Vanavond gaat het tweede seizoen van Safety First, de komische reeks over vier klungelige bewakingsagenten, van start. ‘Ik denk dat veel mannen zich in Dirk zullen herkennen.’ Een gesprek met Bruno Vanden Broecke.
‘Discipline, dedication and friendship’ – het motto van Safety First mag u vanaf 29 oktober opnieuw ter harte nemen. De geestige sitcom over vier klungelige bewakingsagenten is aan een nagelnieuw seizoen toe. Het tweede al. Aan het hoofd van de firma herkennen we – naast ‘De Smos’, Luc en Ingrid – nog steeds Dirk Porrez: de teamleider van het ensemble. Een man met meer ambitie dan talent, met verve gespeeld door Bruno Vanden Broecke.
Dirk begon in het eerste seizoen als een alfamannetje, maar al snel schemerde zijn kwetsbaarheid door.
VAN DEN BROECKE: Dat is iets moois om te spelen. Tachtig procent van de mannen die zich stoer voordoen, hebben een klein hartje. Daarom denk ik dat veel mannen zich in Dirk zullen herkennen. Niet zozeer qua uiterlijk, maar vooral in zijn gedrag.
Er werd opnieuw flink werk gemaakt van de scenario’s, door showrunner Tim Van Aelst en zijn schrijversteam.
VANDEN BROECKE: Safety First 2.0 is in alles een upgrade. De lat lag minstens zo hoog als in het eerste seizoen. Een voordeel is ook dat de personages al uitgetekend waren. Dan heb je als acteur de keuze: ga je bepaalde dingen aandikken, of ga je net secuur te werk? Wil je voor de karikatuur gaan, of probeer je een subtiele slash emotionele nuance in je vertolking te leggen? Ik vind dat we met deze reeks voor het tweede zijn gegaan – ook al zit er nog steeds voldoende slapstick in, en is het vaak héél absurd.
Jij, Ben Segers, Ruth Beeckmans en Matteo Simoni zijn allemaal toneelspelers. Kan je in televisie evengoed je gading vinden als bij theater?
VANDEN BROECKE: Het is even wennen. Je moet reproduceren, alles voorturend opnieuw doen. De kick om een publiek anderhalf uur lang mee te sleuren in een vertelling is bij tv zoek. Je gaat dan op een andere manier naar die kick zoeken. Wij vonden die in het samenspel: door elkaar uit te dagen en af en toe een stevige kloot te draaien (lacht). Televisie blijft iets technisch hé. Je moet zorgen dat het genot en het spelplezier groot genoeg blijven. Al weet ik het wel zeker: dit wil ik 36 jaar blijven doen – tot aan mijn pensioen (lacht).
Maar het is toch ook hard werken, denk ik dan?
VANDEN BROECKE: Als je met ‘hard’ bedoelt dat we lange dagen moeten werken, dan volg ik je wel. Maar ik heb vakantiewerk gedaan tijdens weekends in een plasticfabriek: acht uur ’s avonds beginnen, en acht uur ’s ochtends stoppen. Nee, dit is echt de schoonste job ter wereld. Ik sta er nog elke dag van versteld dat ik met dit soort ongein mijn boterham mag verdienen.
Twee jaar geleden kwam je op de proppen met een debuutplaat, Halfweg. Is die je goed bevallen?
VANDEN BROECKE: Absoluut. Dat was verkoopsmatig een dikke flop maar ik vond het heel fijn (lacht). En ik heb er veel lessen uit getrokken voor een eventueel vervolg. Weet je wat het is? Mensen steken je graag in een hokje. Ik ben al heel mijn leven lang met muziek bezig, en toch vereenzelvigt men mij met toneelspelen. En dat snap ik wel. Maar in mijn hoofd is dat niet zo. Ik ben niet alleen een toneelspeler, soms is er een oprisping als muzikant. Ik wil er zeker werk van maken om nog eens een plaat uit te brengen. We zien wel wanneer. Ik heb ook nog een gezin. Mijn leven zit zalig vol.
