Intense en veelgelaagde studie van perverse onderdrukking en terreur in een protestants dorpje in Duitsland aan de vooravond van WOI. Regisseur Michael Haneke won er in Cannes de Gouden Palm mee.
De Oostenrijkse zwartkijker Michael Haneke gaat met deze zoektocht naar de wortels van het kwaad niet meteen de zachtzinnige toer op. Toch is deze Gouden Palmwinnaar (2009) een van zijn weinige films waaruit een grote tederheid en compassie spreken.
In een dorp in het noorden van Duitsland aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog zaaien een aantal raadselachtige incidenten onrust en verwarring in de ogenschijnlijk vredige gemeenschap. Vooral kinderen lijken het mikpunt van het geweld, al is het lang niet duidelijk wie nu slachtoffer of dader is. Zonder het hardop te zeggen impliceert Haneke dat diezelfde kinderen volwassen zullen zijn als de nazi’s twintig jaar later op grondwettelijke wijze aan de macht zullen komen.
De barbaarsheid schuilt niet enkel in de onopgeloste wreedheden, maar zit diep verweven in deze repressieve samenleving van fanatieke protestanten en religieus onderbouwd sadisme. Vrouwen, kinderen en lagere klassen worden allemaal op een of andere manier ritueel vernederd en geniepig onderdrukt.
Haneke observeert het allemaal met zijn gebruikelijke koele afstandelijkheid, in een lumineuze zwart-witfotografie, met tot op de millimeter afgemeten beeldkaders, een roerloze camera en een streng frontale mise-en-scène. De film heeft de finesse van een meesterwerk van Ingmar Bergman.
