Tien jaar na de dood van Frank Vandenbroucke interviewde Lieven Van Gils enkele sleutelfiguren uit VDB’s entourage.
Bekijk de eerste aflevering van deze zevendelige docureeks over het leven van Frank Vandenbroucke, en je waant je in een sprookje over een innemende jongen die werkelijk alles heeft om de grootste wielrenner aller tijden te worden. Zeven afleveringen later zal het eindigen met zijn dood in een groezelige Senegalese hotelkamer, op 12 oktober 2009. Tien jaar na de feiten interviewde Lieven Van Gils – die begin volgende maand zijn talkshow Van Gils & gasten uitwuift – enkele sleutelfiguren uit VDB’s entourage.
Lieven Van Gils: Noem hen gerust een reddingsteam, dat Vandenbroucke uit de goot haalde in 1999, het succesjaar waarin hij Luik-Bastenaken-Luik won. Hij was toen net weggegaan bij Mapei, de ploeg van Patrick Lefevere waar hij goed omringd was, maar waar nog andere renners rondliepen die wilden winnen. Met Cofidis, een ploeg vol jaknikkers die hem zijn zin liet doen, heeft hij fantastische koersen gewonnen, maar dan was het plots op. In een jaar tijd raakte hij verslaafd aan roesmiddelen – meer bepaald aan Stilnoct, een slaapmiddel dat hij nam op aanraden van zijn goede vriend en Cofidis-ploegmaat Philippe Gaumont, die intussen ook gestorven is.
Van die verslaving is hij nooit meer afgeraakt.
Van Gils: Vandaar dat ‘reddingsteam’, dat naast Patrick Lefevere bestond uit zijn kinesist Lieven Maesschalck, psycholoog Jef Brouwers, ploegdokter Yvan Van Mol en manager Paul Degeyter. Ik vergelijk hen graag met The Avengers. Ze stonden dag en nacht voor Vandenbroucke klaar, rukten ’s nachts uit als hij weer eens was verdwenen. Maar ondanks al hun inspanningen hebben ze hem niet kunnen redden.
Overal waar hij kwam, blonk en glom hij, maar hij moet een ongelooflijk harde interne strijd geleverd hebben.
Hoewel jij destijds als journalist voor de sportdienst werkte, heb je hem nauwelijks persoonlijk gekend.
Van Gils: Ik ben in 2001 voor het eerst naar de Tour gegaan, toen Frank al over zijn hoogtepunt heen was. Ik heb hier en daar een quote bij hem losgeweekt, maar een lang interview is nooit gelukt. Door een speling van het lot heb ik wel het allerlaatste tv-interview met hem afgenomen, op het WK in Mendrisio in 2009. Frank liep daar rond als reporter voor Het Nieuwsblad. Ik heb hem toen een paar minuten live in De zevende dag gekregen. Hij was zijn sympathieke zelf en zag er stralend uit. Iets meer dan twee weken later is hij gestorven in Senegal.
Kun jij verklaren hoe het zo is misgelopen?
Van Gils: De hele docureeks is een zoektocht naar het antwoord op die vraag. Volgens zijn psycholoog is hij van jongs af aan erg verwend geweest: hij mocht en kon alles, waande zich een god. Ondanks zijn grenzeloze geloof in eigen kunnen was hij enorm onzeker en wist hij niet hoe hij al die hoge verwachtingen kon inlossen. Maar dat zag de buitenwereld niet. Overal waar hij kwam, blonk en glom hij, maar hij moet een ongelooflijk harde interne strijd geleverd hebben. Die tragiek overstijgt het gemiddelde sportverhaal.
VDB. Ik ben God niet
Maandag 22/4, 20.55, Canvas
