Documentaire waarin bioloog en Knack-journalist Dirk Draulans onderzoekt hoe wetenschappers in Vlaanderen vandaag met proefdieren werken.
Barbarij of noodzakelijk kwaad? Als het over proefdieren gaat, is er weinig nuance mogelijk. Evolutiebioloog en Knack-journalist Dirk Draulans ging in op de vraag van enkele wetenschappers om voorbij de stemmingmakerij een inkijk te krijgen in de minder aantrekkelijke aspecten van sommige laboratoria.
Dirk Draulans: Veel mensen hebben beelden in hun hoofd waarvan niemand de oorsprong kent. Soms laten activisten beelden op ons los die tien jaar oud zijn of uit het voormalige Oostblok komen en dus geen betrouwbare weergave zijn van hoe het er vandaag in België aan toegaat. Ik wil een open debat op gang te trekken, waarbij voor- en tegenstanders niet met gemakkelijke sentimenten, maar met gedegen argumenten de publieke opinie aanscherpen.’
Een kwestie van pro’s en contra’s net iets nauwer bij de realiteit te doen aansluiten.
Draulans: Het klopt dat resultaten van dierenproeven niet zonder meer geëxtrapoleerd kunnen worden naar de mens, maar het is niet zo dat er voor alle dierproeven bruikbare alternatieven zijn. Met een weefselcultuur zal je nooit de complexiteit van de menselijke hersenen kunnen nabootsen.
Wetenschappers zullen dus nog even voor dierenbeulen versleten worden.
Draulans: Ik ken geen enkele wetenschapper die een valabel alternatief zou laten liggen. Men zet in op de drie v’s: verminderen van het aantal proefdieren, veranderen van en kiezen voor dieren zo laag mogelijk op de ladder van het dierenrijk en verfijnen van de experimenten, zodat er minder dieren gedood moeten worden.
Thomas Van Loocke
