Tv-tip: Les Amours imaginaires @ Arte (23.35u)

Knagende en vrolijke rondedans over twee twintigers uit Montréal die verliefd worden op dezelfde jongen, een adonis met blonde krullen. Deze frisse variant op de klassieke driehoeksrelatie staat bol van de popartcool.

‘Het enige ware ter wereld is de waanzin van de liefde’, schreef Alfred de Musset bijna twee eeuwen geleden. Xavier Dolan, romantisch wonderkind van de cinema, begint Les Amours imaginaires met dat citaat. In die film worden twee twintiger uit Montréal verliefd op dezelfde verleidelijke adonis met blonde krullen. Hem veroveren blijkt moeilijker dan gedacht.

Hipster en kindacteur Dolan is nog altijd maar amper 25, hij ziet eruit als een kruising tussen James Dean en River Phoenix, hij is niet op zijn tong gevallen en hij kan – stilistisch erg fraai – filmen en vertellen. Er zijn al mensen voor minder bejubeld.

Les Amours imaginaires – dat met J’ai tué ma mère (2009) en Laurence Anyways (2012) het drieluik La Folie d’amour vormt – is een frisse variant op de driehoeksrelatie. Francis (Dolan zelf) en vintage-fashionista Marie (Monia Chokri) zijn onafscheidelijke vrienden, tot ze allebei halsoverkop vallen voor Nicolas (Niels Schneider), een knappe maar zelfvoldane nieuwkomer in de stad. Nicolas flirt openlijk met beiden, maar laat zijn voorkeur nooit echt kennen. Zijn grillige houding weerspiegelt zich ook in Dolans visuele aanpak, die bol staat van de verwijzingen – van de slow motion van Wong Kar-wai tot de inventieve cinematografie van de nouvelle vague.

Nicholas laat bijvoorbeeld vallen dat Audrey Hepburn zijn droomvrouw is. Enkele tellen later zien we Francis in een winkel naar een Warholzeefdruk van Hepburn kijken. Vanaf dat moment last Dolan regelmatig scènes in die door een gekleurde filter zijn gefilmd, alsof je met Warhols ogen kijkt. Elders filmt hij Nicolas ook als een jonge god in een storm van marshmellows, of hij vermengt beelden van hem met Michelangelo’s David en homo-erotische tekeningen van Jean Cocteau. Dolan creëert zo zijn hoogsteigen popart, een mengelmoes van oud en nieuw, zoals ook blijkt uit de soundtrack, waarop zowel Dalida als The Knife als Vive la Fête te horen zijn. (LJ)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content