Geen genre is veilig voor Quentin Tarantino, en met Inglourious Basterds haalt hij gretig de oorlogsfilm door de postmoderne mangel. Deze film bevat de meest cinefiele moordplot op Hitler ooit.
Een historisch accurate of moreel gewichtige kroniek over de Tweede Wereldoorlog hoeft u niet te verwachten. Tarantino serveert een excentriek wraaksprookje vol cinefiele citaten en anachronistische knipogen. Bovendien heeft het ondanks zijn Joodse helden en nazischurken meer gemeen met de spaghettiwesterns van Sergio Leone en oorlogs-komedies als To Be or Not To Be dan met pakweg The Dirty Dozen of Enzo Castellari’s B-film uit 1978 waarnaar de bewust fout gespelde titel verwijst.
Het verhaal wordt Kill Bill -gewijs opgedeeld in vijf hoofdstukken en toont hoe The Basterds – een bataljon Joods-Amerikaanse GI’s – onder leiding van luitenant Aldo Raine (Brad Pitt) ‘ once upon a time in Nazi-occupied France ‘ worden gedropt om daar zoveel mogelijk nazi’s te kelen. Ondertussen smeedt een jonge Franse bioscoopuitbaatster (Mélanie Laurent) die aan Jodenjager kolonel Hans Landa (Christoph Waltz) wist te ontsnappen, een plan om der Führer weer oostwaarts te bombarderen wanneer hij in haar cinema de première van een Duitse propagandafilm komt bijwonen.
Beide verhaallijnen vloeien samen tot Operation Kino, een moordmissie waarbij ook enkele Britse geheim agenten (Michael Fassbender, Mike Meyers) en al dan niet voor de geallieerden werkende filmsterren uit de Duitse UFA Studio’s (Diane Kruger, Daniel Brühl) betrokken raken. (DM)
