In Flying doctors vertrekken drie jonge Antwerpse dokters en een West-Vlaamse piloot naar Oost-Congo voor de missie van hun leven. Hun avontuur werden vastgelegd in zes afleveringen.
In Convoi exceptionnel moesten drie jonge medici een ambulance naar een ziekenhuis in Tanzania brengen, in Flying Doctors moet een Cessna 206 naast het Oost-Congolese Virungapark, waar hij een tweede leven krijgt als medisch transportvliegtuig.
Onderweg staken Sam Proesmans, Toon Van Genechten (die u allebei nog kent uit Convoi exceptionnel) en Filip Couturier de handen uit de mouwen en keken ze hun ogen uit. ‘We hebben allemaal al een of meerdere buitenlandse stages achter de rug en het kriebelde om er weer op uit te trekken en mensen te helpen in landen waar ze het met een pak minder middelen moeten stellen. Soms betekent dat creatief zijn met het weinige dat er is. Even vaak is er niet eens voldoende materiaal om het begin van een diagnose te stellen.’
Filip Couturier: Het grootste vluchtelingenkamp ter wereld, op de grens tussen Kenia en Somalië, was echt schrijnend. Al meer dan twintig jaar leven mensen daar in hutjes zonder dat ze zicht hebben op een betere toekomst.’
Sam Proesmans: Wij hebben ook een eenzijdig beeld van die landen. Soedan en Somalië beschouwen we als extreem islamitisch en moeilijk toegankelijk, maar in feite is de sfeer er gemoedelijk. De mensen zijn er open en bijzonder gastvrij.
Toon Van Genechten: Neem nu de universiteit die we in Soedan bezochten. Alle meisjes begonnen prompt selfies te nemen met de cameramannen. Niet onmiddellijk het beeld dat je van dat land hebt
Met vier – jullie en piloot Anthony Caere – uren in een vliegtuig. Sloeg de verveling nooit toe?
Van Genechten: Soms vlogen we uren aan een stuk over woestijn of water en dan zijn de warme lucht, de trillingen van het vliegtuig en de beperkte bewegingsruimte voldoende om in te dommelen, ja.
Couturier: Kop naar achter, mond open (doet een Homer Simpson) en dan wakker worden met een kleffe bek, twee man die naar jou aan het kijken zijn en als je gelukt hebt ook iets in je mond proberen te proppen.
Jullie eindbestemming, het Virungapark, is geen plek voor watjes.
Proesmans: Ik heb nog nooit zo veel militairen en wapens gezien. Voor ons was er geen gevaar, omdat we telkens begeleid werden door gewapende rangers, maar voor de mensen die er dag in dag uit werken is het geen zorgeloze omgeving.
Van Genechten: Wij zijn niet zo into wapens, maar Anthony is gefascineerd door alles waar je aan kunt sleutelen of prutsen. Hij heeft zo’n stoere Poetin-foto laten nemen met een wapen dat zo zwaar was dat je het met twee man moet bedienen.
Couturier: Anthony is echt MacGyver. Niet normaal wat die mens kan.
Eerst een ambulance, nu een vliegtuig. Volgende keer een boot of een trein?
Proesmans: Een trein is eigenlijk wel een goed idee. We moeten daar eens over brainstormen.
Van Genechten: Over een boot hebben we al gesproken, maar ik denk niet dat het ooit gaat lukken. We gaan sowieso nog dingen in het buitenland doen, maar hoe, wat en wanneer weten we nog niet.
