Tv-tip: Les géants @ Ned2 (02.35u)

‘Les géants’ van de Waalse regisseur Bouli Lanners is een droogkomische roadmovie met drie jonge hoofdrolspelers die uitblinken in naturel.

Les géants ****

Vrijdag 24/1, 02.35 – Ned 2. Bouli Lanners, B 2011

De Waalse regisseur en komiek Bouli Lanners is altijd al een buitenbeentje geweest. En meer dan een camera, een auto en een Ardens landschap heeft hij niet nodig voor een droogkomische roadmovie met zonderlinge figuren. In het anarchistische sprookje Les géants leren we ook een andere Lanners kennen dan die van Ultranova (2005) en Eldorado (2008), zijn twee vorige films: een zachte, laconieke observator van de fragiele leefwereld van adolescenten.

De reuzen uit de titel zijn drie aan hun lot overgelaten tienerjongens. Net als hun Amerikaanse evenknieën in Adventures of Huckleberry Finn – Lanners is fan van Mark Twains klassieker – zwerven de broers Seth en Zach en hun vriend Danny rond. De diepgroene bossen met rivieren en hutten zijn het enige toevluchtsoord dat ze nog hebben nu ze uit de grote boze mensenwereld gestoten zijn.

Seth en Zach zijn door hun moeder voor de zomerse vakantiemaanden gedropt in het huis van hun overleden grootvader. Om de verveling te verdrijven blowen ze en joyriden ze met de versleten bak van hun opa en omdat ze geen geld meer hebben stelen ze eten bij de buurman.

Danny is een vindingrijke jongen uit het dorp die geterroriseerd wordt door zijn psychopathische broer. Hij tipt hen dat ze aan cash kunnen raken door het huis te verhuren aan een lokale drugdealer, die Boeuf genoemd wordt, een van die kleurrijke nevenfiguren in Lanners’ films. Als Boeuf hen eenmaal uit het huis verdreven heeft, gaan de drie jongens als evenveel nauwelijks van elkaar te onderscheiden biggetjes op zoek naar een dak boven het hoofd – naar hun verloren paradijs.

Lanners’ sprookje is zowel ondeugend als kritisch. Zo voert ook Lanners een soort fee op, een moeder met een kind met downsyndroom, maar hij haalt met haar uit naar de snelle hedendaagse veroordeling van adolescenten en het gebrek aan een stevige familiale structuur.

Het veelzeggende blikkenspel tussen de drie jonge hoofdrolspelers, die uitblinken in naturel, is prachtig. Les géants wordt vlak na de begingeneriek op gang getrokken door de geweldige instrumentale intro van Joy Division-klassieker No Love Lost, nadien heerst de prachtige melancholische muziek van The Bony King of Nowhere. En bij dat alles krijgt u nog een stevige slok natuurlyriek in afgemeten CinemaScope-beelden die meer dan eens Lanners’ verleden als schilder verraden.

Luc Joris

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content