Deze tragikomedie van Pedro Almodóvar brengt het hallucinante verhaal van Pepa, een actrice die net door haar minnaar werd gedumpt.
‘We zijn allemaal pedrofielen’, kopte Libération ooit. En dat begon eigenlijk met deze Vrouwen op de rand van een zenuwinzinking. Pedro Almodóvar, allicht de meest getalenteerde Spaanse filmmaker van na het Franco-regime, had zich toen al doen opmerken met grillige kitschkomedies als Matador (1986) en La ley del deseo (1987), maar nu scoorde hij voor het eerst ook buiten cinefiele en homokringen.
In dit hallucinante verhaal draait het om Pepa (Carmen Maura, een van Almodóvars vroege muzen), een actrice die haar brood verdient met Amerikaanse films dubben en commercials. ‘Witter dan wit’, zo prijst ze waspoeder aan, met het hemd van haar seriemoordende zoon in haar handen. Als Pepa door haar minnaar gedumpt wordt, gaan de poppen pas echt aan het dansen: haar appartement wordt een chaotisch trefpunt voor allerlei gekneusde figuren (onder wie Antonio Banderas en Rossy de Palma) die gazpacho met slaappillen drinken terwijl ze op wraak zinnen, op de vlucht zijn voor sjiitische terroristen of gewoon hunkeren naar een beetje emotionele steun.
Almodóvar heeft altijd al beweerd dat zijn films vol zitten met films. Dat geldt ook voor deze tragikomedie in overdrive: er zijn verwijzingen naar Nicholas Rays barokke western Johnny Guitar, de psychodrama’s van Luis Buñuel en de Amerikaanse komedies uit de jaren vijftig. Ook Jean Cocteaus toneelstuk La voie humaine, over een vrouw die noodgedwongen haar leven moet herdenken, oefende een invloed uit. En zorg dat u de elegante generiek van designer Juan Gatti niet mist, een Mondriaan-achtige collage geïnspireerd op modetijdschriften van de jaren vijftig en zestig op een liedje van Lola Beltrán. Dat Almodóvars recentste film Los amantes pasajeros (2013) niet je dat was, je vergeeft het hem zo als je deze Mujeres bekijkt. (LJ)
