze trekt bij haar moeder in, waardoor Nadir een huishoudster moet inhuren om zijn vader te verplegen.
Zo introduceert Farhadi nog een ander spanningsveld: dat van de klassenstrijd. De ongeschoolde, religieuze huishoudster raakt in een conflict met Nadir, wat leidt tot een miskraam en een aanklacht. Nagenoeg al de dramatische spanning die volgt, evolueert uit dat geschil.
Maar de plotwendingen zijn zo verrassend en de karaktertekeningen zo indringend dat de film makkelijk het prozaïsche relatiedrama overstijgt en evolueert tot een labyrintische thriller die pertinente morele vragen stelt. Typerend voor Farhadi is bijvoorbeeld dat hij laat zien dat de mannen hun greep op het klassieke rollenpatroon en op de vrouwen aan het verliezen zijn.
Zo krijg je een meeslepende en inzichtrijke kijk op de complexiteit en de druk en dwang van de Iraanse maatschappij. Het palmares dat de film bij elkaar sprokkelde mag er overigens ook zijn: na een Gouden Beer in Berlijn klopten Farhadi en co. ook Rundskop in de strijd om de Oscar voor beste buitenlandse film.
Luc Joris
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier