Martin Heylen trekt ook voor dit tweede seizoen van Heylen en de herkomst met acht ‘interessante bekende Belgen’ naar het land waar zij of hun voorouders vandaan komen.
Met Adil El Arbi gaat het naar Marokko, met wielrenner Zdenek Stybar naar het hotelcomplex dat hij in Tsjechië liet bouwen. ‘En met comédienne Lies Lefever ging ik in Rwanda op zoek naar de plek waar haar biologische ouders haar letterlijk hebben weggegooid.’
Weggegooid?
Heylen: Haar moeder dumpte Lies als baby in een beerput voor cholerapatiënten. Gelukkig hoorden twee mannen een tijdje later haar gekrijs en haalden ze haar uit de grond. Maar chemicaliën en zuren hadden haar al aangevreten. Nu nog ziet ze slechts uit één oog, en dat voor maar dertig procent. Lies werd naar een missiepost gebracht en een Belgisch koppel adopteerde haar. Door wat ze had meegemaakt en na de beelden van de Rwandese genocide in de jaren 90 wilde ze niet haar geboorteland bezoeken. Uiteindelijk heeft ze toch de stap gezet, als haar man maar meekwam. Toch zie je dat ze bang blijft. Zo loopt ze weg van een slager die met zijn machete vlees bewerkt. Maar door de ontmoeting met haar twee redders en met de Afrikaanse en Vlaamse nonnen kan ze uiteindelijk toch haar Rwandese roots accepteren. Ook al hebben we haar ouders niet gevonden.
Is elke aflevering zo intens?
Heylen: Elke aflevering is anders. Zo was mijn tocht met Matteo Simoni zeer ontspannend en grappig. Vroeger had hij niet zo’n sterke band met Italië. Maar voor zijn hoofdrol in de Rocco Granata-biopic Marina heeft hij de taal geleerd en er even gewoond. Samen met zijn vader en grootvader, die niet om een spontaan dansje verlegen zit, vraagt hij zich af in hoeverre zijn roots hem bepalen. Ook de relatie tussen Michèle Van Sebroeck, de huisdokter uit het gelijknamige VIJF-programma, en haar geboorteland Brazilië is minder problematisch. Ze is zelfs van plan om met haar dochtertje Féliz de omgekeerde beweging te maken en definitief naar Brazilië te emigreren.
Sebastian Roth
