Tv-tip: ‘Demolition’, een ietwat komisch rouwverhaal met een hyperintense Jake Gyllenhaal

Een Amerikaanse dramedy van Jean-Marc Vallée waarin Jake Gyllenhaal oefent hoe hij geloofwaardig moet huilen.

Wanneer zijn echtgenote overlijdt na een verkeersongeval dat hij heeft overleefd, is investeringsbankier Davis Mitchell (Jake Gyllenhaal) zowel fysiek als emotioneel een wrak. Stilletjes aan gaat hij weer aan het werk, maar zijn onvermogen om de draad weer op te pikken en enig verdriet te tonen, zorgt voor ergernis bij zijn schoonvader (Chris Cooper), die ook zijn baas is. Het betert er niet op wanneer Davis elk toestel of voorwerp dat niet goed meer functioneert uit elkaar te begint te schroeven.

Davis dreigt helemaal uit elkaar te vallen, en begint veel te persoonlijke, met de hand geschreven klachtenbrieven te richten aan het bedrijf achter de haperende snoepautomaat in het ziekenhuis waar hij revalideerde. Zijn klachten worden geduldig beantwoord door Karen (Naomi Watts), een verwante gewonde ziel die er samen met haar rebelse twaalfjarige zoon (Judah Lewis) uiteindelijk voor zal zorgen dat Jack, met een sloophamer in de hand, een nieuwe start zal nemen.

De metafoor in dit rouwverhaal met komische toetsen ligt er dan wel wat dik op, dat weet gelukkig ook het hoofdpersonage zelf. ‘Alles is een metafoor geworden’, zegt Davis, een emotioneel geblokkeerde man die toegeeft dat hij zijn vrouw nooit goed gekend heeft en net voor haar begrafenis voor de spiegel oefent hoe hij geloofwaardig moet huilen. Voor wie er nog mocht aan twijfelen: dit is de hyperintense Jake Gyllenhaal zoals we die kennen van Nightcrawler, Zodiac en Donnie Darko.

De Canadese cineast Jean-Marc Vallée, bekend van Dallas Buyers Club en de HBO-series Big Little Lies en Sharp Objects, verwerkte zijn traumatische scheiding in de film. Hij maakte van Demolition evenwel niet louter een parabel over een existentiële crisis, maar ook een onvoorspelbaar verhaal over consumentisme, misplaatste mannelijkheid en de magie van het alledaagse leven. Zoals vaak in zijn werk maakt hij dankbaar gebruik van bestaande songs. Dit keer mogen onder meer My Morning Jacket, Sufjan Stevens en Charles Aznavour zijn personages een emotionele reddingsboei toegooien.