Tv-tip: ‘Niets Gaat Over’ wil het niet hebben over het busongeval, maar over de getroffen families

In 2012 verongelukte een bus met Belgische lagereschoolkinderen in Sierre. Ze waren op de terugweg van skiklassen in Zwitserland. 22 kinderen, vier begeleiders en de twee chauffeurs lieten het leven. Een jaar later verhuist actrice Katrien De Ruysscher met haar man en kinderen naar de Limburgse Lommel-Kolonie. In dat kleine gehucht tegen de Nederlandse grens vielen zeventien dodelijke slachtoffers te betreuren. Allen liepen ze school of werkten ze in basisschool ’t Stekske.

De Ruysscher maakte de zesdelige docureeks Niets gaat over samen met journalist Lieven Van Gils, die bevriend was met een overleden leraar uit Heverlee. Niet om oude wonden open te rijten. Wel om de slachtoffers te eren en te benoemen, opdat ze niet vergeten worden. ‘Ik voelde heel snel dat er enkel op fluistertoon over de tragedie gesproken werd’, zegt De Ruysscher. ‘Het verdriet zit bij wijze van spreken in de straatstenen. De impact drong pas door tijdens de eerste herdenking, op 13 maart 2013. Mijn zoon zat in de klas met de broer van een jongen die het ongeluk overleefd heeft en met Maud, het zusje van Emma, één van de dodelijke slachtoffers. Toen mijn zoon twee jaar geleden op skireis vertrok – niet met de bus, maar met de trein – stond Nadia, Mauds moeder, op dat perron. Zes jaar nadat ze Emma op die noodlottige bus had gezet. Ik voelde dat er niet enkel afscheid werd genomen, maar ook dat het ongeval werd herbeleefd.’

Wat wilde je met de docureeks naar voren schuiven?

katrien De Ruysscher: Ik wilde het vooral niet opnieuw over de oorzaak hebben. Daar zijn al boeken over geschreven. Het is nu tien jaar geleden. Het ongeluk zal wel weer opgerakeld worden met beelden die we al gezien hebben. Maar wat met het verhaal erachter? Hoe hebben de getroffenen hun adem teruggevonden? En wie waren die kinderen? Met dat idee ben ik naar Borgerhoff & Lamberigts gestapt. Vanuit die insteek was er een grote bereidheid om mee te werken. Vooral de ouders waren blij dat ze nog eens over hun kind mochten vertellen. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ze ons toelieten in hun wereld, die al tien jaar met verdriet en pijn gevuld is.

Welke ontmoetingen zijn je het meest bijgebleven?

De Ruysscher: Ik had op voorhand niet ingeschat hoe moeilijk het voor de broers en zussen was om het verdriet van hun ouders te zien. ‘Ik heb tien jaar onder een steen geleefd’, zei Sam, een jongen die we gesproken hebben. ‘Nu pas, doordat ik volwassener word en een partner heb gevonden, begin ik terug te leven.’ Enorm confronterend vond ik dat. Anderzijds heb ik onwaarschijnlijk veel bewondering voor de kracht die ieder op zijn manier vond om verder te gaan.